عشقِ حسین، از گرمابه تا آنتاریو!

در آن ایام پر اندوهِ سالارِ شهیدان، هر شب، مسیری طولانی و پیچ واپیچ را طی می کردم تا به روستائی آرام، پشتِ انبوهی کوه برسم و برای دل های تشنه ی «حسین بن علی»، دو سه حرفِ عشق بگویم!

یکی از شب ها، نمی دانم چه شد که یادِ یکی از دوستانِ دورانِ گرمابه و گلستان افتادم. دوستی که هزارها فرسنگ از من جدا افتاده بود و یادم افتاد از روزهای آغاز جدائی مان. که من به حوزه علمیه وارد شدم و او به دانشکده ی فنی مهندسی. بعد هم بورسیه شد و کانادا و تورنتو. این گونه شد که آن رفیق قدیمی، به جای «گرمابه»ی سرِ کوچه، «گلستان»های ساحلیِ آنتاریو را انتخاب کرد!
اما «گلستان» هیچ گاه او را از یادِ «گرمابه» جدا نکرد. گفتم بگذار زنگی بزنم و «عزاداری قبول»ی بگویم:
- سلام دکتر!
- علیکم السلام حجّت الإسلام!
- آقا یعنی اگه ما صدسال هم خبر نگیریم و در این بیابون های تاریک لواسون، تلف هم بشیم؛ تو خبری از ما نخواهی گرفت!
- سیدجان به خدا تحقیقات و سخنرانی هام وقتِ نفس کشیدن نمی ذاره. همین الان وسط سمینار هستم!
گفتم: «الآن می تونی صحبت کنی؟» گفت: «بله آف کُرس! چند دقیقه ای تا سخنرانیِ من مانده. در خدمتم.» گفتم: «هیچی محمدجان، می خواستم بپرسم امسال هم توانستی برای سیدالشهداء کاری بکنی یا نه؟!»
آهی کشید و گفت:
- من که هیچ وقت نتوانسته ام کاری که باید و شاید برای حضرت بکنم. اما امسال خدای متعال توفیق داد دوباره بتوانم در کنارِ جریانِ بسیار زیبا و منطقیِ «؟who is Hussain» حضور داشته باشم و از امام حسین برای مردمِ این سامان بگویم.
امسال هم شیعه های این جا، حتی غیر ایرانی در برخی بزن گاه های مهمِ شهر حضور داشتند و این کار را انجام می دادند. خودِ ما، ورودیِ کتاب خانه ی دانشگاه فنی مهندسیِ تورنتو که مکانِ بسیار پر رفت و آمدی هم هست؛ چند پلاکارد بزرگ زده بودیم که روی یکی، جمله ای از مهاتما گاندی برای سالارِ شهیدان نوشته شده بود؛ روی دیگری جمله ای از جرج جرداق، جلبِ نظر می کرد و همین طور... .
دخترپسرهای دانشجو، بعد از خواندنِ نوشته ها، جلوتر می آمدند و با لبخندِ ملیحِ ما روبرو می شدند. شاخه گلی، تقدیم شان می کردیم که روی ساقه اش تَگی نصب شده بود با عنوانِ:
«?who is Hussain»
و آن ها که معمولاً خیلی به گل علاقه دارند؛ با خواندن این جمله، دقیقاً همان را می پرسیدند که: «حسین کیست؟» ما هم پاسخ می دادیم: «حسین یک هیومَنی ته رِیَن است. یک آزاده. یک Social activist. یک اصلاح گرِ اجتماع و مردم.

گفتم: «دقیقاً درسته! خودِ امام حسین علیه السلام هم، خود را اصلاح گر معرفی فرمود.»
با تعجب پرسید: «واقعاً؟! کجا؟» گفتم: «موقعی که با خانواده اش در اوج غربت، مدینه را ترک می فرمود؛ در وصیت نامه ای برای برادرش محمد حَنفیّه نوشت: إنّما خرجتُ لِطلب الإصلاحِ فی اُمّت جدّی محمد... من برای ظلم و فساد و خوش گذرانی خروج نکردم؛ بلکه فقط می خواستم امت جدّم را اصلاح کنم... . خوب! بقیه شو بگو.»
گفت:
- «بله. وقتی از امام حسین می پرسیدند؛ با این جمله شروع می کردیم:
«....Hussain gave everything he had»
حسین کسی بود که همه چیزش را داد. به پای اعتقادش. به قیمت اصلاح جامعه اش. از آن روز تا هر روز.
و این جملات، بر دوش شان سنگینی می کرد و عجیب، آن ها را تحت تأثیر قرار می داد.
غیر از چند نفری که از همان ابتدا با همان بی اعتنائیِ مخصوصِ کشورهای توسعه یافته رد شده بودند؛ بقیه می ایستادند و گاه قطراتی اشک از گونه هایشان فرو می غلطید و با تعجب می گفتند: «همه چیزش را داد؟! در دنیائی که همه سگ دو می زنند برای به دست آوردنِ همه چیز؟!»
بله سید! در کشورهائی که رُنسانس، برای همیشه لکّه ی ننگی در ارتباط آ ن ها با خدا ایجاد کرد؛ و اکنون یکی از مراکز مهم منافقین شده است؛ جوان ها جملاتی را شنیدند که قبل تر نشنیده بودند. در همین تورنتوی ما، دویست هزار ایرانی زندگی می کنند که شاید هزار نفرش هم اهل مسجد یا حتی کلیسا! نباشند و برخی شان هر سال سعی می کنند با مراسم پای کوبی، در هیئاتِ عاشورائی اغتشاش ایجاد کنند!
شاید باورت نشود ولی یک بار در آغازِ یکی از سخنرانی هایم «بسم الله» گفتم و همین مطلب، برای خودش داستانی شد که نگو و بپرس!
به همه ی این مشکلات، تبلیغات سهمگینِ ضدّ اسلامی در رسانه ها را هم اضافه کن که به نامِ «داعش» به خوردِ مردم این جائی داده می شود!
در این شرائط بود که ما، نامی از امام حسین علیه السلام بردیم و چه قدر دل ها در آن ظلمت کد غرب به آن حضرت گره خورد. و چقدر آدم ها سایتِ www.WhoisHussain.org  را خواندند و به سال 61 هجری و آن دشتِ تشنه پر کشیدند.
چند سال پیش، اتفاقی به مراتب زیباتر هم افتاد. در یکی از شهر های پیشرفته ترین کشور دنیا یعنی ایالات متحده، آب آشامیدنی دچار مشکل شد! شهری به نام «کلینت» در ایالتِ میشیگان.
این مشکل، روز به روز وخیم تر شد و به جائی رسید که مردم، دسته دسته شهر را ترک می گفتند.
آن جا هم عاشقانِ حسین، دست به کار شدند و موجی بلند ایجاد کردند!
آن ها از بودجه ای که در گروهِ «؟Who is Hussain»  در اختیار داشتند؛ چندین تریلی بطری های آب آشامیدنی تهیه کردند و بین مردم توزیع کردند. بطری هائی که باز هم همین جمله رویش نوشته شده بود.
و همه بعد از گرفتن بطری ها همان سؤال همیشگی را می پرسیدندکه: «این حسین کیست؟ این حسین مگر چه کرده است که این گونه اعماق دلِ خود را به او بخشیده اید؟ داستانِ حسینِ شما، با کدامین آب و تشنگی گره خورده است؟!»