من ، تو و دوباره عاشقی

راه رفتن بالای ابرها و قدم زدن های شاعرانه در خیال یک روی سکه است و آمدن به اینجا، روی زمین ، حس آسفالت های داغ و کلنجار رفتن با مشکلاتی که هر کدام می خواهند « مایی» در کار نباشد ، روی دیگر سکه.

قصه های کودکی زیباترین خاطرات زندگی ماست اما همین قصه ها گاهی چیزهایی را به ما آموخته که در آینده به ضررمان تمام شده است. مثل اینکه دربیشتر آنها ، پایان قصه دو دلداده به هم می رسیدند و سال ها با خوبی و خوشی زندگی می کردند. فانتزی های دوران نوجوانی هم بی تقصیر نبودند ، کتاب ها ، فیلم ها و همه ی آن چیزهایی که باعث شد گمان کنیم وقتی زیر یک سقف می رویم ، یعنی تا آخر قرار است همه چیز گل و بلبل باشد و بدون هیچ مشکلی کنار هم زندگی کنیم اما وقتی وارد زندگی واقعی شدیم، حقایق دیگری برای ما معلوم شد. عشق نه تنها دلدادگی قبل از وصال که حفظ آن علاقه و یا ایجاد یک حس عمیق تر بعد از رفتن به زیر سقف مشترک است. راه رفتن بالای ابرها و قدم زدن های شاعرانه در خیال یک روی سکه است و آمدن به اینجا، روی زمین ، حس آسفالت های داغ و کلنجار رفتن با مشکلاتی که هر کدام می خواهند « مایی» در کار نباشد ، روی دیگر سکه.

در این باره دکتر خراسانی مشاور حیطه ی زناشویی به تبیان می گوید: «این باور غلط که زوج های موفق و خوشبخت هیچ مشکلی باهم ندارند ، باعث بسیاری از جدایی های امروز است در صورتیکه زوج های موفق آنهایی هستند که می دانند بعد از یک اختلاف  حتی خیلی شدید ، می توان رابطه را مرمت کرد .»

اگر همسران فکر کنند که با بروز یک مشکل جدی به آخر خط رسیده اند و باید رابطه را به هم زده و هر کدام شانس خود را جای دیگر بیازمایند ، این باورشان جنگیدن برای بهبود رابطه را بی معنا جلوه داده و دو نفر خیلی زود دست از تلاش بر می دارند. تربیت های مختلف خانوادگی ، روان شناسی متفاوت زن و مرد ، بروز عوامل نوظهور مانند شبکه های اجتماعی و مشکلاتی که در حیطه ی زناشویی ایجاد می کند ، همگی باعث شده است روابط همسران دستخوش آسیب های زیادی باشد ، حال با این زمینه های دردسر ساز اگر دو نفر زمانی که به هم بله می گویند عزم خود را جزم نکنند تا زندگی شان را بسازند  ،در مواقع ضروی آنرا مرمت کرده و اگر دیواری ترک برداشت و حتی فروریخت ، دوباره آنرا بسازند ، خانه ها مانند خانه ای روی آب بدون پشتوانه خواهد بود.

دکتر خراسانی در این زمینه می گوید:« والدین باید همانطور که نگران مراسم ازدواج و محل زندگی و مسائلی از این دست برای فرزندان خود هستند، نگران فردایی هم باشند که مشکلات واقعی زندگی شروع می شود. به فرزندان شان تعمیر را بیاموزند چون فقط زوج هایی طعم خوشبختی را می چشند که بجای تعویض به تعمیر فکر کنند.  وظیفه ی والدین جوانان است که وقتی فرزندان شان را دست به دست می دهند و راهی خانه ی بخت می کنند ، به آنها بیاموزند باید پای انتخاب شان بایستند و شرایط مختلف را کنترل کنند.»

این ضرب المثل قدیمی که می گفت با لباس عروس به خانه ی بخت رفتن و با لباس سپید از آن بیرون آمدن ، هر چند ظاهر زیبایی ندارد و در این سال های اخیر خیلی ها می گویند یک پایان تلخ بهتر از یک تلخی بی پایان خواهد بود اما گاهی این بهانه ها باعث می شود اشتباه کنیم . هیچ کس نمی گوید که با تلخی بی پایان کنار بیاییم اما گاهی می شود تصمیم گرفت و حتی بعد از بروز اختلافات عمیق ،رابطه را دوباره به شیرینی روزهای اول و حتی بهتر در اورد اما این کار چندان ساده نیست.

طبق نظر دکتر خراسانی احیای رابطه بعد از بروز مشکل چند مرحله دارد:

_ با توجه به اینکه مشکل چقدر جدی باشد ، انرژی و وقتی که صرف احیای رابطه می شود متفاوت خواهد بود مثلا زمانی که همسر خیانت می کند با وقتی که بخاطر خشم و اخلاق نامناسبش رابطه به هم می ریزد ، شدت تخریب و به تبع آن نیاز به مرت متفاوت است.

_ علت مشکل باید معلوم شود ، همسری که دروغ می گوید و یا خیانت می کند ، مقصر است اما گاهی این اشتباه معلول رفتار طرف مقابل ، تربیت خانوادگی و یا مشکلی است که اگر مشخص نشود و فقط دو نفر تصمیم بگیرند آنرا نددیده گرفته و از صفر شروع کنند ، بعد از مدتی دوباره رخ داده و همه چیز را خراب می کند. مانند بیماری که باید علتش مشخص شود تا درمانش مقطعی نبوده و قطعی باشد . مشکلی که یکبار رابطه را تا مرز فروپاشی پیش می برد باید ریشه یابی شود که این کار نیاز به گفتگوی صحیح و مراجعه به مشاور خواهد داشت.

_زن و شوهری که می خواهند بنای تخریب شده را بازسازی کنند نباید به دنبال مقصر باشند ، همانطور که گفته شد باید علت را مشخص کنند تا از بروز دوباره جلوگیری کنند اما به دنبال مقصر بودن چیزی است که همیشه نوک پیکان را به سمت یک نفر نشانه می گیرد و این باعث می شود حس خوبی بین زن و شوهر ایجاد نشود. رابطه یک بردار با دو سمت است و در نهایت  یک طرف نمی تواند کاملا بی گناه باشد. مهم این است که زوجین هر کدام دنبال میزان تقصیر خود باشند و رفع کاستی هایی که در رابطه وجود دارد.

_وقتی زن و شوهر می گویند نقطه سر خط  باید تمام تلاش خود را بکنند که شروع دوباره و زیبایی داشته باشند ، وسوسه ی یادآوری اتفاقات گذشته چیزی است که شکوه یک شروع دوباره را در هم می ریزد. برخی خطاها مثل خیانت فراموش نمی شود اما برای مرمت دوباره رابطه نیاز است تا حتما بخشیده شود (البته بعد از ریشه یابی و تعهد همسر خاطی برای عدم تکرار دوباره ی آن)در غیر این صورت از درون مانند موریانه حس فردی که آسیب دیده است را می خورد و نمی گذارد پایه های اعتماد دوباره شکل بگیرد.

_برای اینکه همسران در مرمت رابطه شان موفق باشند ، بهتر است بعد از آشتی  باب گفتگوی منظم را باز کرده و قرار بگذارند تا با تمام مشغله ها و شلوغی ها باهم حرف زده و کاستی ها یشان را مطرح کنند .اگر همسران بدانند که باید نیاز های شان و توقعاتشان را به هم بگویند و قرار نیست هیچ کدام ذهن خوانی بلد باشند، آنوقت بخش زیادی از راه را پیموده اند. در این صورت قبل از آنکه رابطه تخریب شود ، عوامل خطر ساز شناسایی و بر طرف خواهند شد.

ایجاد عشق در زندگی مشترک هنری است که باید آموخته شود . حفظ آن عشق کاری است که باید برایش جنگید و ایجاد دوباره ی آن وقتی بخاطر بروز مشکلی از بین می رود ، کار سخت اما ارزشمندی است که نتیجه ای بسیار شیرین دارد. داشتن خانواده ای که دو رکن اصلی آن ، عاشقانه یکدیگر را دوست دارند یکی از بزرگ ترین نعمت هایی است که ارامش واقعی را هم به خود انها و هم به فرزندان شان هدیه خواهد داد.

«عشق شاخساری ست که بی درنگ به شکوفه نمی نشیند و دیر زمانی میگذرد تا گلستانی شود.

سرشار عطر و رنگ و هیچ معنایی به جز ایمان ندارد

ایمان و اعتماد به کسی ،به چیزی  و پیوسته همسفر اشتیاق است

به تلاش و کار ،به تحمل و شادمانی .

و آنگاه که عشق جامه ی ایثار به تن کند کم بها ترین حاصل آن رضایت و سرشاری ست

و این پاداش آنی ست که  به فراسوی وجود خویش راه دارد

و همیشه آسانتر ببخشد تا که فراچنگ آرد .

و دنیایی صمیمیت و تکاپوست به شنیدن و ادراک و از آن پس ،انجام هر آنچه بتوانی و اندوختن آنچه شایسته باشد.

که درخت زندگی دیگران سرشار میوه های شادمانی و  امنیت و نیک بختی شود.و گاه درد است.

عشق سفری بی منتهاست در امتداد نیاز دیگران و شایسته آن که بکوشد ،بنوشد و دل را بگسترد به ادراک آنچه میگویند و آن چه ناگفته در دل نهان می دارند که توان گفتنشان نیست.»

بخشی از کتاب «بارانی باید»