پزشک شهیدی که خونش را اهدا کرد

شهید مظفرمهر قربانی از روزی روایت کرده است که تعداد مجروحان در بیمارستان آن قدر زیاد بود که خون کافی برای تزریق به آن ها نداشتند...

مظفرمهر قربانی، دی ماه 1334 در شهرستان تالش متولد شد. دوره ابتدایی و راهنمایی را در زادگاهش به پایان رساند و برای ادامه تحصیل نزد خواهرش به تهران رفت و در دبیرستان تیزهوشان هدف ثبت نام کرد.

مظفر توانست پس از پایان دوره دبیرستان در کنکور سراسری شرکت کند و به شایستگی در رشته پزشکی دانشگاه تهران قبول شود. او با ورود به دانشگاه تلاش خود را دوچندان کرد تا بتواند در رشته خود از بهترین ها باشد. به همین دلیل کمتر به به شمال می آمد. مظفر با آن که دانشجوی پزشکی بود اما هرگاه در پایان ترم به منزلش بازمی گشت به مزرعه می رفت تا کمک دست پدرش باشد؛ اما خانواده و پدرش معتقد بودند که چون درس می خوانی کار کردن روی زمین درشان تو نیست.

مظفر در پاسخ به این برداشت والدینش معتقد بود: درخت هرچقدر پربارتر شود باید سربه زیرتر باشد. من نیز باید تکبر را از خود دور کنم تا بتوانم همان مظفری که همه دوست دارند باشم.

اهدای خون

مظفر سال پنجم پزشکی بود که مردم ظلم ستیز و انقلابی با اتحاد و از خود گذشتی عرصه را بر عمال رژیم پهلوی تنگ تر کردند. هرروز در پایتخت و سایر شهرها درگیری ها شدیدتر می شد. مظفر اَنترن بیمارستان بود یک روز برای مرخصی از تهران به شمال آمده بود. پدرش وقتی حال و روز او را مشاهده می کند دلیل پریشانی او را می پرسد که جواب می دهد: پدر جان نمی دانی نیروهای نظامی رژیم چقدر بی رحمانه مردم مظلوم و بی دفاع را مورد حمله قرار می دهند. هرروز در بیمارستان تعداد زیادی مجروح و شهید می آورند که در راهپیمایی توسط آن ها مصدوم شده اند. حتی چند روز قبل از آنکه به شمال بیایم تعداد مجروحان در بیمارستان آن قدر زیاد بود که خون کافی برای تزریق به آن ها نداشتیم به ناچار من و چند نفر از پرسنل بیمارستان مقداری از خون خود را به آنان اهدا کردیم.

مظفر سال آخر دانشگاه بود که از والدینش خواست برای خواستگاری از خانمی که در رشته مامایی تحصیل می کرد به تهران برویم که پس از طی مراسم در عین سادگی با ایشان ازدواج کرد و در سال 1361 با نمرات عالی دکترای خود را گرفت.

پدر مظفر روایت می کند: در آن سال ها کشور مورد هجوم دشمن متجاوز قرار داشت. پسرم مدرک دکترای خود را گرفته بود و از طرف بستگان توصیه می شد که برای ادامه تحصیل به خارج از کشور برود اما او با اصرار می گفت که من مال همین آب و خاکم و وظیفه دارم به ملتم خدمت کنم. زمانی که جنگ به کشور ما تحمیل شد مظفر هم مانند سایر جوانان غیور لباس رزم بر تن کرد و پس از گذراندن دوران آموزشی به همراه گروه پزشکی به منطقه صالح آباد اعزام شد.

چند ماهی از حضور پرافتخار مظفر در جبهه می گذشت که با عنایت خداوند فرزند دختری به وی هدیه شد تا در آینده او نیز به وجود چنین پدری مباهات کند. هر بار که از جبهه به مرخصی می آمد ابداً خستگی را در وجودش احساس نمی کردیم؛ فقط از پیروزی ها و رشادت های رزمندگان می گفت.

آخرین دیدار

آخرین بار که به دیدار خانواده آمده بود، به برادر و خواهران خود سفارش کرد که تحصیل خود را ادامه بدهند و از توجه به والدین غافل نشوند. روز خداحافظی فرزند دلبند خود را در آغوش گرفت و همسر فداکارش را به خدا سپرد و با گام های محکم و استوار به جبهه های نبرد رفت تا رسالتش را ادامه بدهد.

مظفر پس از 10 ماه نبرد علیه حق علیه باطل سرانجام هفتم اردیبهشت 62 در حین انتقال مجروحان با آمبولانس در منطقه جنگوله صالح آباد براثر انفجار مین به همراه هم رزمانش به شهادت رسید.