رمزگشایی از توهین برخی معلوم الحال ها به امام زمان(عج) !

چند وقتی است که هتاکی و بی‌حرمتی یکی از خواننده‌های معلوم الحال سفر کرده به فرنگ، در فضای رسانه‌ای و مجازی دست به دست می ‌چرخد. این فرد که بی شرمی اش قله ‌های بی ‌دینی را فتح کرده، به خود اجازه داده است، که اعتقادات صدها میلیون شیعه و عاشق امام زمان(عج) را به سخره گرفته و فرهنگ مهدویت را زیر سؤال ببرد.

علی بیرانوند- کارشناس حوزه/ بخش مهدویت تبیان

وقتی گناه و مستی انسان را کافر می کند

با اندک دقتی در گذشته و زندگی دسته ای از افراد به خوبی متوجه می ‌شویم که عشوه‌ گری، عیاشی، میگساری، فحشا و منکرات پای ثابت زندگی ایشان بوده، به طوری که آنها را در خود غرق کرده است. این سبک زندگی غربی و غیر انسانی آنان، موجب شده است که فطرت پاک و الهی در وجودشان خشکانده شود. اگر افراد عیاش، وجود امام زمان(عج) را به باد سخره می گیرند، جای تعجبی نیست؛ چرا که این دسته افراد مصداق بارز آیه شریفی هستند که خدای متعال در توصیف آنها می فرماید: «ثُمَّ كانَ عاقِبَةَ الَّذینَ أَساؤُا السُّواى‏ أَنْ كَذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ وَ كانُوا بِها یَسْتَهْزِؤُنَ؛ [سوره روم، آیه 10] سپس سرانجام كسانى كه اعمال بد مرتكب شدند به جایى رسید كه آیات خدا را تكذیب كردند و آن را به مسخره گرفتند!»

این افراد در طغیان و سرکشی غرق شده‌اند و خدای متعال نیز آنها را به خاطر طغیان و شهوترانیشان در سرگردانی و بی ‌خبری رها کرده است: «اللَّهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَ یَمُدُّهُمْ فی‏ طُغْیانِهِمْ یَعْمَهُونَ؛[سوره بقره، آیه15] خداوند آنان را استهزا مى‏كند و آنها را در طغیانشان نگه مى‏دارد، تا سرگردان شوند.»

امام زمان(عج) مصداق آیات الهی

امام زمان(عجل الله تعال فرجه) مصداق روشن آیاتی است که، خدای متعال در آن آیات نوید نجات بشریت را داده است.[1] «وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ؛[سوره قصص، آیه5] ما مى ‏خواهیم بر مستضعفان زمین منّت نهیم و آنان را پیشوایان و وارثان روى زمین قرار دهیم!».

علاوه بر آیات و روایات اسلامی، همه ادیان الهی و مکاتبی که رنگ دینی و الهی در  آنان قابل مشاهده است، در خود به آموزه‌ای به نام منجی باوری اعتقاد دارند، از اینرو اعتقاد به منجی و امام مهدی(عجل الله تعالی شریف) ساخته و پرداخته آیین تشیع و یا سایر مذاهب اسلامی نیست، که شخص مطرب و عیاشی، درصدد تشکیک و استهزاء آن برآید. اگر این افراد غیرت ایرانی داشتند که ندارند، اگر ادعای باستان‌ گرایی داشتند که ندارند، باید بدانند که در ادیان باستانی همچون زرتشت اعتقاد و باور به منجی یکی از مسائل مطرح و شناخته شده به حساب می آمده است: واژه «سوشیانس» در آیین زرتشت به معنای منجی به کار رفته است. در کتاب «زند بهمن یسن» در تفسیر کلمه سوشیانس این چنین بیان شده است «سوشیانس آخرین کسی است که می آید و زرتشت را در عالم نجات می دهد، سوشیانس، عالم را پاک می کند، آن گاه قیامت برپا خواهد شد».[2]

برکات مهدی باوری و فاصله ی معاندان از آن

اعتقاد و باور به مهدی و پایبندی به ارکان مهدویت، دارای لوازم و آثاری است که معاندان و مخالفان را از آن بهره ای نیست. در ادامه به بعضی از این آثار و برکات اشاره می‌کنیم:

1). تهذیب نفس و خودسازی: انتظار و چشم امید به منجی، نقش اساسی و مهمی در پالایش و تنزیه روح و روان بر عهده دارد، به طوری که موجب می شود انسان به سوی خودسازی گام بردارد. به عبارت دیگر اندیشه مهدویت و عنصر انتظار عامل و بهانه‌ای مهم، برای آماده سازی و خودسازی برای ظهور است.[3]

2). دقت در گفتار و رفتار: اعتقاد به ظهور مهدی نیازمند عناصر مهمی همچون خود کنترلی اجتماعی و دقت در رفتار و گفتار است. مهدی یاوران و مهدی باوران، رفتار و گفتارشان بر پایه اخلاق و رفتار اسلامی تنظیم و تطبیق شده است. در روایتی از امام حسن عسکری (علیه السلام) این چنین نقل شده است: «وَ انْتِظَارُ الْفَرَجِ بِالصَّبْرِ وَ حُسْنُ الصُّحْبَةِ وَ حُسْنُ الْجِوَار؛[4] انتظار فرج با صبر، خوش صحبتی و خوش خلقی همراه است.»

3). پیراستگی از بدی و آراستگی به خوبی: دوری از گناهان و اعمال ناشایست، یکی از اساسی ترین و مهمترین وظایف منتظران است. در توقیع شریفی از ناحیه حضرت صاحب الامر به شیخ مفید، وجود گناهان درجامعه یکی از اسباب طولانی شدن غیبت و دوری از امام زمان معرفی شده است.«...پس تنها چیزی که ما را از آنان (شیعیان) پوشیده می دارد، همانا چیزهای ناشایستی است که از ایشان به ما می رسد خوشایندمان نیست و از آنان انتظار نمی رود».[5]

سخن آخر

گرفتار شدن در دادم ویروس گناه و رذایل اخلاقی از چنان آسیب و خطری برخوردار است، که می تواند، آتش به خرمن معرفت و شناخت فطری افراد بی افکند به طوری که انسان منکر آیات الهی شود. موضوع روشنی که مصداق آن را به خوبی می توان در سرگذشت و زندگی نکبت بار افراد مطرب و عیاش مشاهده کرد.

پی نوشت ها:

[1]. طوسى، محمد بن الحسن‏، الغیبة (كتاب الغیبة للحجة) للحجة، ص184. «در کتاب غیبت شیخ طوسی، از امیر المؤمنین (علیه السّلام) روایت می كند كه در تفسیر این آیه فرمود: اینان كه در زمین ضعیف گشته‏اند آل پیغمبرند كه خداوند مهدى آنها را برانگیزد تا آنان را عزیز و دشمنانشان را ذلیل گرداند».

[2]. زند وهمن یسن، ص 19 و150.

[3]. محمد سبحانی، مهدویت و آرامش، ص66.

[4]. ابن بابویه، محمد بن على‏، الخصال، ج‏2، ص479، ح46.