سهم من از جنگ

زمانی که نسیم 7 ساله از زیر آوار خارج شد، آسمان آبی تغییر رنگ داده و جایش را با سقف سفید خانه عوض کرده بود. او قربانی بمباران دشمن بعثی بود.

 وقتی که به خود آمد، خواهر شهید و جانباز جنگ تحمیلی نامیده شد. دیگر نمی توانست همچون روزهای قبل با هم سن وسال هایش بازی کند. 30 سال زمان لازم بود تا به جهانیان ثابت کند که با تمام مشکلات یک جانباز نخاعی می تواند بر روی پای خود بایستد و همچنان مشت گره کرده خود را رو به دشمن بگیرد.

برای آشنایی بازندگی پرفرازونشیب جانباز نخاعی «نسیم چنگایی» در ادامه بخوانید:

پدرم نظامی بود و در خانه های سازمانی خرم آباد زندگی می کردیم. سال 65 در سن 7 سالگی حادثه ای رخ داد که روش زندگی ام را تغییر داد. زمانی که پدرم حین مبارزه با کوموله و دموکرات در کردستان بود، خانه ما توسط هواپیماهای بعثی بمباران شد. در این بمباران خواهر چهارساله و برادر 10 ساله ام شهید شدند، من و مادرم نیز جانباز شدیم. من از ناحیه گردن قطع نخاع شدم.

گردنم شکسته و رشته های عصبیم آسیب دیده بود. باگذشت زمان و چندین عمل جراحی توانستم گردن و انگشتانم را تکان دهم. برای من که تا دیروز به راحتی می دویدم و کارهایم را انجام می داد، تحمل این مسئله که باید تا ابد بر روی تخت دراز کشیده و به سقف خیره بمانم، سخت بود.

در کام مرگ

در آن زمان تجویز نادرست یک پزشک من را هرلحظه به سمت مرگ می کشاند تا اینکه بعد از چند روز حالم بدتر شد و مادرم من را به بیمارستان دیگری منتقل کرد. زمانی که پاسخ ژس برداری و آزمایش ها آمد، پزشک معالجم متوجه اشتباه تجویز شد و گفت: «ادامه روند درمان به صورت پیشین، فرزندتان را به کام مرگ می کشاند». در طول درمان تا چند ماه از شهادت خواهر و برادرم بی اطلاع بودم.

گامی با قدم های پدر و مادر

روزی بیش ازپیش به اطراف و شرایطم توجه کرده و قبول کردم که این سرنوشت من است. باید با این حادثه کنار می آمدم. تمام تمرکزم را در دوران نوجوانی و جوانی بر روی درس قراردادم تا جایی که در کوتاه ترین مدت دوران کارشناسی تا دکتری را گذارندم و جزو نفرات برتر دانشگاه شدم.

یکی از این دلایل ادامه تحصیل، تایم زیادی است که در خدمت داشتم. در طول روز تنها می توانیم هشت ساعت بنشینیم و بیشترین زمان ما در خانه می گذرد. من خیلی زود ازنظر روحی بزرگ شدم. از همان دوران به این نتیجه رسیدم که اگر تایم خالی وقتم را پر نکنم، افکار منفی به سراغم می آید و من را برای ادامه مسیر مأیوس و دل سرد خواهند کرد.

از سوی دیگر با موفقیت هایم قصد دارم به افرادی که شرایط مشابهی دارند، انگیزه بدهم و همچنین ثابت کنم که ویلچر نمی تواند مانع پیشرفت ما شود. معتقدم که افراد کم توان یا جانباز نباید خودشان را زمین گیر کنند.

هزینه درمان من زیاد است. در این فکر بودم که اگر روزی بنیاد شهید بودجه ای برای خدمات رسانی نداشته باشد، چه طور می توانم زندگی ام را بگذرانم.

تا پیش از دریافت دیپلم از سوی بنیاد شهید معلم خصوصی داشتم اما از زمان ورودم به دانشگاه تا دریافت دکتری پدر و مادرم من را همراهی کردند. پدرم مسئول رفت وآمد به دانشگاه بوده و مادرم در طی ساعات کلاس کنارم می ماند. تشویق های پدر و مادرم باعث پیشرفتم شد.

حسرت من

برای کنار آمدن با مشکلات، سعی کردم، بر روی علایقم متمرکز شوم. با سیاه قلم، فیلم، کتاب و درس خواندن اوقات فراغتم را پر کردم. پس از شهادت خواهر و برادرم خداوند نیز دو برادر به ما هدیه دارد که این موضوع نیز برای تقویت روحیه ام موثر بود.

30 سال با چنین شرایطی زندگی کرده و روزهای سختی را سپری کردم. برخلاف نگاه کسانی که ما را از دور قضاوت می کنند، راه رفتن برای من یک حسرت نیست. شاید سالی یک بار هم از این که راه نمی روم ناراحت نباشم. عفونت، عرق، لرز و دردها بزرگ ترین مشکلی است که با آن دست وپنجه نرم می کنم.

تعویض سونداژ روزانه صد هزارتومان هزینه دارد. ازاین رو علاوه بر پیروی علایقم به درآمد مستقل نیز نیاز فکر می کردیم. تدریس یکی از آرزوهایم بود که رئیس دانشگاه کرج آن را محقق کرد اما پس از گذشت شش ترم دیگر کلاس به من ندادند. ازآن پس در شرکت پژوهش کشاورزی سازمان کوثر مشغول به کار شدم.

من هم مانند باقی مردم گاهی خسته شدم اما ناامید نشدم تا جایی که امروز باوجود شرایطی که دارم سنگ صبور افراد مشابه خودم هستم.

آرزویی که به یاری نیاز دارد

خدمات بنیاد شهید در درمان و حقوق خلاصه می شود. درصورتی که بنیاد شهید وامی در اختیارم قرار می داد، علاقه مند بودم که گلخانه ای راه اندازی کنیم تا جانبازان و افرادی که شرایط مشابه دارند، مشغول به کار شوند اما با شرایط موجود این امر محقق نشد.

عبور و مرور علاوه بر درمان ازجمله مشکلات اکثر جانبازان است؛ زیرا برای دریافت ماشین مخصوص جابجایی جانباز، باید 24 ساعت قبل با شهرداری تماس گرفته و رزرو کنیم. این در حالی است که نمی توان گاهی رفت وآمد را پیش بینی کرد. شهرداری برای جانبازان اولویت قرار نداده و افراد ناتوان جسمی را با جانبازان مقایسه می کنند.

در دوران گذشته پدر و مادر جانبازان به ویژه نخاعی جوان بودند و به جانباز رسیدگی می کردند اما دیگر پیر شده و توان جابجایی و کمک ندارند.

سهم ما از انقلاب و جنگ

مدتی که در انتظار یافتن کار مناسبی بودم، در دوران ریاست حجت الاسلام کروبی به بنیاد شهید مراجعه کردیم که با واکنش یکی از مسئولین بنیاد مواجه شدیم. آن مسئول خطاب به مادر گفته بود که جانبازان در بنیاد به سه دسته تقسیم می شوند، دسته اول جانبازان انقلاب، دسته دوم جانبازان دفاع مقدس و دسته سوم کسانی هستند که در بمباران مجروح شده اند که فرزند شما در دسته سوم قرار می گیرید. ازاین رو خدمات یکسانی نمی توانیم برای شما در نظر بگیریم. این سخنان فشار سنگینی بر قلب پدر و مادرم وارد می کند؛ زیرا آن ها دو فرزند خود را از دست داده و من نیز به چنین روزی درآمدم. ناخواسته یک بمب، زندگی ما را دگرگون کرده و ویلچر سهم ما از انقلاب و جنگ شد.

شورای جانبازان جسته و گریخته به مشکلات رسیدگی می کنند اما نمی توانند به تنهایی راهگشا باشند. در حال حاضر 30 جانباز نخاعی خانم در سطح کشور داریم که نیازمند برنامه ویژه ای هستند.