بابا کنارمان است

امیرحسین ارغوانی فرزند شهید تقی ارغوانی از خاطرات بودن کنار پدرش تا افتخار به شهادت پدر می گوید.

بخش فرهنگ پایداری تبیان

بابا خیلی با بچه ها خوب بود و آن ها را دوست داشت. خیلی وقت ها که مهمانی بودیم، بچه های فامیل دورش را می گرفتند و از او می خواستند که با آن ها بازی کند. او هم هیچ وقت نه نمی گفت. حتی گاهی اوقات که داشت از سرکار می آمد، بچه های همسایه مان توی کوچه جلویش را می گرفتند تا با او بازی کنند. او هم کیفش را می گذاشت یک گوشه و هم بازی آن ها می شد.

توی خانه هم همین طور بود. خیلی وقت ها باهم کشتی می گرفتیم. گاهی من او را زمین می زدم و گاهی او. وقتی که کم می آورد، شروع می کرد به گاز گرفتن و قلقلک دادن من. ماه محرم که می شد، من را همراه خودش می برد هیئت و مسجد. بعضی وقت ها مخصوصاً عاشورا و تاسوعا من را می گذاشت توی مسجد و به دوستانش یا عمویم می سپرد و خودش می رفت ژاسی. یک بار روز عاشورا برای ژاسی رفته بود چهارراه اصلی وردآورد بالای طاق نصرت. بابا نوک طاق نصرت بود و من همه اش نگران بودم. موقعی که داشت پایین می آمد، به اش گفتم: بابا! مواظب باش نیفتی! پایش لیز خورد و لباسش به گوشه داربست گیر کرد و پاره شد. مجبور شد برود خانه و لباسش را عوض کند. یکی دو ساعت دیگر، دوباره موقع بالا و پایین رفتن و ژاسی کردن، لباس بابا پاره شد، اما این دفعه وقتی رفت خانه، مامان دیگر به اش لباس نداد! چون می دانست دوباره آن را پاره می کند.

***

توی خیلی از اردوهای نظامی بسیج و گشت های ایست و بازرسی، بابا من را همراه خودش می برد. هیچ وقت نمی شد بگویم من را هم با خودت ببر و او قبول نکند. خیلی دوست داشتم همراهش بروم. من و هم سن وسال هایم عاشق اسلحه هستیم. توی این اردوها، کار با اسلحه های مختلف را یاد می گرفتیم و می توانستیم از نزدیک آن را لمس کنیم.

وقتی که کارنامه می گرفتم، برای بابا خیلی مهم بود که ببیند چه نمره هایی گرفته ام. با این که در طول سال، تمام کارهای درسی ام را با مامان انجام می دادم، اما این طور نبود که بگویم نتیجه تلاش هایم و نمره هایی که می گرفتم برای بابا مهم نبود. اول از همه هم نمره ریاضی ام را نگاه می کرد. می گفت: از روی نمره ریاضی می شود بقیه نمره ها را فهمید. من هم خدا را شکر، همیشه نمره ریاضی ام عالی بود.

***

من هم مثل بابا ژاسی را خیلی دوست دارم. او که علاقه ام را می دید، کار با دوربین را یادم داده بود و اجازه می داد ژاسی کنم. با دقت به ژس هایی که می گرفتم نگاه می کرد و نکته هایی را که به نظرش مهم بود، به ام می گفت.

آخرین ژاسی که باهم کردیم، از یک مراسم یادواره شهدا بود در تالار اندیشه. آنجا بابا دوربین یک را داد دستم تا با آن ژاسی کنم. روز بعد ژس های من و بابا توی خبرگزاری ایکنا کار شد.

***

یک روز تو خانه بودیم پای تلویزیون. اخبار داشت تعرض به مقبره حجربن عدی را نشان می داد که بابا بدون مقدمه گفت: من می خواهم بروم سوریه برای جنگ. مامان گفت: برو. بابا گفت: واقعاً راضی هستی؟! مامان گفت: آره! راضی ام. می دانستم که مامان و بابا قبلاً باهم برای زیارت به سوریه رفته اند. حالا توی سوریه جنگ شده بود و حرم حضرت زینب (س) و حضرت رقیه (س) درخطر بود و بابا دوست داشت برای دفاع از حرم برود. تقریباً یک ماه بعد، یک روز با دایی ام رفته بودم استخر که بابا آمد آنجا. من را بوسید و گفت: من دارم می روم. جلوی دیگران نگفت که دارد کجا می رود، اما من می دانستم دارد می رود سوریه.

بابا خیلی زرنگ بود. می دانستم که برمی گردد و شهید نمی شود. تقریباً 45 روز بعد بابا آمد. همه از او می خواستند که از خاطراتش از سوریه تعریف کند. باباهم خیلی چیزها تعریف می کرد. ازآنجا برایم سوغاتی آورده بود. یک تیر قناسه آورد که به حرم حضرت زینب (س) خورده بود. یک پرچم زرد هم آورد که رویش نوشته بود: کلنا عباسک یا زینب (س).

دفعه دوم که می خواست برود، صبح بود و من آماده رفتن به مدرسه شده بودم. بابا من را رساند دم مدرسه. بعد آنجا باهم خداحافظی کردیم. گفت: امیرحسین جان، بعد از من تو مرد خانه ای. مواظب مامانت باش. مواظب خودت هم باش.

***

بابا از سوریه تا آنجا که می شد با ما در تماس بود و نمی شد که ما را از خودش بی خبر بگذارد، اما مدتی گذشت و دیدیم چند روز است که تماس نمی گیرد. خیلی نگران شدیم. نمی دانستیم که بابا روز 22 بهمن شهید شده است. دو روز بعد از شهادت بابا، من تازه متوجه شدم. آن روز توی مدرسه بودم. سر زنگ انشا بودیم. جالب هم اینجاست که موضوع انشایمان «مدافعان حرم» بود. داشتیم درباره مدافعان حرم انشا می نوشتیم که دیدیم در زدند و مدیرمان آمد دم در و گفت: امیرحسین ارغوانی، کیف و وسایلش را بردارد و بیاید بیرون. فکر کردم مامانم آمده دنبالم. وسایلم را برداشتم و رفتم بیرون. مدیرمان آقای خانی نژاد من را برد سوار ماشین کرد و باهم رفتیم سمت خانه مادربزرگم.

آنجا که رسیدم دیدم همه آنجا هستند و دارند گریه می کنند. همان موقع متوجه شدم که بابا شهید شده. از شنیدن خبر شهادتش اضطراب نگرفتم. خودم هم نمی دانم چطور شد که آرام بودم. باید منتظر رسیدن پیکر بابا می شدیم.

چند روز بعد پیکر بابا را آوردند. برای وداع رفتیم معراج شهدا. من و مامان با بابا خلوت کردیم. دم گوش بابا با او حرف زدم. به اش قول دادم که هیچ وقت مامان را تنها نگذارم. صورتم را روی صورتش که گذاشتم خیلی آرام شدم.

بابا عاشق حضرت زهرا (س) بود. نحوه شهادتش هم خیلی شبیه ایشان بود. دو تا تیر به سینه و یک تیر به پهلویش خورده بود. تشییع جنازه اش هم در ایام فاطمیه شد.

***

چند وقت بعد عمویم به ام گفت که یک آقایی به نام آقای عقابی شما را در مستند از آسمان دیده و خواسته که بروی و در کلیپش که درباره مدافعان حرم است، بازی کنی. با مامان مشورت کردم. او هم نظرش مثبت بود. با عمه ام رفتم سرِ لوکیشن. فیلم برداری مان دو روز طول کشید. خانه ای که در آن بازی کردیم، خانه پدری شهید چمران در چهارراه سیروس بود که تبدیل شده به موزه. با این که تا آن موقع فیلم بازی نکرده بودم، اما کارگردان خیلی از بازی ام راضی بود. جلوی دوربین هیچ اضطرابی نداشتم. شاید به این دلیل که به خاطر کار بابا، با دوربین غریبه نبودم.

چند وقت بعد، اتفاقی کلیپ را از تلویزیون دیدیم. همه از آن استقبال کردند. دوست و آشنا و فامیل، هر کس که آن را می دید، خوشش می آمد و از آن تعریف می کرد. بعد هم حضرت آقا از عوامل کلیپ تشکر و تقدیر کردند. آن طور که شنیدم، شبکه های ماهواره ای «من و تو» و «العربیه» حسابی از ساخت و پخش این کلیپ عصبانی شده بودند. گفته بودند ایرانی ها دارند از کودکی به بچه های شان آموزش می دهند و آن ها را جنگجو بار می آورند تا بعدها در سوریه و عراق و... بجنگند. بیچاره ها نمی دانند که کسی بچه های ما را تحریک نمی کند و آن ها خودشان بدون آموزش، آماده نبرد با دشمن هستند. شاید خیلی ها فکر کنند من این حرف ها را حالا و بعد از شهادت بابا می زنم، اما این طور نیست. قبل از رفتن او، من آمریکا و اسرائیل و عربستان و جنایت های شان را می شناختم و از آن ها متنفر بودم.

***

بعد از شهادت بابا، خیلی بیش تر از قبل به وجودش افتخار می کنم. خصوصاً وقتی که در محیط هایی قرار می گیرم که نیروهای نظامی حضور دارند. انگار آنجا بزرگی و شکوه روح بابا و تاثیرگذاری اش برایم چندین برابر می شود.

بابا کنارمان است. این را وقتی حس می کنم که برایمان مشکلی پیش می آید و او مثل قبل، مشکل را حل می کند. دلم می خواهد همه بدانند که اگر زمان به عقب برمی گشت و دوباره بابا بود و می خواست برود جبهه، هیچ وقت جلویش را نمی گرفتم. حتی اگر مطمئن بودم شهید می شود و دیگر برنمی گردد.