نوعی از دیوانگی
اعراب زمان پیامبر واقعا بی فرهنگ بودند؛ طوری كه ابتدایی ترین برخوردهای انسانی را هم رعایت نمی کردند.
اعراب زمان پیامبر واقعا بی فرهنگ بودند؛ طوری كه ابتدایی ترین برخوردهای انسانی را هم رعایت نمی کردند. در برخورد با روح پاکی همچون پیامبر و رفتار و كردار ایشان در آن فضای نفرت زا، طبیعت اولیه آنها این بود که رفتار و واکنشی تند نشان دهند. قرآن می گوید: اگر می خواستی غلظت نشان دهی و اخم هایت را در هم کنی از دور و بر تو ای پیامبر پراکنده می شدند. یعنی مهم ترین اثر تندخویی همین دوری جستن آدم های اطراف مان از ماست. حال اگر می پرسید، چرا بچه هایمان از دور و بر ما پراکنده می شوند؟ چرا در خانه پیش ما نمی آیند و تنها می نشینند؟ این موضوع را قران تبیین کرده است: آدمی که تندخو باشد دیگران از دور و برش پراکنده می شوند. علاوه بر این، یکی از آثار تندخویی این است که خدایی ناکرده ممكن است در حین تندخویی پرده دری کنیم؛ یعنی شاید کار به پرخاشگری و فحاشی بكشد كه بسیار ناپسند و خطرناک است. برای همین هنگامی كه عصبانی می شوید اولین کاری که می کنید باید این باشد كه زبان را ببندید و نگذارید کلامی از آن خارج شود.
اگر نشسته اید، قیام کنید. اگر ایستاده اید، بنشینید یا آبی به رویتان بزنید و هیچ برخوردی نکنید و حرفی نزنید. در روایت داریم که دو دسته زبانشان در محشر آنچنان دراز است که همه روی آن پا می گذارند؛ یکی غیبت کننده و یکی هم کسی که نیش می زند و زبانش نیش دار است. برخی افتخار می کنند به این زبان نیش دارشان. اما باید خیلی مراقب بود که اگر چنین قدرت کلامی داریم به آن افتخار نکنیم و با افتخار نگوییم «کسی از پس زبان من برنمی آید». چرا كه این نیش زدن ها عاقبت بدی دارد، به خصوص هنگام تندخویی. در همین زمینه حضرت امام علی (علیه السلام) فرموده اند: خشونت و تندخویی خود نوعی از دیوانگی است، زیرا تندخو پس از تسکین خاطر و به خود آمدن پشیمان می شود و اگر کسی پس از تندی و برانگیختگی پشیمان نشد جنونش ثابت و پابرجاست.
منبع:همشهری انلاین
