در راه خلیل شدن

به‌خاطر همین وابسته بودن آدمی به دارایی و دانایی خود است كه خداوند متعال می‌فرماید: لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون (هرگز به نیكوكاری نخواهید رسید تا از آنچه دوست دارید انفاق كنید). انفاق یعنی كندن و گذشتن؛ كندن قسمتی از وجود آدم و گذشتن از منیت درونی. انفاق یعنی چیزی را كه خداوند به امانت به ما داده است به دیگران هم بدهیم؛ حال آن چیز هر چه می‌خواهد باشد، باشد؛ مال، آبرو، علم و... . انفاق مانند سكه است و دو روی دارد. یك روی انفاق، گرفتن است؛ یعنی مالی یا علمی از دیگری بگیریم اما باید اینجا ابراهیمی بود؛ جبرئیل به حضرت ابراهیم عرض كرد: خداوند می‌خواهد كسی را به‌عنوان خلیل خودش انتخاب كند. فرمود این چه شخصی است كه خلیل و محب خداست؟ بگو تا من غلام او بشوم. جبرئیل عرض كرد: خود شما هستید.

خداوند این مقام خلیل بودن را به حضرت ابراهیم خلیل داد چون او از غیرخدا چیزی نخواست؛ چراكه اگر انسان از دست‌های دیگر بگیرد به آنها تعلق پیدا می‌كند. انسانی كه از خورشید و ‌ماه و زمین و دوست و رفیق و همكار... می‌گیرد، به آنها وابسته می‌شود و نمی‌تواند وابسته نباشد ولی اگر از اینها جدا شد و فقط به‌دست خدای متعال چشم داشت، این آدم محبت خدا در وجودش پیدا می‌شود و خلیل می‌شود؛ گداخته و خالص در محبت خدا می‌شود به‌طوری كه فقط خدا را دوست می‌دارد. اما روی دیگر انفاق و خلیل شدن حضرت ابراهیم این بود كه هیچ دستی و هیچ خواهشی را رد نكرد.

چنین شخصی دست‌هایی كه به طرف او می‌آید و حوائجی كه در معرض ابتلا و دید او قرار می‌گیرد را تصادفی نمی‌داند بلكه دست‌هایی كه به طرفش می‌آید را حواله‌های حضرت حق می‌داند كه خدای متعال به او محبت كرده و در واقع این دست را به سوی او دراز كرده است. لذا ائمه علیهم‌السلام می‌فرمایند: صدقه قبل از اینكه در دست فقیر قرار بگیرد، در دست خدا قرار می‌گیرد. حواسمان باشد اگر می‌توانیم نیاز كسی را برطرف كنیم نسبت به آن بی‌توجهی نكنیم و در طرف مقابل تا جایی كه می‌توانیم احساس نیازمان را پیش دیگران نمایان نكنیم.

منبع: همشهری انلاین