مشکی رنگی برای عشق
همه می دانیم که رنگ های زیادی در دنیا هست. قرمز، سبز، آبی، سفید، سیاه، زرد، نارنجی، قهوه ای و ....
و هر کدام از ما یکی از رنگ ها را از بین تمام آن ها زیباتر می دانیم. بعضی ها رنگ های شادتر را و بعضی رنگ های آرام تر، بعضی رنگ های جذاب تر را و بعضی رنگ های سنگین تر. گاهی برای دوست داشتن هایمان خاطره ای هم در ذهنمان داریم...
اما رنگ ها با خودشان چیزهای دیگری هم دارند.
مثلا سفید حس تمییزی و پاکی را همراه دارد یا آبی آرامش دهنده است و یا زرد و نارنجی شاد و جذابند و ....
و به هر کس که بگوییم از بین رنگ ها یکی را انتخاب کن یکی از آن ها را با توجه به حال و روحیه خودش انتخاب می کند.
اما اگر توجه کنیم کسی از بین تمام رنگ ها رنگ مشکی را به عنوان رنگ دوست داشتنی اش نمی داند و تا به حال نشده است که به کسی بگوییم کدام رنگ برایت زیباتر از بقیه است بگوید من سیاه را از همه رنگ ها بیشتر دوست دارم.
یکی می گوید رنگ مشکی برای افسرده هاست. یکی می گوید از این رنگ دلم می گیرد. یکی می گوید سرتا پا مشکی مگه عزادارم.
شاید بد بیراه هم نگویند. زیرا که اگر خوب نگاه کنیم می بینیم رنگ مشکی برای ما خاطراتی را همراه دارد.
یکی از بدترین لحظات زندگی هر آدمی این است که یکی از عزیزانش را از دست بدهد و این بدترین خاطره، همراه است با پوشیدن لباس مشکی. همه ی آن هایی که لباس مشکی پوشیده اند و عزادار آن عزیز هستند نه لبخندی به لب دارند و نه حال خوبی برای صحبت کردن و با هم بودن. صورت هایشان پر از غصه و افسردگی است و به سختی آن لحظات را می گذرانند. و هر کس به آدم هایی با این حال و روحیه نگاه کند که لباس مشکی ای هم به تن دارند احساسشان به این رنگ بد و بدتر می شود طوری که هر جایی کسی را ببینند که سیاه پوشیده است اضطرابی در دلشان می افتد که نکند اتفاقی افتاده است.
و حالا محرم است و رنگ مشکی.
چه چیز عجیبی است این که مشکی در این ماه رنگ و بوی دیگری دارد. هر گاه ماه محرم می رسد تمام عزاداران امام حسین علیه السلام، لباس های مشکیشان را بیرون میآورند تا علاقه شان را به امامشان با پوشیدن آن نشان بدهند. حتی تمام آن هایی که رنگ مشکی را افسرده می دانستند حالا با پوشیدن آن آرام می گیرند.
تمام در و دیوارها را با پرچم های سیاه رنگ، مزین می کنند و همه به جای غمگین شدن و افسرده شدن حالشان خوب می شود.
این همه تفاوت در احساسمان به رنگ مشکی برای چیست؟
اگر خوب دقت کنیم یک تفاوت اساسی را می توانیم ببینیم. این مشکی پوشیدن و این مشکی زدن به در و دیوارها برای کسی است که بیشتر از هر کسی دوستش داریم. حالا برای مشکی بودن دلیلی داریم که نه تنها غصه ای افسرده آور را بر دلمان نمی نشاند بلکه محبتی عمیق و دیرینه که قلب و جانمان را سبک تر می کند در دلمان زنده می شود.
و در این ایام هرگاه لباس سیاهی را بر تن کسی می بینیم آن را نشانه ای از محبت اباعبدالله الحسین علیه السلام در قلبش می دانیم و دلمان به مردمی این چنین عاشق نرم می شود و ارادتی را به آن ها در وجودمان احساس می کنیم. و اگر کسی در این شب ها رنگ قرمز و یا رنگ سفید که همیشه برایمان پر از احساس خوب بوده است، بپوشد به او به چشم بدی نگاه می کنیم و حتی دیگر آن رنگ ها چشمانمان را آزار می دهند.
پس می توان دریافت که رنگ ها همیشه قدرت افسرده کردن و یا شاد کردن ما را ندارند بلکه آن کسی یا چیزی که ما به خاطرش رنگ ها را انتخاب و یا استفاده می کنیم، به آن ها قدرت تاثیر می دهد. هر چه ارزش آن بیشتر باشد رنگ ها نیز زیباتر می شوند.
بلی، این محبت است که اگر بر رنگ ها ریخته شود قدرت این را دارد که رنگی را بر رنگ ها بنشاند تا آن ها را زیباتر از همیشه کند.
