مرتضی غرقی «از تفنگ تا قلم» را نوشت

کتاب «از تفنگ تا قلم» که خاطرات مرتضی غرقی را از دوران هشت سال دفاع مقدس در بردارد، منتشر شد.

 
کتاب «از تفنگ تا قلم» خاطرات خود نوشت «مرتضی غرقی» از حضورش در جبهه های هشت  سال دفاع مقدس است.

غرقی در پیشگفتار کتاب می نویسد: «سکوت خانه پر از آرامش بود و حال و هوای اتاقم، قلم را پر کرده بود تا بنگارم، از تفنگ تا به قلم را... از سال هایی که مقدس بودند و جز بهترین سال هایی زندگی من هستند، سال هایی که ثانیه به ثانیه اش خاطره است از کسانی که دیگر نیستند و به دشت لاله ها پیوستند اما همواره یادشان در دل ها زنده است و رشادت هایشان ماندگار در تاریخ این مرز و بوم. هنوز مردم طعم آرامش را بعد از واژگونی حکومت دیکتاتوری شاهنشاهی نچشیده بودند که جنگ آغاز شد. نوشته هایی که قرار است ثبت شود در این کتاب تنها یک داستان نیست، بلکه واقعیت هایی ملموسی از جنگ است که وظیفه خود می دانم نگاشته شود تا نسل حاضر و آیندگان بدانند آزادی این آب و خاک را مدیون چه کسانی هستیم.»
 
غرقی که در سال های نخست جنگ، به عنوان سرباز ارتش به جبهه ها آمده بود، پس از پایان خدمت نیز در کسوت نیروی بسیجی در صحنه دفاع از میهن ماند.
 
نویسنده در صفحه 45 کتاب خاطره ای از وی درباره نجات جان سرلشگر ولی الله فلاحی، فرمانده نیروی زمینی ارتش می پردازد: «قایق هر لحظه به لبه آبشار نزدیک تر می شد و می رفت تا لحظات تلخی را برای ما رقم زند. متأسفانه قایقران نیز نه پارو داشت تا قایق را به سمت دیگری هدایت کند و نه سرنشینان جلیقه نجات داشتند که در پناه آن روی آب شنا کنند.
 
آفتاب رو به زردی می رفت. غروب دلتنگ کننده ای بود. سرانجام لحظه بحرانی فرا رسید و قایق در لبه آبشار قرار گرفت و در یک چشم به هم زدن به سرعت از بالای آبشار در جلوی چشم های حیرت زده ما به پایین آبشار سقوط کرد و در میان طغیان میلیون ها حباب که عمرشان به ثانیه نیز نمی رسید، ناپدید شد. من و یکی دیگر از محافظان تیمسار فلاحی که راننده او هم بود تنها شاهدان این فاجعه دردناک بودیم. هر دوی ما بر سرمان کوبیدیم و بلند فریاد زدیم: «تیمسار فلاحی»!
 
کاری از دستمان برنمی آمد، تنها کاری که می توانستیم انجام دهیم تعقیب جنازه سرنشینان قایق در طول مسیر پر آب کرخه بود. به او گفتم: برو خبر بده که هرچه سریعتر نیروی کمکی بفرستن. من هم به دنبال تیمسار به درون آب میرم.
 
او قبول کرد. با رفتن او در امتداد رود دویدم. هوا کاملاً غروب کرده بود و از سرنشینان قایق خبر نبود. معلوم نبود که طغیان آب چه بلایی بر سر آنها آورده است، فقط قایق را مشاهده کردم که در مسیر آب همانند تابوت واژگون شده بر روی آب شناور بود. من هم به تنهایی سراسیمه در مسیر آب به سمت مواضع عراقی ها می دویدم. کفش هایم از پایم درآمده بود و تیغ و خاشاک به پای برهنه ام فرو رمی رفت اما هدفی که داشتم مانع از توجه من به درد پاهایم بود. حدود 15 دقیقه در طول رود دویدم، به شدت نفس نفس می زدم، دیگر توان ادامه نداشتم. انگار سطح آرام آب گل آلود کرخه خاک سرد مر را پاشیده بودند. اشیاء در سطح آب به سختی دیده می شد. هوا از گرگ و میش هم عبور کرده و تاریک شده بود. بچه های توپخانه 16 زرهی قزوین که در این منطقه مستقر بودند، متوجه موضوع شده بودند و با پرتاب خمپاره منور سعی می کردند سطح آب کرخه را روشن نگه دارند. از طرف دیگر یک قایق موتوری را به آب انداختند و از بالای رود مشغول گشت زنی بودند. ناگهان یک سیاهی را در میان رود دیدم، فکر کردم یکی از اجیاد است.
 
در حالی که بدنم به شدت عرق کرده و قلبم به شدت می تپید، درون آب شیرجه زدم و خودم را به سوژه نزدیک کردم. چیزی جز یک بوته علف چیزی نبود. اکنون در وسط رود بودم. سرمای آب، بدنم را منجمد کرده بود. ماهیچه هایم گرفته بود و دیگر توان شنا کردن نداشتم، چون همه نیروی بدنی ام در هنگام دویدن صرف شده بود. تقریباً از همه جا قطع امید کرده بودم. تلاش داشتم مسیری را که شنا کرده بودم، برگردم. اما ماهیچه های بدنم مرا یاری نمی کرد. ناگهان امداد غیبی در آنجا ظاهر شد. قایقی که آمده بود تا اجساد غرق شدگان قایق را جمع آوری کند، با سرعت از کنار من گذشت. تمام نیرو خود را در صدایم جمع کردم و با صدای بلند و با اشاره دست به او گفتم:    من اینجامممممم... بیا اینجا!!!!

طولی نکشید دیدم که بازگشت و خوشحال بود از این که یکی از غرق شدگان را پیدا کرده است. بعد از سوار شدن در قایق به او گفتم: من می خواستم تیمسار فلاحی رو نجات بدم که خودم گرفتار شدم. ایشالا با هم پیداش می کنیم.
 
سوار بر قایق در مسیر آب و برخلاف رود گشت زنی می کردیم. هوا به شدت سرد شده بود. من لخت و بدون لباس بودم. باد سرد زمستانی در سطح آب وضع جسمانی من را بدتر کرده بود، ناگهان لرزه عجیبی به بدنم افتاد، طوری که دیگر قادر نبودم سکون خود را حفظ کنم. وقتی راننده قایق وضع را چنین دید، نگران شد و گفت: کف قایق دراز بکش شاید باد کمتری به تو بخورد.»
 
«از تفنگ تا قلم» را انتشارات سازمان حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس ارتش با شمارگان سه هزار نسخه، قطع رقعی، 206 صفحه و به بهای 120 هزار ریال روانه بازار نشر کرده است.

منبع: ایبنا