وصیت نامه بوعلی سینا و ترجمه آن

خداوند متعال، اولین و آخرین چیزی است که انسان باید بدان بیندیشد و چشم نفس و روح خود را با نظر به او تقویت کند و در پیشگاه او خشوع نماید، درحالی که با عقلش در ملکوت اعلی - که در آن نشانه های پروردگار بزرگ است - سیرکند. هنگامی که از این سیر و سفر به دنیا برمی گردد خداوند متعال را تنزیه می کند ومی یابد که حضرت حق باطن و ظاهر است و، بر هر و به هر چیز، تجلی کرده است.
در هر چیزی برای خدا نشانه ای است.
که دلالت می کند بر این که او یگانه است.
پس هنگامی که این حالت، برای شخص سالک ، ملکه شود، ملکوت در اونقش می بندد و عالم لاهوت بر او تجلی می کند، با حضرت حق، مانوس می شود، بالاترین لذت را می چشد و از نفسش آن چه را که شایسته است می ستاند، سکینه بر او افاضه می گردد و آرامش بر او متحقق می شود و بر عالم مادی، سیطره می یابد به گونه ای که بر اهل عالم، شفقت می ورزد، راه هایش راست می گیرد، سنگینی آن را سبک می پندارد، با عقلش دنیا را نیکو می بیند و نفسش دائما متذکر خداست و از این سلوک، بهجت و سرور عجیبی به او دست می دهد .
همانا برترین حرکات، نماز و بهترین سکون ها روزه و سودمندترین نیکی، صدقه و پاکیزه ترین سر صبر و بیهوده ترین تلاش، جدال است.
نفس آدمی تا هنگامی که به جدال و قیل و قال مشغول است از بدی ها رها نمی شود و از حالی به احوال دیگر، در می آید.
و بهترین عمل آن است که از نیت خالص بر می آید و بهترین نیت آن است که از راه علم به دست می آید. حکمت ، مادر فضایل و شناخت خدا اولین معرفت است . سخنان پاکیزه به سوی او بالا می رود و کار شایسته به آن رفعت می بخشد.