در پیچ‌و‌خم آرزوها
این عبارت بیانگر آن است كه نزد پروردگار عالم، چیزی به جز زهد، به انسان زیبایی و آراستگی عطا نمی‌كند. اما یك سؤال؛ این زهد كه اینگونه نزد پروردگار عالم نیكو و زیباست، چیست؟ این زهد چیست كه امام‌علی(ع) درباره‌اش فرموده‌اند: كمیاب‌ترین پدیده‌ها و والاترین چیزی است كه از آن یاد می‌شود؛ همگان آن‌را می‌ستایند ولی بیشتر مردم آن را رها می‌سازند.
این بار هم باید در بین این سخنان حیات‌بخش، جست‌و‌جو كنیم تا شاید نزدیك‌ترین معنا را باز نزد حضرتش بیابیم. ایشان زهد را چنین معنا می‌كنند:زهد در این جهان كاستن از دامنه آرزوها و سپاسگزاری در برابر نعمت‌ها و پارسایی از حرام‌هاست. (خطبه80).
كاستن آرزوها زمینه مناسبی است تا آدمی شكرگزار نعمت‌های الهی باشد و از حرام چشم بپوشد. امام(ع) چنین زهدی را ثروت می‌نامند كه در سایه آن آدمی از اسارت دنیا رهیده و در اندیشه سرایی جاودان و برقرار است. در فرازی دیگر امام، معیاری ارائه می‌دهند كه براساس آن می‌توان زهد را دریافت: همه زهد، میان دو كلمه از قرآن قرار گرفته است. خدای تعالی می‌فرماید: «تا بر آنچه از دست‌تان می‌رود اندوهگین نباشید و به‌آنچه به دست‌تان می‌آید شادمانی نكنید». كسی كه بر گذشته تأسف نخورد و بر آینده شادمان نباشد زهد را از دوسوی آن گرفته است. (حكمت431).
یعنی امور دنیایی طوری بر آدمی مسلط نشود كه از دست دادنشان او را نا‌امید و اندوهگین كند و به‌دست آوردن آن آدمی را شادمان كند. به تعبیر دیگر، آدمی نه در گذشته زندگی كند و نه در رؤیای آینده باشد بلكه امروز را قدر بداند و تلاش‌اش در بهره‌گیری از امروز باشد. چنین رویكردی آدمی را در امور خویش به بصیرت می‌رساند، یعنی بهترین تصمیم در بهترین زمان. آری، به فرموده امام، روش مؤمن زهد است و تمام همتش دینداری و عزتش در قناعت و كوشش او برای آخرت.
منبع: همشهری انلاین
