عامل اصلاح کشور، وحدت بین حوزه و دانشگاه
چکیده: یکی از مسائلی که از همان دوران آغاز نهضت بزرگ انقلاب اسلامی، مورد توجه بزرگان و حائز اهمیت بود، وحدت بین حوزه و دانشگاه بود.
یکی از مسائلی که از همان دوران آغاز نهضت بزرگ انقلاب اسلامی، مورد توجه بزرگان و حائز اهمیت بود، وحدت بین حوزه و دانشگاه بود. حوزه و دانشگاه دو بال پیکر جمهوری اسلامی هستند که عدم وجود هماهنگی بین دو بال، موجب سقوط پیکره انقلاب خواهد بود. روشنفکران غرب زده داخل و غربیان، تمام هم و غمشان این بوده که حوزه و دانشگاه از هم جدا شوند و با یکدیگر ارتباطی نداشته باشند، زیرا نتیجه و بازخورد پیوند این دو قشر اندیشمند، حرکت نظام مقدس جمهوری اسلامی به طرف فرهنگ اصیل دینی خواهد بود.
در هنگامه حرکت همه جانبه ملت غیور ایران علیه ظلم و بیداد رژیم ستمشاهی در سال 1356 یکی از دغدغههای جدی حضرت امام(رحمهاللهعلیه) نیز جدایی دو قشر روحانی و دانشجو بوده که مکرر خطرات آن را گوشزد نموده و حوزه و دانشگاه را از سقوط در ورطه تفرقه بر حذر داشته و آنان را به روابط دوستانه جهت نیل به اهداف ترغیب مینمودند. ایشان در این رابطه فرمودند: «طلاب علوم دینی و دانشجویان باید با هم روابط دوستانه و فعالانه داشته باشند و بر اساس به دست آمدن استقلال و آزادی و خلع ید غاصبان از حقوق ملت در تمام ابعادش، به سایر طبقات بپیوندند» [1]
در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی در تأکیدات حضرت امام(رحمهاللهعلیه) تعابیری چون پیوند دانشجویان قدیم و جدید، دست برادری روحانی و دانشگاهی، لزوم دوستی روحانی و دانشگاهی و ضرورت احترام متقابل آنها به وفور دیده میشود. جالب آن است که حضرت امام(رحمهاللهعلیه) در بهمن ماه 1357 در آن روزهای حساس، بزرگترین ثمره انقلاب را وحدت حوزه و دانشگاه میداند و میفرماید: «اگر این نهضت غیر از این خاصیت نداشت که بین طلاب علوم دینیه و قشر دانشگاهی یک رابطه پیدا شد، اگر غیر از این ما هیچی نداشتیم، این بالاترین نتیجهای بود که حاصل شد».[2]
در سیر فرمایشات ایشان پس از پیروزی نیز، مدام این محور قابل مشاهده است که جایگاه حوزه و دانشگاه به عنوان نخبگان جامعه، از یک حساسیت ویژه برخوردار بوده و وحدت آن دو، رمز بسیاری از موفقیتهاست و بر همین اساس هم، دشمن بر این نقطه انگشت گذاشته و در صدد ایجاد تفرقه و اختلاف در بین آنهاست. لذا حضرت ایشان روحانی و دانشگاهی را مکمل یکدیگر دانسته و خطاب به دانشگاهیان میفرمایند: «شما و طبقه روحانیت هر دو شغل واحد دارید و معالوصف این دو قشر را که مربی جامعه هستند و دستهای ناپاک از هم جدا کردند.[3]
حضرا امام(رحمهاللهعلیه) اتحاد روحانیون و دانشگاهیان را خنثی کننده توطئهها میدانند و میفرمایند: «تکلیف برای شما دو طایفه از سایرین زیادتر است و مسئولیتتان بسیار زیاد، همه مسئولاند، لکن شما دو طایفه مسئولیتتان زیادتر است... شما دو قشری که مغز متفکر بودید؛ وقتی با هم مجتمع شدید، قشرهای دیگر پیوند کردند با شما، تکلیف شما و این قشر روحانیون و شما آقایان دانشگاهیها این است که دست از هم برندارید».[4]
ایشان رشد واقعی کشور را مرهون وحدت حوزه و دانشگاه میدانست و میفرمودند: «علما و دانشمندان این دو مرکز، لازم است کوشش کنند در پیوند دادن این دو قشر عزیز. و باید بدانند که نه دانشگاهی بدون روحانی میتواند به استقلال برسد و نه روحانی بدون دانشگاهی».[5]
حساسیت این امر در نگاه حضرت امام(رحمهاللهعلیه) تا بدانجاست که حتی عامل اصلی اصلاح کشور را در وحدت این دو قشر بیان فرمودهاند: «باید توجه داشته باشید، باید دانشگاهها و مدارس و همهجا توجه داشته باشد، دانشگاه پیوند خودش را با فیضیه محکم کند و حوزه نیز پیوستگی خودش را به دانشگاه. شما دو قشری هستید که اگر اصلاح بشوید، اصلاح میشود ملتها».[6]
بنابراین آنچه در سالروز وحدت حوزه و دانشگاه دارای اهمیت فوقالعاده میباشد این استکه حوزیان و دانشگاهیان فرهیخته به اهمیت مضاعف این پدیده بیشتر بیاندیشند، تا انشاءالله گامی بلند و ارزشی در این راستا برداشته شود.
پینوشت
[1]. صحیفه، ج 3، ص 486؛ پیام به ملت ایران 16/7/57.
[2]. همان، ج 6، ص 48 (سخنرانی در جمع روحانیون 14/11/57).
[3]. همان، ج 7، ص 470 (سخنرانی در جمع وزیر فرهنگ و رؤسای دانشگاهها 3/3/58).
[4]. همان، ج 8، ص 480 (سخنرانی در جمع دانشجویان مشهد 14/4/58).
[5]. همان، ج 10، ص 83 (پیام به استادان و دانشجویان 31/6/58).
[6]. همان، ج 14، ص 188 (سخنرانی در جمع روحانیون 14/11/59).
منبع: رهروان ولایت