معرفی سریال ها قبل از نوروز نوید داستان هایی جاندار و پرمخاطب می داد اما پایان نوروز و سریال ها نشان داد تصور چندان درستی نبوده؛ صرف بازیگران چهره و کارگردان هایی که پیشینه سریال های پرمخاطب دارند برای جذب مخاطب کافی نیست. 

سریال های پربازیگر اما کم رمق

علی البدل/ شبکه یک: اگر بخواهیم از مجموع ویژگی های سریال علی البدل به مهمترین آن رتبه دهیم مطمئنا انتخاب لوکیشن جذابی که در روستایی در همدان واقع شده و داستان در آن پیش می رفت از همه مهمتر است، اما باقی عناصر سریال یا دچار تکرار و کلیشه شده یا آنقدر رها شده که نتیجه قابل قبولی ندارد. سریال«علی البدل» از همان ابتدای پخش ذهن ها را به سمت فیلم «ایران برگر» بُرد و تا آخر در بخش های زیادی با آن مقایسه شد. با وجود اینکه ظاهرا تولید سختی را پشت سرگذاشته بود اما درنهایت توفیق چندانی در جذب مخاطب نداشت.

مقدم بلافاصله با پایان نوروز  پیش تولید سریال تازه اش «پایتخت 5» را برای رمضان امسال شروع کرده است؛ شاید بهتر باشد رسانه ملی بعد از سپردن ساخت 29 سریال به تیم سیروس مقدم که در کنار سریال های موفق و پربیننده ضعف هم کم نداشته فرصت سریال سازی را با دیگر هنرمندان تجربه کند!

مرز خوشبختی/ شبکه دو: سریال حسین سهیلی زاده آنقدر ساده و بی رمق بود که تقریبا جای زیادی برای اینکه بخواهیم درموردش حرف بزنیم نمی گذارد. یک داستان کلیشه ای و تکراری که تقریبا نسبتی با مخاطب امروزی ندارد و شاید اگر در سالهای قبل تر پخش می شد می توانست موفق باشد. سهیلی زاده که در ساخت سریال های قبلی اش معمولا با موضوعات فرعی عاشقانه، کشش داستانش را تضمین می کرد این بار این ترفند به کارش نیامد. 

دیوار به دیوار/ شبکه سه: نسبت به دو سریال دیگر «دیوار به دیوار» سروشکل متفاوت و امروزی تری داشت و یک تفاوت مهم اینکه این سریال تا ماه رمضان در 60 قسمت ادامه دارد؛ بنابراین الان نمی شود در موردش قضاوت نهایی داشت. سامان مقدم داستان را در فضایی نزدیک به سریال «شمس العماره» طراحی کرده که حضور شخصیت های مختلف را در کنار هم می طلبد.

مهمترین ضعف «دیوار به دیوار» این است که با وجود پخش 14 قسمت از سریال هنوز داستان به شکل جدی شروع نشده و خیلی کُند جلو می رود.

بازهم علیخانی

از میان مجری های چهره ای که معمولا رقابت را جدی تر می کنند تنها گزینه امسال احسان علیخانی بود؛ با وجود اینکه در رقابت های قبلی هم علیخانی معمولا برگ برنده را در دست داشته اما غیبت فرزاد حسنی، احسان کرمی و علی ضیا هم بی تأثیر در پرمخاطب شدن برنامه سال تحویل شبکه سه با اجرای علیخانی نبود.

نوروز امسال هم شبکه های مختلف بنا بر فضای کاری که در طول سال دارند برنامه هایی را برای سال تحویل تدارک دیدند که هرکدام ضعف ها و قوت هایی داشت:

شبکه یک: شبکه یک کمی دیرتر از سایر شبکه ها به نتیجه نهایی برای اتنخاب مجری های برنامه سال تحویل رسید و با وجود گمانه زنی هایی که علی ضیا را گزینه نهایی معرفی کرده بود، اجرای برنامه سال تحویل این شبکه با مژده لواسانی و نیما کرمی روی آنتن رفت. برنامه ای که با وجود دعوت از سلبریتی ها توفیق چندانی در جذب مخاطب پیدا نکرد و ظاهرا به دلیل اینکه ترکیب مجری ها و روند برنامه در دقیقه نود نهایی شده بود خیلی منسجم نبود.  

شبکه دو: شبکه دو امسال ایده متفاوتی را برای سال تحویل انتخاب کرد؛ تجربه ای که بیشتر مخاطب کودک را درنظر داشت. «محله گل و بلبل» که در طول سال از شبکه دو برای مخاطب کودک تولید شده بود توانست در نظرسنجی برنامه «سه ستاره» رتبه اول را از طرف مخاطبان کسب کند؛ بنابراین شناخت دوطرفه ای بین مخاطب و عوامل وجود داشت؛ اما انتخاب پژمان بازغی به عنوان مجری انتخاب خوبی نبود. بازغی علاوه براینکه مجری نیست، تجربه اجرای طولانی مدت آنهم به شکل زنده را ندارد؛ در طول اجرای برنامه در بخش های مختلف ضعف های بازغی در برنامه مشخص بود.

شبکه سه: زودتر از سایر شبکه ها تکلیف اش مشخص شد و «سه ستاره» اولین برنامه ای بود که به استقبال از برنامه های سال تحویل رفت؛ احسان علیخانی تهیه کنندگی و اجرای برنامه را برعهده داشت. علیخانی که در سال های قبل در میان برنامه های سال تحویل معمولا در مقام برنامه های پرمخاطب قرار دارد شروع خوبی نداشت و از ابتدا با نقدهایی در مورد شیوه اجرای خودش و نحوه چینش و نظرخواهی برنامه ها مواجه شد. البته ضعف های برنامه در دو شب پایانی تا حدودی برطرف شد و احسان علیخانی بازهم پربیننده ترین برنامه سال تحویل را از آن خود کرد.

جدای از نحوه برگزاری نظرسنجی که علیخانی چندبار اعلام کرد در آن دخیل نبوده(که البته توجیه مناسبی برای او نیست، اول اینکه تهیه کنندگی برنامه هم خودش برعهده داشت؛ و اینکه پیشینه ای که از او در ذهن داریم، کسی نیست که از اعمال نظرات و ایده هاش به راحتی بگذرد و و دربرابر نظرات فرمایشی زود تسلیم شود) بیشترین نقدها به اجرای او در قسمت های ابتدایی برنامه بود که در مقایسه با سایر برنامه های او ناامید کننده و تکراری بود، خیلی از منتقدین معتقد بودند بهتر بود علیخانی در قسمت های اول اجرای برنامه را به شخص دیگری می سپرد و خودش با آرامش و درگیری ذهنی کمتر در برنامه سال تحویل حاضر میشد. 

شبکه چهار: شبکه چهار با حضور محمد صالح علا برنامه ای متناسب با این شبکه را روانه آنتن کرد که با همان حال و هوای برنامه «چشم شب روشن» که در حال حاضر از شبکه چهار پخش می شود بود. این برنامه بخاطر پخش از شبکه چهار و فضای متفاوتی که داشت مخاطبان کمتری را همراه کرد اما برای همان تعداد مخاطب قابل قبول و دلچسب بود. 

شبکه افق: شبکه افق تجربه تازه ای را برای برنامه سال تحویل اجرا کرد. پخش برنامه «ایرانشهر» که از قلعه ناصری یکی از بناهای تاریخی ایرانشهر در استان سیستان و بلوچستان و به صورت زنده پخش شد؛ مجریان این برنامه اقبال واحدی، حسین مولایی و پیام ابراهیم‌پور بودند. ایده ای نو که شاید برای مخاطب امروز خیلی جذاب نباشد. 

چه قدر سرگرم شدیم؟

خندوانه: فصل چهار خندوانه شروع خوبی نداشت؛ حذف جناب خان از برنامه ضربه بزرگی بود اما رامبد جوان هنور هم می تواند با دعوت از مهمانانی که برای اولین بار در قاب تلویزیون حاضر می شوند مخاطب برنامه اش را غافلگیر کند؛ مانند دعوت از پیمان معادی. اتفاق دیگر «خندوانه» در نوروز مسابقه «ادابازی» بود که با وجود جذابیت هایی که داشت مثل مسابقه های قبلی سروصدا نکرد.

مسابقه آقای گزارشگر: مسابقه ورزشی آقای گزارشگر توانایی چند هزار علاقه مند در حوزه گزارشگری فوتبال را در معرض قضاوت کارشناسان و گزارشگران باتجربه قرار می دهد. اجرای برنامه را محمد رضا احمدی و محمد حسین میثاقی برعهده داشتند. «آقای گزارشگر» برای فوتبال دوست ها و علاقه مندان به برنامه های ورزشی ایده جذابی بود که در چند سال گذشته تکرار شد.

کلاه قرمزی: نتیجه کشمکش مالی تهیه کننده«کلاه قرمزی» و شبکه دو به پخش آرشیو این مجموعه منجر شد. اگر صدا و سیما و سازندگان «کلاه قرمزی» به جای سود بیشتر به فکر مخاطبان«کلاه قرمزی» بودند نوروز امسال این مجموعه در حال پخش بود.

قندپهلو، زمانی برای خندیدن، مسابقه فامیلی و... از دیگر برنامه های سرگرمی شبکه های سیما بود.

در این مطلب بیشتر سریال ها و برنامه های سال تحویل را مرور کردیم؛ در مجموع برنامه های تولیدی تلویزیون ضعف ها و نکاتی وجود دارد که برای جذب مخاطب امروز چندان کارساز نیست. اهمیت تولیدات رسانه ملی در ایامی چون نوروز دوچندان می شود که در مطالب بعدی به بررسی و بیان این ضعف ها می پردازیم.