اثاث‌کشی به آن دنیا

به‌عنوان مثال، در تابستان این صحنه را زیاد دیده‌ایم كه ماشین بزرگی دم در خانه‌ای معطل است و كارگرها تمام وسایل آن خانه را داخل ماشین می‌گذارند. بله! مهلت ماندن در آن منزل سپری شده و صاحب منزل، آهنگ رحیل را نواخته است. اما وسایل منزل چقدر زیاد است! و این اثاث‌كشی چقدر سخت و طاقت‌فرسا! باید همه را برد و البته خود منزل نیازی به جابه‌جایی ندارد؛ مانند بدن و جسم ما، در آن زمانی كه از این دنیا می‌رویم. صاحب خانه، بدن را كه همان خانه است می‌گیرد و اثاثیه منزل كه اعمال و افكار و عقایدمان هستند، مال خود ماست. همه‌اش را باید ببریم؛ نگرش ما به زندگی، رفتار ما با دیگران، كارهای انجام داده و نداده و.... این اعمال ما آنقدر به ما نزدیك هستند كه گویی در آن دنیا، ما چیزی جز اعمالمان نیستیم.

خداوند نسبت به پسر حضرت نوح زمانی كه دیگر امیدی به هدایتش نبود، فرمود: «انه عمل غیرصالح» (پسر تو عمل صالحی انجام نداد). در حقیقت آنقدر عمل انسان والاست كه بعضی مفسرین می‌گویند این آیه می‌گوید پسر نوح انگار خود عمل است!

و این عمل تمام وجود انسان را می‌سازد و همان اثاثیه‌ای است كه انسان آن را با خود می‌برد. انسان موجودی است كه قوه و استعداد و زمینه برای اشرف و افضل شدن را داراست. اگر حركتش را آغاز كند و بار را بر زمین نگذارد آنقدر بالا می‌رود كه خدایی می‌شود و حتی می‌تواند به مقامی برسد كه همه‌‌چیز را به تسلط خود درآورد. چنان‌كه در حدیث قدسی، خداوند می‌فرماید:‌ ای فرزند آدم، همانا من به شیء می‌گویم چنین و چنان شو، تو نیز مرا اطاعت كن (به چنان قدرتی) تو را می‌رسانم كه به هر چه بگویی چنین و چنان شو، می‌شود.

پس این استعداد درون ما به امانت گذاشته شده است. ماییم كه می‌توانیم آن استعداد نهفته را آبیاری كنیم كه به ثمر برسد و این شدنی نیست، مگر با توشه‌ای مملو از نیكی.

منبع: همشهری انلاین