تازیدن اجل
امـا هزار دریغ و افسوس كه اجل به او مهلت نمیدهد و مرگ، او را در كام خود فرو میكشد و آرزوهای دور و دراز را همراه خود به خـانه گـور میبرد.
آرزوهـای طـولانی، انسان را بیشتر در دنیا غرق و او را اسیر هوی و هـوس كرده، در نتیجه عملش را بد میسازد. حضرتعلی علیهالسلام به این نتیجه نـاپسند اشـاره و بهعنوان یك قانون كـلی مـطرح میكنند و میفرمایند: «هیچ بندهای آرزویش را طولانی نمیكند، جز اینكه عملش را بد میكند»؛ به هـمین عـلت، ایشان آرزوی طولانی را بهعنوان امری نامطلوب معرفی كردهاند و میفرمایند: «وحـشتناكترین چـیزی كـه از آن بر شما مـیترسم 2 خـصلت است: پیروی هوی و آرزوی دراز.». پیـروی هوی، انسان را از حق باز میدارد و آرزوی دراز آدمی را از یاد آخرت به فراموشی میاندازد.
در دستورات اسلامی نیز بـر كـوتاهی فكر و اندیشیدن در مورد ساعتهای آینده دنـیا و مـنع از مشغولسـاختن ذهـن بـه امور دنیایی آتی و مـغتنم شمردن فرصتها بسیار سفارش شده است. «چون به صبح میرسی درباره عصر فكر نكن و چون بـه عـصر رسـیدی درباره صبح فكر نكن. از سلامتی برای بـیماریات و از جـوانی بـرای پیـریات، و از زنـدگی بـرای مرگت استفاده كن زیرا نمیدانی فردا زندهای یا مرده؟» این سخن از پیامبر(ص) نقل شده و همچنین ذكر شده است كه هرگاه كسی كاری را به زمان آینده محول میكرد، حضرت مسئله مرگ را به او یادآوری میكردند و وی را سـخت مورد توبیخ قرار میدادند.
بدون شك، ساعتی فكركردن در مورد آخرت و بیاعتباری دنیا، مردن و كوچكردن از دنیا و بازكردن طـنابهای خیمههای دنیا و خیمهزدن در آخرت، بهتر است از عبادت یك سال. یك راهحل آسان برای دوری از مطامع دنیایی همین است كه آدم در فرصتهای مقتضی سری به قبرستان بزند و خود را در میان سیل رفتگانی ببیند كه اكنون زیر خروارها خاك آرامیدهاند. این كار موجب میشود كه انسان خود را به مرگ و حقیقت آن نزدیكتر ببیند و بالطبع خیلی از خصیصههای ناپسند را از خود دور كند؛ همچون بخل، حرص و طمع، وابستگی به دنیا، حسادت و...
منبع: همشهری انلاین