مارادونای جوان

مجسم كنید ما در طول هفته با یك توپ پاره بازی می كردیم كه خودش فاجعه بود ، به طوری كه وقتی كه روزهای یكشنبه می رسید و ما توپ های قانونی رو می دیدیم چشمهامون از شدت هیجان برق می زد. در بین دو نیمه ما شروع به بازی می كردیم. به خاطر دارم یك بار ضربه محكمی به توپ زدم توپ درست روی سردون یابو پایین اومد و باعث خنده تماشاچیان شد، دون یابو توپ را به من برگرداند و من دوباره شروع كردم: تپ ، تپ و جمعیت شروع به تشویق من كردند. موقعی كه وقت استراحت بین دو نیمه تمام شد و داور و بازیكنان خواستند وارد زمین بشن ، تشویق ها با این شعار ادامه پیدا كرد: بمون ، بمون ، بمون ، این صدا از هر طرف به گوش می رسید . نه فقط تماشاچی های آرژنتیوس ، بلكه طرفداران بوكا هم با آنها هم صدا شده بودند و این یكی از بهترین خاطرات من از طرفداران بوكا است و فكر می كنم احساس درونی من نسبت به بوكا از همانجا شروع شد. حالا دیگه احساس می كردم كه سرانجام یك روز به اونجا خواهم رفت. با تیم سبولیتا فینال مسابقات ملی را در « ریوتر سرو» كوردوبا به تیم « سانتیاگو دل راسترو» واگذار كردیم. در حالی كه بسیار ناراحت بودم ، پسر سزار بالای سرم آمد و گفت : برادر حالا كه می خوای بهترین بازیكن دنیا باشی بهتره كه گریه نكنی ، همه فكر می كنند كه اون لحظه مدال قهرمانی خودش را به من داد اما این طور نیست ، او جزو برنده ها بود و مدال حقش بود.

از همین مسابقات یك عكس به جا مونده كه خیلی از مردم آن عكس را می شناسند. در آن عكس من در حالی كه زانو زده ام در حال ابراز همدردی با یكی از پسرهایی هستم كه به واسطه فیزیك بدنی اش گریه كردن اصلاً بهش نمی اومد. اسم اون البرتو پاچكو بود كه برای تیم كورینتس بازی می كرد و جلوی همین تیم ریوس حذف شدند. ما با هم دوستان خوبی بودیم. چون پدرم به عنوان یكی از اهالی كورینتس همیشه به دیدن بازی های تیمشون می رفت. از این زمان به بعد بود كه همیشه دوست داشتم كه در مقابل ریور پلات بازی كنم و آنها را ببرم. سه بازی را دقیقاً به خاطر دارم یك نتیجه 3- 2 در یك تورنمنت كه در آن هوراكان و الدبویز نیز شركت داشتند. یك نتیجه 7- 1 كه بهترین آنها بود و یك نتیجه 4- 5 در فینال مسابقات آن سال ( 1973) .