درآمد گردشگری ایران یک هزارم آمار جهانی است

کارشناس کمیسیون گردشگری اتاق بازرگانی ایران با استناد به گزارش شورای جهانی رقابت پذیری سفر و گردشگری در سال 2015 اعلام کرد: با وجود آن که ایران از نظر تعداد سایت های جهانی در رتبه نهم جهان و جایگاه دهم از نظر جاذبه های میراث فرهنگی و آثار ناملموس است، اما فقط یک هزارم درآمد گردشگری جهان را دارد.

به گزارش تبیان از"توریسم آنلاین" به نقل از ایسنا، «یعقوب امین زاده» در ادامه این گزارش اظهار کرد: طبق اعلام WTCC با مقایسه وضعیت گردشگری در سال های 2014 و 2015 این صنعت به لحاظ کسب درآمد با رقم 1260 میلیارد دلار، 5 درصد رشد داشته که سهم ایران از آن یک میلیارد و 300 میلیون دلار بوده که یک هزارم درآمد گردشگری جهان می شود.
به گفته وی، در این گزارش که سال گذشته میلادی منتشر شده، رتبه ایران به لحاظ وضعیت زیرساخت و حمل و نقل از بین 141 کشور، نودو سوم بوده است. همچنین این رتبه در بخش زیرساخت گردشگری برای ایران 119 جهان تعین شده است.
امین زاده گفت: طبق گزارش شورای رقابت پذیری سفر و گردشگری، رتبه ایران در شاخص اولویت صنعت گردشگری برای دولت در بین 141 کشور، 135 بوده است که این اصلا در شأن ایران نیست.
این کارشناس گردشگری لازمه تغییر وضعیت موجود را شناسایی چالش ها دانست و افزود: اولین چالش، نبود برنامه ملی توسعه گردشگری است که بعد از چهار دهه هنوز تهیه نشده؛ هرچند در دولت های قبلی حرکت هایی شد، اما بعد کنار گذاشته شد و در این دولت نیز بعد از گذشت سه و نیم سال همچنان از نبود برنامه ملی توسعه گردشگری رنج می بریم.
وی اظهار کرد: در صنعت گردشگری برنامه ریزی ها مبتنی بر گمانه زنی آرزومندانه و سازمان دهی مبتنی بر تعارض و تقابل های واگرا و اقدام و عمل نیز مبتنی بر روزمرگی بوده است.
او تاکید کرد: برای رفع این چالش باید بستری مناسب به منظور حضور اثر بخش ذی نفعان در فرآیند تدوین و جاری سازی برنامه توسعه ملی نیز فراهم شود و نباید محدود به چهار دیواری های معاونت گردشگری شویم.
عضو کمیسیون گردشگری اتاق بازرگانی تهران با بیان این که جایگاه بخش خصوصی در حوزه کلان گردشگری گم است، آن را دومین چالش این صنعت برشمرد و افزود: هنوز مشخص نیست که رابطه بخش خصوصی و دولتی چگونه است. واقعیت همیشه بر این مبنا بوده که بخش دولتی بزرگ و بخش خصوصی کوچک بوده است. هرچند در ماده 75 برنامه پنجم توسعه راه کار ایجاد شورای گفت وگوی بخش خصوصی و دولتی را اتخاذ کردند. اعتقاد بر این بود که اتاق بازرگانی به عنوان پارلمان بخش خصوصی مشاور و مبنای تعامل باشد.
امین زاده در این بین گریزی به ماده 25 آیین نامه ایجاد، اصلاح، تکمیل و درجه بندی نرخ گذاری تاسیسات گردشگری اشاره کرد و گفت: هرچند این ماده با مخالفت برخی تشکل ها مواجه شده اما در هر حال فضایی ایجاد کرده که تشکلی واحد پیگیر جریان صنعت گردشگری باشد.
وی اضافه کرد: ما انتظار داریم در شورای عالی میراث فرهنگی که باید چهار خبره به پیشنهاد رییس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری با تایید ریئس جمهور حضور داشته باشند انتخابی از بخش خصوصی صورت گیرد.
این کارشناس گردشگری توجه به زیرساخت ها را از وظایف دولت برشمرد و تاکید کرد: باید در بودجه رسمی کشور و سازمان، سهمی به تبلیغات اختصاص یابد چرا باید بخش خصوصی از جیب خود برای تبلیغ و معرفی ایران هزینه کند، در شرایطی که قانون این را از وظایف دولت برشمرده است. هم اکنون بسیاری از کشورهای شناخته شده در صنعت گردشگری که نیاز چندانی برای تبلیغ و معرفی ندارند، برای جذب هر گردشگر دست کم دو دولار هزینه می کنند، در حالی که فکر نمی کنم در ایران این رقم به 10 سنت هم برسد.
امین زاده در ادامه نظام آماری گردشگری ایران را صفر دانست و گفت: کل دارایی ما از بخش آمار به فایل های خالی اِکسِل محدود شده، آیا شأن گردشگری این است؟ پورتال جامع گردشگری ایران نیز با هدف ترویج راه اندازی شد، اما هنوز مشکل زبان خارجی دارد. تغییر این وضعیت از تدوین برنامه ملی توسعه گردشگری با مشارکت بخش خصوصی حاصل می شود.