ای کاش از فاجعه پلاسکو درس بگیریم

ساختمان 15 طبقه پلاسکو تهران با 600 واحد تجاری شامل تولیدهای لباس، بنکدار (عمده فروش) و فروشگاه کفش های ورزشی با برندهای مختلف پنجشنبه گذشته در آتش سوخت و آوار شد.

بخش اجتماعی تبیان

از زمان این آتش سوزی نسبت به این موضوع در رسانه های نوشتاری، دیداری و فضای مجازی از نگاه ها و زوایای مختلف نظیر ارسال اخطار از سوی مسوولان برای هیات مدیره آن و جدی نگرفتن موضوع ایمنی، احترام به آتش نشانان جان برکف ، فداکار و ایثارگر، داشتن بیمه از سوی برخی کسبه پلاسکو، قدیمی بودن ساختمان و نبود سیستم های ایمنی، حضور مردم در محل و ایجاد مشکلات برای نیروهای امدادی، سلفی گرفتن برخی در محل حادثه و در نهایت ضرورت توجه جدی برای جلوگیری از بروز حوادث مشابه از سوی همه دست اندرکاران امر مطالبی منتشر شده است.

هر یک از این موارد، به خصوص نقش آتش نشانان که برخی از آنها جان خود را در این راه از دست دادند ، در جای خود، زمینه بسیاری برای اقدام و فعالیت گسترده با همکاری بخش های مختلف دارد، ولی یکی از موارد مهم، وجود هزاران هزار واحد مشابه و در مقیاس بزرگتر و یا کوچکتر از پلاسکو در جای جای شهر 12 میلیونی تهران به خصوص در خیابان جمهوری و مسیرهای منتهی به آن، برای تامین پوشاک مورد نیاز سراسر کشور است.

وضعیت واحدهای تولیدی در جامعه

ممکن است هنگام سخن گفتن از یک واحد تولیدی پوشاک ذهن انسان به محلی شامل یک سوله بزرگ صنعتی همراه با دستگاه های متعدد دوخت و دوز و نیروهای شاغل در آن سوق پیدا کند ولی باید گفت که این موضوع بیشتر در تصاویر و نشریات وجود دارد و واقعیت بیشتر تولیدی ها چیز دیگری است.

با توجه به وضعیت اقتصادی کشور ما که بیشتر سنتی و کمتر صنعتی و در مقیاس های وسیع است ، امروزه یک واحد تولیدی مستقر در داخل شهرها به خصوص تهران به صورت میانگین شامل یک فضای 50 تا 60 متر با کمتر از 10 نیروی کار در یک ساختمان قدیمی برای انواع فعالیت، جهت تولید یک پوشاک است گذشته از این که در برخی تولیدی ها یک واحد 200 متری به چهار بخش مجزا تبدیل شده است.

باید در نظر داشت که تولید یک پوشاک به صورت عمومی بدون در نظر داشتن اندازه و مصرف کنندگان آن اعم از زن و مرد شامل مراحل مختلفی نظیر میزکار با ابعاد دو در سه متر برای پهن کردن طاقه پارچه و برش آن، چاپ پارچه (شابلون زنی) در برخی موارد با استفاده از رنگ و مواد شیمیایی، دوخت ، لبه دوزی ، اتوکاری ، بسته بندی و بانداژ در مقیاس بیشتر است که معمولا همه این کارها در یک محیط صورت می گیرد.در کنار این امور باید استقرار محلی برای گرم کردن غذا و یا تهیه چای و دیگر نوشیدنی ها و میزکار مسوول تولیدی را نیز به محل یک تولید اضافه کرد.

وابستگی امور مختلف مزبور به یکدیگر موجب شده است که در برخی موارد به خاطر خطرات عمده ای که از ناحیه شابلون زنی برای تولیدها وجود دارد، آنها به محیط دیگری منتقل شوند ولی همه این موارد معمولا در یک محل قرار دارد و این محل، شامل یک ساختمان قدیمی چند طبقه می باشد که به صورت معمول طبقه های بالای آن برای تولید لباس و طبقه های پایین آن برای فروش مورد استفاده قرار می گیرد.

در یک واحد تولیدی به خاطر وجود دستگاه های دوخت و دوز ، اتو ، کولرهای گازی برق زیادی مصرف می شود و با توجه به

قدیمی بودن ساختمان صاحبان و مالکان آن ها برای تامین برق اقدام به سیم کشی های روکار متعدد و در کنار هم کرده اند.

علاوه بر این به خاطر قدیمی بودن این ساختمان ها و نبود سیستم های بالابر برای حمل کالا و نفر راهروهای آنها تنگ و باریک است و در این راهروها نیز برخی مواقع صاحبان تولیدی اقدام به نگهداری پارچه و یا محصولات آماده می کنند که بیشتر مواد اولیه آنها قابل اشتعال و خطرناک است .

حال با تجسم چنین فضایی پر واضح است که در صورت بروز هرگونه مشکلی در وسایل گرمایشی موجود اعم از بخاری و یا پیک نیک، سیستم برق رسانی و یا اتصال سیم ها به خاطر فشارهای ناشی از استفاده از دستگاه ها و استاندارد نبودن احتمالی آنها خطر آتش سوزی امری طبیعی و خطر گسترش آن به دیگر ساختمان ها نیز موضوعی اولیه است.

در کنار این موارد باید به اقامت برخی کارگران در تولیدی های شبانه روزی برای تولید محصول بیشتر به خصوص قبل از عید نوروز را نیز اشاره کرد که بروز خطرات را دو چندان می کند.

با چنین وضعیتی باید آتش سوزی در ساختمان پلاسکو تهران آنهم در ساعت 7 صبح را که هنوز کسب و کار آن با سه هزار فرد شاغل در آن و عدم مراجعه مردم برای خرید صورت گرفت به عنوان تجربه ای گرانسنگ برای جلوگیری از تکرار حوادث و موارد مشابه به کار گرفت و از هم اکنون همه مسوولان مرتبط و دست اندرکاران به فکر چاره ای سریع برای دیگر تولیدی های مشابه بود که فردا دیر است.

---

منبع:ایرنا