تبیان، دستیار زندگی
امید به زندگی یک شاخص آماری است که نشان می دهد متوسط طول عمر در یک جامعه چقدر است. بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، سن امید به زندگی در ایران به 74 سال...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

متوسط طول عمر ایرانی ها 74 سال شد

امید به زندگی یک شاخص آماری است که نشان می دهد متوسط طول عمر در یک جامعه چقدر است. بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، سن امید به زندگی در ایران به 74 سال ارتقا پیدا کرده است.

فرآوری : نیره ولدخانی - بخش سلامت تبیان
امید به زندگی

آمارها در آخرین سال فعالیت این دوره از وزارت بهداشت نشان دهنده بهبود برخی شاخص های مهم سلامتی نظیر "سن امید به زندگی" و "مرگ و میر مادران و نوزادان" است.

بنا بر گزارش های سازمان بهداشت جهانی، ایران در سال 1394، با کمترین میزان مرگ مادر و نوزاد نسبت به چند دهه اخیر روبرو بوده و سن امید به زندگی در کشور به 74 سال رسیده است.

امید زندگی زنان در همه جوامع چند سال بیشتر از مردان است

شاخص ها و متغیرهای وضعیت حوزه سلامت در زمان تحویل آن به دولت یازدهم در سال منتهی به 1392 نشان می دهد که شاخص امید به زندگی در بدو تولد از 72 در سال 1390 به 73 در سال 1392 رسیده است.

امید به زندگی چیست؟

امید به زندگی (Life Expectancy) یک شاخص آماری است که نشان می دهد متوسط طول عمر در یک جامعه چقدر است و یا به عبارت دیگر هر عضوی از آن جامعه چند سال می تواند توقع حیات داشته باشد.

هر چقدر شاخص های بهداشتی و همچنین درمانی بهبود یابند، امید به زندگی افزایش خواهد یافت و از این رو این شاخص یکی از شاخص های سنجش پیشرفت و عقب ماندگی کشورهاست.

امید زندگی زنان در همه جوامع چند سال (در کل جهان چهار و نیم سال) بیشتر از مردان است.

لازم به ذکر است که وضع بهداشتی یک جمعیت با مجموعه ای از شاخص ها بیان می شود که قطعاً مستقل از یکدیگر نمی باشد.

هرکدام از این شاخص ها به تنهایی واقعیتی ویژه را بیانگر هستند: میزان مرگ  و  میر خام، میزان مرگ  و میر نوزادان، تغییرات این میزان ها برحسب تجهیزات درمانی و پزشکی در مناطق مختلف و ...، اما یک شاخص کلی نیز موجود است که همه این شاخص های ویژه را با مرتبط ساختن آن ها با یکدیگر خلاصه می کند و این شاخص چیزی جز امید به زندگی در بدو تولد نیست.

امید به زندگی در لحظه تولد

امید به زندگی در لحظه تولد، متوسط سال هایی است که شخص در هنگام تولد انتظار دارد زندگی کند.

امید به زندگی در بدو تولد عمدتاً از مرگ و میر نوزادی و اوایل دوران خردسالی متاثر است، چرا که این مرگ و میرها به معنای از دست دادن زندگی با پتانسیلی به طول 60 تا 70 سال می باشد.

از این شاخص می توان برای مطالعه تغییرات زمانی مرگ و میر یک جمعیت (نظیر ایران)، مقایسه همزمان مرگ و میر زیرجمعیت های عمده یک جمعیت و مقایسه همزمان (یا ناهمزمان) مرگ و میر جمعیت های مختلف (نظیر کشورهای مختلف) سود جست.

افزایش امید به زندگی منوط به گسترش طب سالمندان، پیشگیری از مرگ و میر نوزادان و جلوگیری از مرگ و میر ناشی از حوادث ترافیکی است

با این حال امید زندگی در بدو تولد یک شاخص منفرد و خلاصه است و اختلاف در آن ممکن است بیشتر ناشی از اختلاف مرگ و میر کودکان زیر یک سال یا سالخوردگان باشد. از این رو بعضی پیشنهاد کرده اند که در کنار امید به زندگی در بدو تولد ، امید به زندگی در یک سالگی و همچنین امید به زندگی در سن 65 سالگی هم گزارش شود.

دکتر کامران باقری لنکرانی ، «امید به زندگی» را یکی از سه جزء شاخص توسعه انسانی و مرتبط با نظام سلامت و سلامت جامعه می داند و می گوید:

«سطح سواد و سطح درآمد دو شاخص دیگر هستند و ایران در بین کشورهای متوسط جهان، دارای رتبه هفت در شاخص توسعه انسانی است.

بالاترین میزان امید به زندگی در کشور مربوط به استان های تهران و گیلان و کمترین امید به زندگی مربوط به استان سیستان و بلوچستان است.

تفاوت بین مناطق مختلف کشور از نظر امید به زندگی در کشوری مثل انگلستان 20 سال و در کشور ما 10 سال ارزیابی شده است که این مسئله امیدواری به منظور ایجاد امکان پیشرفت در کشور را بیشتر می کند.

افزایش امید به زندگی منوط به گسترش سلامت سالمندان، پیشگیری از مرگ و میر نوزادان و جلوگیری از مرگ و میر ناشی از حوادث رانندگی است.»



منابع:
باشگاه خبرنگاران جوان
روزنامه شهروند
ویکی پدیا
وب دا
سایت پژوهه پژوهشکده باقرالعلوم - مریم امینی یخدانی

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.