می خواهم دنیا را بخرم ...

هر کجای دنیا که بنگریم پر است از زیبایی ها؛ خانه های زیبا، مرکب های زیبا، لباس های زیبا، چهره های زیبا، دکورهای زیبا، آرایش های زیبا، ظرف های زیبا، کیف های زیبا، کفش های زیبا، تخت های زیبا، میزهای زیبا و...

تمام این ها زیبا هستند و من هم مانند همه ی انسان ها آن ها را دوست دارم. اصلاً مگر می شود زیبایی را دوست نداشت. مگر می شود کسی ادعا کند زیبایی بد است؟ علاقه به زیبایی ها انکار شدنی نیست.
و حالا من می خواهم دنیا را با تمام زیبایی هایش بخرم.
اما مگر نه این که برای هر معامله ای  باید حُسن ها و عیب های آن چیزی را که می خواهیم به دست آوریم خوب بسنجیم. اگر خوبی هایش بر بدی هایش بچربد می تواند انتخاب خوبی باشد و اگر بدی هایش بر خوبی هایش سنگینی کند انتخاب آن بی عقلی است.  و چه معامله ای از این بزرگ تر که تمام هستی و عمرم را به إزای آن می دهم.
پس اولین سوالی که باید پرسید این است: عیبِ دنیا چیست؟

عیبِ دنیا

اولین باری که چشم ما به خانه، ماشین، لباس و هر چیز زیبای دیگری می افتد و با انتخاب خودمان آن را خریداری می کنیم شاید از روزهای خوب زندگی ما باشد. بارها آن را برانداز می کنیم تا از انتخاب خود لذت ببریم. اما بعد از مدتی چند ساله یا چند ماهه و یا حتی چند روزه، دیگر نه آن احساس علاقه را نسبت به زیبایی آن داریم و نه دیگر از دیدن آن، برق شوق بر چشمانمان می افتد. و در اولین فرصت تصمیم به خرید مدلی تازه تر و مطابق با سلیقه جدیدمان می گیریم.
اما چرا ما آن چیزهایی را که بار اول زیبا می پنداشتیم حالا دیگر با وجود سالم بودن و حتی زیبا بودن از چشممان افتاده است و دیگر علاقه ای به آن ها نداریم؟

جواب این سوال را در هستی و خلقت انسان ها می توان یافت. انسان یک ویژگی ای را درون خود دارد و آن جاودانگی است.
انسان همیشه به دنبال چیزی است که کامل تر است و هرگاه به چیزی دست می یابد باز به دنبال بهتر از آن می گردد. ما انسان ها جاودانه و همیشگی هستیم و به دنبال چیزهایی می گردیم که بتواند برای همیشه همراه ما باشد. اما آیا این زیبایی ها می توانند برای همیشه انسان را همراهی کنند و یا به مانند انسان رشد یافته و تکامل پیدا کنند؟
در کلامی از امیر المومنین علی علیه السلام می خوانیم: كَفاكَ مِن عُیوبِ الدُّنیا ألاّ تَبقى؛ از عیب هاى دنیا، همین تو را بس كه نمى مانَد. (1)
این زیبایی ها نه تنها توان آن را ندارند که رشد کرده و تکمیل شوند بلکه توان این را هم ندارند که تا ابد همراه و همپای انسان ها باشند. آنچه آن ها را می سازد چوب، خاک، الیاف، چرم و ... است و تمام این ها فرسوده شدنی است.
آری، این دنیا عیبی دارد که هموزن زیبایی هایش نیست. عیبی که کفه ی آن بسیار سنگین تر از آن است که بتواند زیبایی های آن را در لیست انتخاب های من قرار بدهد. و آن عیب این است که با تمام زیبایی هایش نمی ماند و روزی خواهد رسید که من می مانم و دست های خالی ام.

انتخابِ من

اما من زیبایی را دوست دارم و می خواهم خودم را به زیبایی ها بیآرایم. پس باید چه چیز را انتخاب کنم؟
می توان در دنیا زیبایی هایی را نیز دید که هیچ گاه کهنه  نمی شوند. زیبایی هایی که تا ابد باقی می مانند و از تازگی و طراوت آن ها ذره ای کم نمی شود. با گذشت زمان باز زیبایی خود را حفظ کرده و تمام انسان ها تا همیشه دوستشان خواهند داشت. اما آن ها از جنس دنیا نیستند.
مگر می شود محبت را زیبا ندانست و یا بعد از مدتی از آن خسته شد؟ مگر می شود زیبایی گذشت و فداکاری را انکار کرد؟ مگر می شود راستگویی و صداقت را دوست نداشت؟ مگر می شود یاری رساندن به دیگران را کوچک دانست؟...
این ها صفاتی هستند که هر کسی با هر شخصیتی با داشتن آن ها زیبا و دوست داشتنی می شود و هیچ کس نمی تواند ادعا کند که انسان هایی با این ویژگی صاحب زیبایی نشده اند.
البته نه این که قصد داشته باشیم مصرف زیبایی های فرسوده شدنی دنیا را خطا و گناه بدانیم زیرا که ما برای گذران زندگی و زیباتر کردن ظاهر زندگیمان به آن ها نیز نیاز داریم. اما اشتباه در آنجاست که آرزوهای کوچک و بزرگمان را بر اساس آن ها ساخته و ذهن و فکر و رویاهایمان را بر آن ها بنا کنیم.
اشتباه آنجاست که بعضی از ما چشممان بر این زیبایی های کهنه شدنی گیر می کند و تمام آرزوهایمان آن ها می شوند. تمام عمر خود را صرف به دست آوردن بهترین آن ها می کنیم به امید آن که این بار لذتی به دست آوریم که شیرین تر و ماندگار تر از زیبایی های سابق باشد و فراموش می کنیم که دفعه ی قبل نیز که مدل تازه ای از آن را صاحب شدیم به همین اندازه خوشحال بودیم و اما حالا دلمان نمی خواهد لحظه ای از آن ها که دیگر کهنه و قدیمی شده اند استفاده کنیم.
و اشتباه ما آنجاست که فراموش می کنیم که با مقدار متعارف آن ها نیز نیاز چند روزه ما برطرف می شود و به دست آوردن هر چه زیباتر آن ها، نباید به بهای تمام عمر و هستیمان باشد.
پس بیاییم برای داشتن آرامش و احساس زیبا بودن و زیبا زندگی کردن، آرزوهایمان را بر آن چیزهایی بنا کنیم که هیچ گاه کهنه نمی شوند و به تعبیری برازنده منی این چنین ماندگار و جاودانه هستند.

پی نوشت:

1. المواعظ العددیّه: ص 60 / سایت کتابخانه احادیث شیعه