تبیان، دستیار زندگی
دانشمندان به تازگی موفق به شناسایی نوع کاملا جدیدی از سیستم ایمنی بدن شده اند.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

شناسایی حالتی کاملا جدید از سیستم ایمنی بدن

دانشمندان به تازگی موفق به شناسایی نوع کاملا جدیدی از سیستم ایمنی بدن شده اند.

بخش دانش و زندگی تبیان
سیستم ایمنی بدن

محققان کشف کرده اند که فرآیندهای تبادل سیگنال بین پروتئین ها و سیستم ایمنی بدن بسیار پیچیده تر از آن چیزی هستند که قبلا تصور می شد، این یافته ی جدید به لطف نوع خاصی از یک مولکول «متصل» به دست آمده که بر خلاف تصور قبلی ما، بسیار متدوال تر از مقداری بوده اند که ما انتظارش را داشتیم.

مولکول های یاد شده در گذشته به عنوان مولکول های بسیار نادر در نظر گرفته می شدند، اما محققان دریافته اند که آن ها در واقع یک چهارم از نشانه هایی را تشکیل می دهند که می توانند ذرات سمی یا بیگانه را در بدن شناسایی کنند. چنین یافته ای می تواند تاثیر بزرگی را بر روی چگونگی توسعه ی واکسن ها و درمان عارضه های مرتبط با تولید پادتن های مضر داشته باشد. مایکل استامپف (Michael Stumpf) از امپریال کالج لندن که به عنوان متخصص زیست شناسی سیستم ها فعالیت می کند، در این باره می گوید:

اهمیت این یافته به قدری است که گویی یک جغرافی دان قاره ی جدیدی را شناسایی کرده است یا اینکه ستاره شناسی به شما بگوید که موفق به یافتن سیاره ی جدیدی در منظومه ی شمسی شده است.

و مسلما بلافاصله پس از رخ دادن چنین یافته های فرضی، ما باید خود را برای انجام کاوش های زیادی آماده کنیم. این امر نه تنها می تواند به یک درک عمیق تر از چگونگی عملکرد سیستم ایمنی بدن منجر شود، بلکه علاوه بر آن راه های جدیدی را نیز برای توسعه ی درمان و دارو و واکسن های جدید به ما نشان می دهد.
 به طور خلاصه، سیستم ایمنی بدن ما بر پایه ی شناسایی چیزهایی کار می کند که می توانند در محیط بدن مضر باشند و در ادامه نیز بهترین اقدام ممکن خود را برای خنثی کردن آنها انجام می دهد. بدن ما برای انجام این کار، پروتئین هایی به نام آنتی بادی را به منظور مراقبت از آنتی ژن ها آزاد می کند. آنتی ژن ها مولکول هایی هستند که سیستم ایمنی بدن ما را تحریک کرده و آن را به فعالیت در می آورند.

حال پرسشی که پیش می آید این است که بدن ما چگونه آنتی ژن را تشخیص می دهد؟ به لطف سیستم مولکولی موجود در لدن با نام اپیتوپ ها چنین اتفاقی می تواند رخ دهد. این سازه های مولکولی روی سطح سلول های جای می گیرند و در این محل ها می توانند آنتی ژن ها را شناسایی کرده و تشخیص دهند.

از طرف دیگر، آنها به راحتی می توانند به خاطر شکل و ساختار مناسبی که  دارند، به پادتن ها چسبیده و به این ترتیب بتوانند در صورت امکان، هر نوع تهدید احتمالی برای بدن را تشخیص دهند. تا به حال، دانشمندان بر این باور بودند که اکثریت قریب به اتفاق این نشانه های اپیتوپ در مجموعه ای از الگوها ایجاد می شوند و در این الگوها، ماشین های سلولی به طور موثری قطعاتی را از پروتئین ها در یک رشته خاص «برش» داده و در ادامه نیز آنها را به ترتیب روی سطح سلول از خود پدیدار می کنند.

اما در حال حاضر، به لطف یک روش نقشه برداری سلولی جدید، دانشمندان دریافته اند که مقدار قابل توجهی از این نشانه ها، یعنی تقریبا یک چهارم از آن ها در واقع اپیتوپ های متصل هستند. این حالت زمانی روی می دهد که قطعه های پروتئینی بر روی سطح سلول و در حالتی غیرمنتظره و پیش بینی نشده دیده شوند. به عبارت دیگر، سلول ها هنوز هم رنگ های قالب اصلی خود را دارند، اما این ذرات به طور نابسامان و نامنظمی به آنها چسبیده اند که چنین حالتی به صورت فرضی می تواند کار سیستم ایمنی را در تشخیص شناساگر آشفته، دچار مشکل کند.

دانشمندان پیش از این نیز می دانستند که این اپیتوپ های متصل، وجود دارند، اگر چه تصور می شد که آن ها نادر و کمیاب هستند. اما با توجه به مطالعه ی جدیدی که صورت گرفته، ظاهرا این گونه نیست. بررسی جدید نشان می دهد که آن ها در واقع ۲۵ درصد از اپیتوپ ها را از نظر فراوانی تشکیل داده و حدود ۳۰ الی ۴۰ درصد را نیز از نظر گوناگونی مولکول های نشانگر یاد شده تشکیل می دهند.

این حجم غیر منتظره از شناساگرهای متصل می تواند ما را به این پیشنهاد برساند که تبادل سیگنال در سیستم ایمنی بدن نوییزهای بسیار بیشتری از آنچه که دانشمندان پیش از این مطلع بودند، با خود به همراه دارند.

این وضعیت می تواند دلیلی باشد برای توجیه اینکه چرا عارضه های مرتبط با تولید پادتن های مضر در بدن (بیماری هایی از قبیل دیابت نوع ۱ و ام اس) که در آن ها بدن به نوعی در مقابل بافت های طبیعی بدن قرار می گیرد، بسیار شایع هستند.

این یافته برای پژوهشگرانی که روی سیستم ایمنی بدن تحقیق می کنند، یافته ی مسرت بخش و در عین حال نیز کشف بدیمنی به شمار می رود. از طرفی می توانیم این طور حساب کنیم که یافته ی اخیر بسیار عالی و مفید است، زیرا ما اکنون یک چشم انداز واضح تر درباره ی شمار ایپیتوپ ها در یک ناحیه به دست آورده ایم و در ادامه نیز می توانیم برای توسعه ی درمان های پزشکی روی آنها کار و واکاوی بیشتری کنیم.

نکته ی منفی ماجرا هم در این است که بر پایه ی یافته ی فوق، رمزگشایی پاسخ های ایمنی بدن بسیار مشکل از آن سطحی خواهد بود که پیشتر تصور می شد. سرپرست این پژوهش، جولین لیپه (Juliane Liepe) در این باره گفته است:

پی بردن به میزان اهمیت پوتیدهای متصل می تواند سرنخ ها و نشانه هایی را در هنگام پژوهش روی سیستم ایمنی بدن حاصل سازد. برای مثال، این کشف می تواند روی روند پیدایش درمان های مبتنی بر ایمنی و واکسن های جدید با استفاده از توسعه ی اپیتوپ های جدید برای ارتقای عملکرد سیستم ایمنی در بدن تاثیر مساعد بگذارد. اما از سویی نیز به این معنی خواهد بود که ما نیاز به نظارت و بررسی شمار بسیار بیشتری از اپیتوپ ها در هنگام طراحی رهیافت های پزشکی و درمانی شخصی سازی شده خواهیم داشت.



منبع:زومیت
این مطلب صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر شده و محتوای آن لزوما مورد تایید تبیان نیست .