مردها دروغگویان خوبی نیستند!
چه مرد باشید چه زن، احتمالا درونتان از این گزاره عصبانی و مملو از اعتراض شده است كه «ای بابا! من بارها به زنم دروغ گفته‌ام و او هنوز فكر می‌كند من راستگوترین انسان دنیا هستم!»، «من اعتراض دارم! شوهر من استاد دروغگویی است آنچنان كه شیطان به او می‌گوید حضرت استاد!»
نگران نباشید! هدف از این متن اثبات دروغگویی مردان نیست. آدم دروغگو چه مرد باشد چه زن، بالاخره لو می‌رود. دلیلش نیز ساده است. آدم وقتی شروع به سخن‌گفتن می‌كند بخشی از پیام ذهنی خود را با كلمات و بخش وسیع‌تری را با بدن منتقل می‌كند. به این قسمت دوم می‌گویند «زبان بدن»؛ مثلا نوع نگاه كردن، تكان دادن پاها، حركات دست، عرق‌كردن پیشانی، لبخند محو روی لب‌ها، سرخ‌شدن گوش‌ها و ده‌ها علامت رفتاری دیگر. وقتی انسان راست می‌گوید طبیعتا كلمات زبان و علائم بدنش به‌صورت ناخودآگاه هماهنگی دارد اما وقتی دروغ می‌گوید بدن، رفتاری متفاوت درپیش می‌گیرد و خیلی زود لو می‌دهد كه گوینده این حرف‌ها در حال دروغ‌بافی است. البته دروغگو سعی می‌كند حواسش را جمع كند تا بدنش او را لو ندهد، به همین‌خاطر انرژی بیشتری از او تلف می‌شود، برای همین اگر دروغگوهای عالم نصف انرژی‌ای كه برای پنهان كردن دروغ‌هایشان خرج كرده‌اند را برای كارهای درست خرج می‌كردند، دنیا بهشت می‌شد.
پس لو رفتن دروغگو، مرد و زن ندارد. اما زن‌ها زودتر می‌توانند دروغ‌های مردشان را تشخیص دهند. به 2دلیل: هم مردها آنچنان ذهن پیچیده‌ای ندارند كه بتوانند در هربار دروغگویی ادای آدم‌های راستگو را درآورند و هم زن‌ها در تفكیك حركات رفتاری مردشان بسیار قادر و توانمند هستند.
دروغ، شاه‌كلید اشتباهات است. لورفتن آن دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد. باید آن را از اجتماع و به‌ویژه از خانواده پاك كرد؛ حتی دروغ‌های خیلی ساده. نیازی نیست برای توجیه دیركردن، هزار دلیل دروغ و مسخره بیاوریم یا برای اشغال بودن تلفن و یا فراموش‌كردن بیرون گذاشتن زباله‌ها! كافی است صریح باشیم و البته بیشتر از آنكه بخواهیم مچ همدیگر را بگیریم برای همدیگر مجال راستگویی را فراهم آوریم.
منبع: همشهری انلاین
