لحظه هایی برای زیبایی

روزگار شلوغی است، از صبح که از خواب بیدار می شویم تا شب که دوباره سرمان را روی بالش می گذاریم، در حال دویدنیم، آنقدر که از خیلی چیزها غافل می شویم.

زینب عشقی_ بخش زیبایی تبیان

از خیلی کارهای مهم غافلیم، اصلا شاید آنها را در برنامه داریم اما وقت نمی کنیم، و تنها هنگامی به یاد می آوریمشان که از شدت خستگی، پهن رختخواب شدیم.

ما خیلی وقت ها روحمان را فراموش می کنیم، غذا می خوریم، کار می کنیم، تفریح، گردش، سرگرمی و خیلی کارهای دیگر، اما برای رسیدگی به روحمان وقت نمی گذاریم، روحمان را خسته و زشت می کنیم و از معنویات دور می شویم، آن وقت می نالیم که چه شده زمین و زمان بر وفق مراد ما نمی گذرد!

یکی از این مهم هایی که بعضا یادمان می رود، ارتباط با خداست، نمازهای با توجه، خواندن قرآن با معنی و تفکر در آیات آن، زمزمه ی دعاهای مفاتیح و عبادت های زیبا. یعنی دقیقا همان چیزهای یادمان می رود که برای زیبا شدن روح و بزرگ شدن قلبمان لازم داریم. همان لحظه های خلوت با خدا، لحظه ی کنده شدن از این دنیا و شلوغی های آن است، لحظه ی سبک شدن روح، خلاص شدن از شر تفکرات مسموم و نفس کشیدن در معبود، همان شارژ شدن هایی که برای زندگی به آن نیاز داریم.

وقتی انسان در خلوت خود به عبادت خدای بزرگ می پردازد، انگار روحش به منزل مقصود می رسد، انرژی می گیرد، شاداب می شود و می تواند با آرامش بیشتری به زندگی روزمره بپردازد.

اگر می خواهید روحتان زیبا شود و بتوانید این آرامش و زیبایی را به اطرافیانتان هدیه دهید، رمز آن در عبادت های گاه و بیگاه و به خصوص در نیمه های شب است.

عبادت خدا، انهم در نیمه های شب، وقتی شهر در سکوت و آرامش است و کسی دور و برت نیست تا حواس تو را از خدای بزرگ دور کند، راه و رسم بزرگان دین و اولیاء پاک خداست.

در تاریخ آمده است، گاهى مردم مدینه نیمه شب، در حین عبور از در خانه حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام نورى از خانه او

متجلى و ساطع مى دیدند، از پیامبر صلى الله علیه و آله علت را مى پرسیدند،  ایشان می فرمودند: فاطمه علیهاالسلام را در محراب عبادت است، به هنگامى كه فاطمه علیهاالسلام در محراب عبادت است ، هزاران فرشته بر او درود مى فرستند و او را سیده زنان عالم خطاب مى كنند...او اهل سجده هاى طولانى و قیام و ركوع طولانى بود و خداى را با تمام وجودش عبادت مى كرد. (در مكتب فاطمه ، ص 171)

حضرت زهرا علیهاالسلام شب ها را نماز مى خواند تا نزدیك طلوع آفتاب و دعا به مومنین و مومنان مى كرد، ذریه او هم این میراث را داشته اند. (ریاحین الشریعة ، ج 3، ص 61)

اولیاء و بزرگان دین هم زندگی دنیایی داشتند، اهل کار و تلاش و کسب ما حلال و تدریس بودند، اما هیچگاه عبادت و بندگی خدا را از یاد نبردند و همیشه پیروانشان را به انجام این کارها توصیه می فرمودند.

تا یادمان نرود...

یادمان می رود که مسافریم و قرار نیست در این دنیا بمانیم، یادمان می رود زندگی ما فقط یک امتحان است، این که با خانواده ، همکارها و اطرافیانمان چگونه رفتار کنیم که زیبا و مورد پسند خدا باشد، یادمان می رود که وقت محدود است، یادمان می رود دروغ نگوییم، حقی را ناحق نکنیم، در راه خدا گام برداریم و هزار چیز دیگر... به ما گفته اند قرآن بخوانید، آنهم هر روز، کتاب زندگی را بخوانید تا یادتان نرود، تا خیلی چیزها یادتان بماند.

امیرالمومنین علیه السلام فرمودند: تلاوت قرآن، مایه باروری ایمان است (غررالحكم و دررالكلم ص 263)

سلمان مى گوید: رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم مرا براى كارى به خانه فاطمه زهرا سلام الله علیها فرستاد. به در خانه كه رسیدم ، صداى زهرا سلام الله علیها را كه در درون خانه قرآن مى خواند، شنیدم. (بحارالانوار، ج 43، ص 46( و از همین انس او با قرآن بود كه فضه خادمه او تا بیست سال به غیر از قرآن لب نگشود و جز با قرآن پاسخ نداد. (بحارالانوار، ج 43، ص 87)

زندگیمان را باید زیبا کنیم، نه با عمل های جراحی زیبایی و تغییر دکوراسیون و انواع و اقسام پوشیدنی ها، شاید اگر روحمان زیبا باشد، دیگر سراغ این بازی های دنیا نرویم، نگاهمان به دور دست ها خیره و روحمان آزاد شود.