هیلاری یا ترامپ، کدام عملگراتر است؟

این دو نامزد که روزی با همکاری هم یک نتیجه «عملگرایانه ای» به سبک آمریکایی به دست آورده بودند، حالا به دنبال به دست آوردن نتیجه مشابه از مسیر رقابت هستند.

فرآوری: ع. امانی - بخش سیاست تبیان

امروزه عمگرا بودن رجال سیاسی یکی از ارکانی است که ملت ها بر آن تاکید وافری دارند زیرا اگر این اصل اساسی با اختلال مواجه شود تنها شعا و وعده های پوچی در میان می مانند که باعث اعتراضات مردم یک جامعه خواهند شد.
اکنون که چند روزی بیش تر به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا باقی نمانده این مهم وجهه خاصی به خود گرفته است زیرا دو کاندید اصلی این انتخابات یعنی ترامپ و کلینتون هر یک دیگری به عدم عملگرایی متهم می کنند.

در واقع عملگرایی یا پراگماتیسم (pragmatism) در اصل مکتبی است که فکرکردن و تصمیم  سازی را معطوف به نتیجه و حل مشکل با توجه به شرایط جدید می خواهد و از مبناقراردادن نظریات کلی که آنها را ایده آل گرا و ایدئولوژی زده می خواند، گریزان است.
وقتی عملگرایی وارد عرصه سیاست می شود، بیشتر به معنای حل برخی معضلات اقتصادی و اجتماعی که به بن بست رسیده و حالا راهی جز کنارگذاشتن نظریات گوناگون و مبانی فکری و اخلاقی اولیه و انجام اقدام فوری به هر طریقی برای پایان دادن به آن باقی نمانده است. این می تواند در بسیاری موارد، پسندیده باشد، اما ظاهراً این معنا برای نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا صدق نمی   کند.
هیلاری کلینتون و دانلد ترامپ در فعالیت سیاسی خود طی سال های اخیر و صحبت های خود در مناظره انتخاباتی ظاهراً پراگماتیسم را نه برای حل معضلات اجتماعی و سیاسی، بلکه برای افزایش قدرت خود و گروه وابسته به خود بکار می گیرند، گر چه هر یک در حوزه های متفاوت.
هیلاری سال ها در مقام سناتور (2001-2009) و وزیر امور خارجه (2009-2013) قرار داشته و در این مدت هر کاری کرده تا به آنچه گفته شد برسد. حمایت متداوم او از حمله آمریکا به عراق که تا سفرش به بغداد پیش رفت، بارها مورد اعتراض ترامپ قرار گرفته و حتی هیلاری در کتابش آن را «اشتباه» می  خواند، با این حال هنوز خواهان افزایش نیروهای نظامی در عراق است و اعلام کرده باید دست کم 3500 نیرو در عراق داشته باشیم!
حتی اگر ادعای او در مورد فهمیدن اشتباهش در عراق به عنوان سناتور درست باشد، چگونه می توانیم حمایت تمام عیار او را به عنوان وزیر خارجه آمریکا از مداخله نظامی در لیبی توجیه کنیم؟ آش آن قدر شور شد که باراک اوباما عملیات یادشده را «گندکاری» نامید! احتمالاً هیلاری پس از پایان دوران ریاست جمهوری اش نیز جنگ هایی را که در صورت پیروزی در انتخابات به راه خواهد انداخت یک «اشتباه» توصیف خواهد کرد.
اما اینها برای او چه اهمیت دارد؟ مهم این است که توانسته با تصمیماتش به عنوان سناتور و وزیر خارجه دل شرکت های نفتی و تسلیحاتی را به دست آورد و حمایت هیأت های الکترال نصیبش شود.

ترامپ اما سابقه سیاسی و اجرایی نداشته، در عوض ید طولایی در مسائل اقتصادی و اجتماعی دارد. او بارها ورشکست شده اما گفته می شود تنها با حمایت  های خاص دولتی توانسته سر پا شود. فرار مالیاتی او به یکی از موضوعات جنجالی در مناظرات تبدیل شده و دائماً هیلاری از او می پرسد: دلیل تأخیر در انتشار اظهارنامه مالیاتی تو چیست؟ اینها مهم نیست. برای او این مهم بوده که الآن یکی از میلیاردرهای آمریکا است.
ترامپ سال ها بانی مسابقات انتخاب زن زیبا بوده و با یکی از مدل ها که بیشتر پسندیده، یعنی ملانیا ازدواج کرده است. مسابقات او احتمالاً سر بسیاری از مردم را گرم کرده تا حواسشان از فجایعی که دولت آمریکا بر سر مردم عراق و امثال آن می آورده پرت شود. 
برنامه های او احتمالاً موجب گسست در بسیاری از خانواده  ها شده و با معرفی دخترانی که حاضرند بدن خود را به داوران نمایش دهند، یک حلقه مهم از زنجیره تولید فیلم های فاسد را تکمیل کرده است.
اما اینها چه اهمیت دارد. مهم این است که او از تبلیغات این مسابقه، فروش بلیط آن و همکاری با شرکت های مختلف پول خوبی به جیب زده و علاوه بر آن به یک فعال اجتماعی و اقتصادی مشهور تبدیل شده است.
در واقع همان زمان که هیلاری از حمله به عراق در سنای آمریکا حمایت می کرد، ترامپ داشت با برگزاری مسابقات زن زیبا حواس مردم را از فجایعی که در عراق رقم می  خورد، پرت می کرد. این دو نامزد که روزی با همکاری هم یک نتیجه «عملگرایانه ای» به سبک آمریکایی به دست آورده بودند، حالا به دنبال به دست آوردن نتیجه مشابه از مسیر رقابت هستند.
به هر حال باید توجه داشته باشیم که انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده به لحظات حساس خود نزدیک شده و کار به بررسی جزئیات برنامه دو نامزد رسیده است. اینک جز صبری چند روزه راه دیگری باقی نماینده تا نتیجه ی این انتخابات و رای به عمگرایی نامزدها، آینده ی چند ساله ی آمریکا را مشخص نماید.