چرا ابوذر برای شفای چشم خود دعا نکرد؟!
امام کاظم علیه السلام، مهم ترین مشغلۀ فکری ابوذر را بیان فرمودند.
متن حدیث از کتاب أمالی شیخ طوسی:
عَنِ الْعَبْدِ الصَّالِحِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ)، قَالَ: بَكَى أَبُو ذَرٍّ مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ (تَعَالَى) حَتَّى اشْتَكَى بَصَرَهَ، فَقِیلَ لَهُ: لَوْ دَعَوْتَ اللَّهَ یَشْفِی بَصَرَكَ. فَقَالَ: إِنِّی عَنْ ذَلِكَ مَشْغُولٌ، وَ مَا هُوَ بِأَكْبَرِ هَمِّی. قَالُوا: وَ مَا یَشْغَلُكَ عَنْهُ قَالَ: الْعَظِیمَتَانِ الْجَنَّةُ وَ النَّارُ.
امام كاظم علیه السلام فرمود: ابوذر از خوف خدا چندان گریست كه چشمش آسیب دید؛ به او گفته شد: كاش دعا مى كردى كه خدا چشمت را شفا دهد. ابوذر گفت: از این غافل شده ام و مهم ترین مشغله فكرى ام نیست. گفتند: چه چیز تو را از آن بازداشته است؟ گفت: دو امر بسیار بزرگ؛ بهشت و دوزخ.
الأمالی (للطوسی)، النص، ص: 702.
منبع: حوزه نیوز