ماجرای بت پرست و چشم های بینا

مقداری گوشت طلب كرد. صاحب مغازه یك شقه گوشت گوسفندی جدا كرد و روی ترازو گذاشت تا برای مشتری، وزن كند. اما مدام به سمت طاقچه بالای سرش نگاه می كرد.

مقداری گوشت طلب كرد. صاحب مغازه یك شقه گوشت گوسفندی جدا كرد و روی ترازو گذاشت تا برای مشتری، وزن كند. اما مدام به سمت طاقچه بالای سرش نگاه می كرد. مسافر با كنجكاوی پرسید: چیزی آن بالاست كه مدام به آن نگاه می كنی؟ گفت: من یك بت پرستم. هر صبح كه از خانه بیرون می آیم، بت ام را لای پارچه ای پیچیده و به مغازه می آورم، روی سكوی بالاسرم قرارش می دهم و حین وزن كردن گوشت ها، مدام به آن نگاه می كنم تا مدام او را ناظر رفتار خود بدانم و به خاطر نظارت او، خطا نكنم و سر مردم را كلاه نگذارم.

بت ها هیچ اراده و توانی ندارند، فقط مجسمه هایی از سنگ و چوب و فلز هستند در شكل های مختلف! و چه برای عقوبت دادن و چه در پاداش دادن، ناتوان و عاجزند. اما به هر تقدیر این ماجرای نوع انسان است كه هرگاه خود را در معرض نگاه های دیگران ببیند، مراقبت هایش را بیشتر می كند. شاید این داستان، تمثیلی نمادین باشد از حساسیت انسان به نگاه دیگران!

احتمالا این حس بارها و بارها برای هر كدام از ما رخ داده است. فرقی نمی كند، حتی اگردر یك آسانسور هم متوجه نصب دوربین مداربسته شده باشیم، آن وقت كوچك ترین حركت هایمان را مراقبت می كنیم. مؤدب تر می ایستیم و نوعی از نگرانی و اضطراب در چهره ما آشكار می شود چرا كه حدس می زنیم ممكن است یكی بعدا فیلم آن را ببیند.

برای همین است كه انسان هركجا كه احساس خلوت یا تنهایی كند، چه بسا درصد خطاها و غفلت هایش بالا برود و برایش خطرآفرین شود. البته چالش دیگر انسان ها برای خوب بودن، آن است كه برخی در اثر استمرار خطاها آنچنان جری می شوند كه دیگر جمعیت و خلوت برای آنها تفاوت نمی كند و حتی در برابر انبوه نگاه های دیگران نیز مرتكب خطاهای فاحش می شوند. اما به هر تقدیر نمی شود نفوذ چشم های بینا بر فرایند تربیت را منكر شد.

یادمان باشد عالم پر است از دوربین های خدا. بد نیست این آیه را حفظ و گهگاه زیر لب زمزمه كنیم و به آن بیندیشیم، خیلی زود معجزه اش را در زندگی می بینیم: «أَلَمْ یَعلَم بِأَنّ َاللَّهَ یَری؛ آیا انسان نمی داند كه خدا او را می بیند؟»(علق - 14).

منبع:همشهری انلاین