حاج قاسم از شناسایی می گویید

سرلشکر حاج قاسم سلیمانی فرمانده وقت لشکر 41 ثارالله در دفاع مقدس در خاطره ای از شناسایی مواضع دشمن گفته است.

بخش فرهنگ پایداری تبیان

وی می گوید: «با یکی از برادران شناسایی به نام منصور جمشیدی ساعت 10 صبح وارد کانال شدیم. کانالی بسیار بزرگ با ارتفاع و عرض دو متر که پر از مین بود. کانال قبل از جنگ با بیل مکانیکی توسط مردم احداث شده بود. عراقی ها این کانال را پر از مین کرده بودند و در دو سمت و انتهای آن استقرار داشتند، وارد کانال شدیم. چون روز بود دشمن کمتر شک می کرد، من به برادر جمشیدی گفتم: «مواظب باش پایت روی مین نرود.»

ما روی همین زمین های بلند حرکت می کردیم، سفت بود و احتمال می دادیم که مین زیر این خاک ها نباشد، بقیه دو طرف کانال پر بود از مین های والمر و مین های گوجه ای. شناسایی را انجام دادیم. وقتی آدم جلو می رود هرلحظه تمایلش بیشتر می شود برای جلوتر رفتن. انتهای کانال یک سنگری نمایان شد. چون کانال مستقیم بود ما سنگر آن ها را می دیدیم و آن ها هم ما را می دیدند. چاره ای جز این نبود. با اتکا به کناره کانال، سنگر را زیر نظر گرفتیم. ظاهراً سنگر خالی بود. جلوتر رفتیم. دیدیم سنگر خالی است. خودمان را از سنگر بالا کشیدیم. این سنگر تیربار عراقی ها بود. تیربار هم داخلش بود. اینجا دیگر انتهای کانال بود. جاده عراقی ها از کنار همین کانال رد می شد و به سمت هویزه و خط کناره رودخانه کرخه نور می رفت. عراقی ها یک خاک ریز U شکلی داشتند تقریباً بافاصله 100 متری. این سنگر تقریباً 30 تا 40 متر پشت خاک ریز U شکل عراقی ها بود. چند نیروی عراق را که بالای خاک ریز نشسته و باهم حرف می زدند دیدیم. دیده بانی را انجام دادیم و متوجه شدیم محور بسیار خوبی برای عملیات است.

وقتی روی مین رفتیم

زمانی که برگشتیم من جلو حرکت می کردم و برادر جمشیدی پشت سر من حرکت می کرد. در یک نقطه ای ایستادیم تا کناره های کانال را یک بار دیگر چک و مورد بررسی قرار دهیم که مین دارد یا ندارد. به اصطلاح جمشیدی قلاب بگیرد و من آویزان از روی دست هایش بالا بروم نگاه بکنم. در حال صحبت بودم ناگهان صدای یک انفجار شنیده شد، دود انفجار به هوا رفت. نگاه کردم دیدم منصور جمشیدی روی مین رفته و پایش قطع شده. دیگر چاره ای نبود یک کلت هم بیشتر نداشتیم سریع پای او را بسته و جمشیدی را روی شانه ام انداختم. حرکت کردیم تا انتهای کانال، دیدم نمی توانم، یک جایی پیدا کردم کناره کانال و او را گذاشتم بعد خودم را رساندم به خط خودمان چون با خط خودمان خیلی فاصله داشت یادم رفت بگویم که بیایند منصور را ببرند. من دیگر بی هوش شدم. وقتی به هوش آمدم نگاه کردم منصور نیست. سریع پشت یک جیپ نشستم، برادرها فکر می کردند من موجی شدم، دویدند من را گرفتند و کنار تخت آوردند گفتم فلانی آنجا مانده، رفتند او را آوردند. از شلیک تانک متوجه شدیم که دشمن فرار کرده. خبر را سریع به قرارگاه منتقل کردیم و وارد خط شدیم.

رسیدن به مرز

دنبال دشمن افتادیم، به سمت جاده آسفالت تقریباً از سمت شمال، اولین ماشینی که از روی جاده آسفالت از سمت اهواز به سمت برادران که از سمت دارخوین آمده بودند رفت من بودم و برادرمان آقای بشردوست. نیروها را نزدیک کوشک آرایش دادیم ما در تعقیب دشمن رفتیم که دشمن را پیدا کنیم و بدانیم دشمن کجاست. من و آقای پورعلی مسئول اطلاعات و تعداد زیادی از بچه ها با یک استیشن و یک جیپ به سمت دشمن رفتیم تا مرز، دشمن را پیدا کنیم، مرز برای ما توجیه نبود و برای اولین بار به خط مرزی رسیدیم. علائم مرزی را از نزدیک دیدیم. روی تپه ای با یکی از بچه ها با جیپ ایستاده بودم بین مرز خودمان و مرز عراقی ها. ما مرز بین الملل را برای اولین بار می دیدیم و اولین ماشینی بود که به مرز می رسید.

روی همین تپه برادرها ایستاده بودند. شهید راجی بالای ماشین ایستاده بود. پوریانی توی جاده و من هم کناره ماشین ایستاده بودم با دوربین به اطراف نگاه می کردیم ببینیم دشمن را مشاهده می کنیم یا نه یک دفعه دیدم یک جرقه ای از سمت راست بلند شد.

فهمیدیم تانک شلیک کرد و ماشین استیشن را هدف قرارداد. متوجه شدیم عراقی ها دقیقاً کجا هستند جاده صاف بود در دیدمستقیم تانک ها، داخل ماشین نشستیم و دور زدیم، ماشین هم از آدم پر بود، همه? مسئولان بودند. تانک هم شروع به شلیک کرد یک گلوله زد جلوی ماشین یک گلوله بغل ماشین. به بچه ها گفتم: گلوله بعدی می آید داخل ماشین. اتفاقاً همین طور هم شد به در عقب ماشین خورد. سقف ماشین را دو نصف کرد، تایر عقب را ترکاند، تایر زاپاس را هم ترکاند، مقابل من تقریباً به اندازه کف دست پر از ترکش بود. فقط دو نفر از بچه ها زخمی شدند. روی رینگ، ماشین را حرکت دادیم. یک پیچی جلوی ما تقریباً 500 متری بود توی پیچ، دیگر از تیر مستقیم در امان بودیم.»