کمتر نفس بکش پسر!
یك مادر، بزرگ ترین آرزویش در این مرحله كه اوج ناتوانی كودك است، بزرگ شدن اوست. به همین دلیل، برای من، دسته بندی سالمندان، بیماران قلبی و كودكان زیر 4سال كه برای مواجهه با آلودگی هوا ارائه می شود، دسته بندی رنج آوری است.
یك مادر، بزرگ ترین آرزویش در این مرحله كه اوج ناتوانی كودك است، بزرگ شدن اوست. به همین دلیل، برای من، دسته بندی سالمندان، بیماران قلبی و كودكان زیر 4سال كه برای مواجهه با آلودگی هوا ارائه می شود، دسته بندی رنج آوری است. نمی توانم و اصلا دلم نمی خواهد پسرم در این دسته بندی قرار بگیرد. این واقعیت كه او مثل همه بچه های دیگر در روز 22هزار بار بیشتر از مادرش نفس می كشد، من را می ترساند! مثلا اگر من نتوانم و اصلا نخواهم، آیا او قول می دهد در این هوای آلوده همان اندازه كه من نفس می كشم، تنفس كند و كمتر آلودگی ها را وارد شش های نازنین اش كند؟
یا آیا می توانم بگویم من دلم نمی خواهد كه هر وقت می رویم پارك، آنقدر بخندی و بدوی؟ چون تمام مدت دهانت باز می ماند و هوای آلوده بیشتری وارد ریه های صورتی ات می شود؟ اما اگر پسرم هم حرفم را گوش كند و مثل آدم بزرگ ها با دهان بسته و به تعداد كمتر نفس بكشد و كمتر بخندد، با كوچولو بودنش چكار كنم؟ كدام مادری می تواند همیشه بچه اش را قلمدوش كند كه او به خاطر قد كوتاهش آن پایین در مركز تجمع آلودگی های سنگین شده و فرود آمده بر زمین نباشد؟ چطور می شود این كارها را و خیلی كارهای دیگر را انجام بدهم تا پسرم در معرض هوای تیره و آلوده این شهر نباشد؟ همیشه بعد خواندن هر خبر یا تحلیل جدید، یا هشدار همگانی در مورد آلودگی هوا، به سرعت به همین جا می رسم. به همین جا كه چكار باید بكنم؟
و بعد از توصیه هایی كه دهان به دهان شنیده ام یا در اینترنت خوانده ام، به راه هایی فكر می كنم كه فراتر از شرایط و توانایی هایمان است؛ راه هایی كه می توانم به كمك آنها پسرم را از دست آلاینده ها فراری بدهم و ببرم یك جای تمیز. بدون اینكه مدام بخواهم بگویم:«كمتر نفس بكش پسر!». اما وقتی خبرهای جدید را می خوانم، و به راه های همگانی فرار از هوای آلوده فكر می كنم، تازه یاد بچه های دیگر می افتم. یاد كوچولوهای دیگر با ریه های تازه شان كه برای رشد بیشتر و بزرگ شدن، لازم دارند كه بیشتر نفس بكشند!
منبع:همشهری انلاین
