تبیان، دستیار زندگی
به طور کلی بعید است بتوان هر دغدغه را با یک نامزد مرتفع ساخت فلذا باید تلاش کنیم تا آنچه مطابق مصالح کشور است و جامعیتی در رفع همه دغدغه ها به طور نسبی دارد را انتخاب نمائیم.
عکس نویسنده
عکس نویسنده
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

دولت کار و کرامت یا تدبیر و امید؟

به طور کلی بعید است بتوان هر دغدغه را با یک نامزد مرتفع ساخت فلذا باید تلاش کنیم تا آنچه مطابق مصالح کشور است و جامعیتی در رفع همه دغدغه ها به طور نسبی دارد را انتخاب نمائیم.

سید محمد موسوی -بخش سیاست تبیان

دولت کار و کرامت یا تدبیر و امید؟

می توان گفت تقریباً یک سالی هست که فضای سیاسی کشور تحت الشعاع انتخابات روز جمعه ای است که می آید و ما نیز مثل سایر مردم دغدغه هایی داریم که برخی معیشتی است برخی امنیتی و برخی اخلاقی و فرهنگی و براساس هر کدام از این دغدغه ها ممکن است به یک نامزد تمایل پیدا کنیم. بعید است بتوان هر دغدغه را با یک نامزد مرتفع ساخت فلذا باید تلاش کنیم تا آنچه مطابق مصالح کشور است و جامعیتی در رفع همه دغدغه ها به طور نسبی دارد را انتخاب نمائیم در توضیح آنچه گذشت باید گفت: طبیعتاً دولت مستقر به جهت تجربه چهار ساله، ظاهراً بهتر می تواند معیشت مردم را تأمین نماید اگرچه گاهی برخی مصالح اقتصادی نیز مانع از برخورداری محرومین و مستمندان از معیشت بهتر می شوند حالا این تعریف از اقتصاد مربوط به مدل اقتصادی دولت هاست و این از عهده نویسندگان خارج است که مدل اقتصادی لیبرال سرمایه داری را در نظر داشته باشند یا گاهی نیز از اقتصادی برخوردار باشند که مردم‌نهادتر باشد.

امّا چه مقدار دولت مستقر، در این مدل اقتصادی موفق بوده است بماند. اجمالاً باید گفت فساد اقتصادی در دولت های ما از جمله دولت مستقر کنونی کم نبوده است و این فساد اصلاً به نفع مردم نیست. باید توجه داشت اوّلاً عمده نارضایتی ها از اینجا ناشی می شود و ثانیاً بی توجهی به اقتصاد و تولید و صرفاً نگاه مالیاتی داشتن به مردم مشکل دیگری است که گریبان دولت را گرفته است.

اما دو مقوله، مهمتر دغدغه اهل نظر است: الف- مقوله امنیت، ب- اخلاق و فرهنگ

در خصوص مقوله امنیت می توان گفت دولت مستقر، گام قابل توجهی در زمینه ی دیپلماتیک برداشته است امّا چه بسا این گام به جلو، پس رفتی در توانمندسازی نظام بازدارندگی کشور نیز لحاظ شود.

چه بسا می توانستیم در این گام مناسب، بهتر از آنچه که در حال حاضر شاهد آن هستیم، عمل کنیم و قدری از حالت انفعالی به نظام فعال در دیپلماسی تغییر جهت دهیم که نتیجه اش طمع ورزی دول ‌غربی نباشد که متأسفانه در پی سناریوسازی آنها شاهد بازی‌های تحریم گونه ی غربی هستیم.

به راستی در مناظره ها که گفت و که جواب داد؟ و آثارش چه بود؟ چه کسی در این میان ضرر کرد؟ آخر در دولت امید چرا باید دانه یأس کاشت؟

امّا دغدغه دوم؛ به نظر این نویسنده مهمترین دغدغه اخلاق و فرهنگ است که متأسفانه دولت محترم مستقر، در این خصوص کارنامه خوبی نداشت و چه بسا گاهی تداعی دولت های پیشتر را می نمود که موارد آن لازم به بازگو کردن نیست فقط گاهی نمونه هایی از آن در مناظرات نامزدها پدیدار می شد و کلاً سیاست‌های بگم بگم ها، نظام اخلاقی کشور را به مخاطره انداخته و باید دولتمردان محترم برای نجات جامعه ایران این رویه را کنار بگذارند.

این کمترین به عنوان نگارنده ای بی‌طرف با نگاهی همه جانبه به جریان انتخابات در کشور احساس می کنم در کنار دو مقوله‌ی مذکور، جامعه ما بیش از همه نیازمند فصل تازه ای از نشاط و جوانی است. نظر به سوابق گذشته با تحقق روندی نوین، بهتر از قبل می توانیم عمل نمائیم کارنامه دولت کنونی همان بود که دیدیم و اینک باید بتوانیم بیش از پیش از محرومین حمایت نمائیم زیرا آنان ولی نعمت ما هستند. در عین حال همه اقشار جامعه باید از حقوق شهروندی برخوردار باشند نگاه یکسان به جامعه باید در چشم دولتمردان باشد نه آنکه تهران را ویژه ببینیم و به سایر نقاط را از لطف خود محروم سازند؛ پس برای محرومان ضروریست که فردی از جنس خود را انتخاب نمایند تا درد فقر و نداری و درد تیمی را کشیده باشد و وضعیت آنان را درک نمایبد در عین حال از خانواده ای اصیل و نجیب باشد. (باید توجه داشت که متأسفانه در دهه اخیر بزرگترین توزیع کننده بداخلاقی در جامعه ایران، رئیس دولت ها بوده اند.)

در مقوله دوّم که امنیت است؛ اگر شخصی آشناتر به مقوله امنیت باشد آن را سهل نمی انگارد و بهتر می داند که نظام بازدارنده چیست؟ بنابراین بهتر می تواند به این مهم توجه کند. راه های اختلال امنیت کشور چه بسا دیپلماسی منفعلانه باشد پس در غیر تعامل شرافتمندانه با دیپلماسی فعال تر می توانیم اقتدار بیشتری داشته باشیم و بهتر تحریم ها را رفع نماییم. بله؛ البته باید راه های بهانه گیری های دول غربی و سایر کشورها را نیز گرفت؛ با حمله به سفارت خانه ها باید مخالفت کرد و برجام را که یک توافقنامه  ملی است را گرامی شمرد و همچنین اصل احترام به سایر کشورها در همه دولت ها جاری باشد. باید همه کنوانسیون ها و شوراها را کاملاً شناخت و مطابق آن دیپلماسی، فعالیت داشت. به نظر می رسد اگر در راه اعتلای این مسیر به نیروهای جوان تر، پُرنفوذی و با هوش‌تر اعتماد کنیم، آینده ی بهتری در انتظار ما خواهد بود و تحقق این مهم را در دولت کار و کرامت پیش بینی می‌کنیم.

امّا مقوله اخلاق که گم شده در دهه های اخیر است باید احیا شود باید دولتمردان بدانند «الناس علی دین ملوکهم» مردم به آنان اقتدا می کنند اگر بداخلاق باشند بداخلاقی ها در جامعه رواج پیدا می کند و اگر مکارم اخلاق را توسعه دهند مردم شیفته اخلاق مداری آنان می شوند باید تابوی بداخلاقی را شکست. امام صادق (علیه السلام) در حدیثی می فرمایند: "اگر کسی به تو گفت یکی بگویی ده تا می شنوی، تو به او بگو اگر ده تا بگویی یکی هم نمی شنوی."

به راستی در مناظره ها که گفت و که جواب داد؟ و آثارش چه بود؟ چه کسی در این میان ضرر کرد؟ آخر در دولت امید چرا باید دانه یأس کاشت؟ نتیجه این همه بگو مگوها چیزی جز ناامیدی بود؟ ناامیدی از چه؟ از نظامی که با خون هزاران جوان استوار گردیده است. پس در این مناظره ها نباید غره باشیم که بر حریف فائق آمده ایم، باید بدانیم که نتیجه مناظره ها ناامیدی مردمی است که رکن اصلی دولت و حاکمیت، هستند پس در این مجال نیز باید اعتماد به نامزدی که در غیر نفوذ و داشتن سایر شرایط به صفت اخلاق و دوری از زوائل اخلاقی کارنامه خوبی از خود نشان داد و کرامت را کریمانه به کار گرفت.