استقلال قربانی امیال
قهرمانی در فصل 84 – 85 لیگ برتر باشگاههای ایران برای استقلال به بهای سنگینی تمام شد.
بعد از آنکه آبی پوشان جام قهرمانی لیگ برتر را بالای سرشان دست به دست کردند ، کشمکش های مدیریتی که بی شک ریشه در جاه طلبی ها و خودخواهی ها داشت ، آن قدر استقلال را دست به دست کرد که قهرمان ایران دچار حالت تهوع شد!
استقلال این روزها با مشکلات متعددی دست و پنجه نرم می کند که در تاریخ چندین ساله ی این باشگاه بی سابقه است. استقلالی که در تمام دوران 60 و اندی ساله ی خود چه پیش و چه پس از انقلاب اسلامی همواره به سازماندهی منظم و مدیریت همدل وبا برنامه خود می بالید ، این روزها دچار حادترین بحران های مدیریتی و سازماندهی ست.
عدم وجود چارت و سازماندهی ، نامشخص بودن تصمیم گیرنده اصلی ، بی برنامگی ، بی تدبیری در تببین منابع مالی و پیش بینی هزینه ها و اعتبارات ، سیاست انفعالی در قبال جدایی مهره های کلیدی و بی کفایتی تصمیم گیرندگان در جذب بازیکنان جدید ، عدم تمرکز و تسلط کادر فنی جدید به دلیل حضور سایه ای سرمربی قبلی ، همه و همه به علاوه ی نان قرض دادن های مدیران رده بالا به دوستان «همسو» بدون در نظر گرفتن مصالح استقلال و البته سهم خواهی (بخوانید زیاده خواهی ) تازه واردها به عرصه مدیریتی آن و تکثر مدعیان زمامداری در باشگاه همه و همه دلایلی است بر حال و روز امروز استقلال که تفسیر کامل و دقیق هر کدام از اینها مثنوی 70 من کاغذ خواهد بود!
ماحصل تجمیع این همه نقطه ضعف نیز چیزی جز حذف اولین نماینده ی ایران از لیگ قهرمانان آسیا نیست ؛فاجعه ای که علاوه بر خدشه دار کردن بیش از پیش وجه بین المللی استقلال و فدراسیون فوتبال مهر تائید و تاکید بر بی کفایتی مدیران مدعی استقلال زد.
البته بی تردید بااستعدادی که در دشمن تراشی در میان مدیران ما وجود دارد ، این بار هم به زعم این عزیزان ، استقلال دشمنانی دارد که نمی خواهند تیم آبی پوش و پرطرفدار تهرانی موفق باشد !!
حالا نامهایی چون پل مونی ، کنفدراسیون فوتبال آسیا ، اداره ی پست ، کمیته روابط بین الملل فدارسیون فوتبال و... به عنوان دشمنان برسر زبانها خواهد افتاد در حالی که هیچ کس مشکلات را در درون خود و در تفکراتش جست و جو نمی کند!
متاسفانه این روزها کسانی که بر صندلی های مدیریت استقلال تکیه می کنند با اینکه می بینند کاری برای استقلال نکرده و نمی توانند بکنند این بازیچه شیرین را از دست نمی دهند و ترجیح می دهند بجای بازکردن گره های کور استقلال ، در مورد بند کفش فلان بازیکن و طرز راه رفتن بهمان بازیکن مصاحبه کنند و عکس های یادگاری (شما بخوانید انتخاباتی!) بگیرند تا شاید در آینده هم به دردشان بخورد!!
الحق و الانصاف عباس ترابیان مدیر سابق کمیته بین الملل باشگاه با یک جمله توصیف کاملی از وضع استقلال داشت.
ترابیان با اشاره به اینکه «حتی میشل پلاتینی رئیس یوفا هم نمی تواند به وضعیت استقلال سر و سامان دهد» به خوبی حال و روز حاکم بر باشگاه 60 ، 70 ساله ی استقلال را توصیف کرد.
حقیقت این است که حذف استقلال از لیگ قهرمانان آسیا به دلیل عدم ارسال به موقع اسامی بازیکنان ، تنها نشانه ی یک دمل چرکین در بدنه ی این باشگاه است که ماههاست به دلیل عدم صلاحیت مدیرانش ملتهب شده بود.
متاسفانه مدیرعامل جدید این باشگاه که به سفارش و حمایت یکی از اعضای چند صباحی هیات مدیره معرفی شده، در این مدت نه تنها هیچ مانعی از سر راه استقلال برنداشته بلکه بخاطر نا آشنایی به وظایف خود و مخالفانی که در هیات مدیره دارد بیش از پیش استقلال را دچار دردسر کرده است .
نجف نژاد با تشکیل یک شبه ی سازمان فوتبال در باشگاهی که جز فوتبال به کار دیگری نمی پردازد(!) عملا قصد داشت خود را از امور اجرایی تخصصی باشگاه معاف کند ، اما با پرداخت میلیون ها تومان به سرمربی تیم ملی و سپردن سکان هدایت سازمان پر طمطراق فوتبال استقلال به امیر قلعه نویی ، کاری جز دامن زدن به جاه طلبی ها و به طبع آن تشدید مشکلات استقلال نکرد .
نتیجه ی این اقدامات هم سهل انگاری ناشی از مشغله کاری رئیس سازمان فوتبال بود تا بزرگ ترین اشتباه مدیریتی در تاریخ چند ساله ی باشگاه استقلال به دست این دو نفر رقم بخورد .
شکی نیست که داستان هایی همچون ارسال اسامی با پست آن هم از نوع عادی اش و نشان دادن رسید پستی آن!!، جا ماندن اسامی در کشوی میز کارمند ای اف سی ! ، نامه نگاری با بن همام و درخواست بخشش ، پارتی تراشی و رفتن به مقر کنفدراسیون فوتبال آسیا در کوالالامپور برای اظهار عجز و لابه و .... هیچ چیزی جز عوام فریبی نیست و بی شک خود آقایان بهتر از هر کسی می دانند در این سهل انگاری غیر قابل بخشش تا چه حد مقصرند.
برای روشن تر شدن ماجرای مبهم و چند روایتی حذف استقلال ، باید توجه داد قوانین اجرایی مسابقات همه ساله تا زمان قرعه کشی و گروه بندی رقابتها به طور کامل و جز به جز در دفترچه ی با عنوان « آئین نامه ی لیگ قهرمانان آسیا» تکثیر و منتشر می شود و یک نسخه از آن در اختیار فدراسیون ها و یک نسخه ی دیگر در اختیار باشگاه های شرکت کننده در مسابقات قرار می گیرد.
در این دفترچه دقیقا مهلت ای اف سی به تیمها برای ارسال اسامی و همچنین طبعات آن مشخص شده است حال اینکه چطور آقایان به جای آنکه به خود زحمت خواندن و ترجمه ی این دفترچه را بدهند ، احساس کرده اند با پرداخت صرفا یک جریمه ی نقدی ماجرا خاتمه می یابد ، جای بسی شگفتی ست!
البته قصد مدیران استقلال احیای مهلت چند روزه برای تقویت این تیم در لیگ قهرمانان و استفاده از بازیکنان خارجی موثرتر بوده است اما افسوس که استقلال برای این کار از ابتدای فصل مهلت داشت و اگر از همان زمان خود را مهیای لیگ قهرمانان کرده بود ، دیگر نیازی به حرکات انفعالی و تلاشهای بی ثمر در وقت های مرده نداشت.
بجز این هر ادعایی و هر نمایشی تنها برای فرافکنی و شانه خالی کردن از مسوولیت تبعات خبط و مخدری برای دل پر درد هواداران استقلال است.
حال چیزی جز افسوس و دلسردی برای هواداران بیشمار تیم استقلال که غریو شادی بر می آوردند « ما که رفتیم آسیا ... آسیا ، آسیا ! ما داریم میائیم ....» نمانده است.
هوادارانی که اکنون پیش خود می گویند ای کاش امیر قلعه نویی یا فرصت بیشتری برای استقلال می گذاشت یا استقلال را رها می کرد و به دیگرانی که فرصت بیشتری دارند ، فرصت می داد به کارهای آن رسیدگی کنند.
ای کاش مقداد نجف نژاد کلاه خود را قاضی می کرد و پس از آنکه دید کلاه مدیریت استقلال بر سرش گشاد است، کلاه خودش را محکم می چسبید تا باد کلاه استقلال را هم نبرد!
ای کاش علی نظری جویباری سرپرست کنونی این تیم و مسوول مستقیم نقل و انتقال بازیکنان ، به جای وقت هدر دادن برای رایزنی و تصاحب سمت مدیرعاملی استقلال و یا مصاحبه علیه سرمربی تیم ، بادش می ماند که خودش یک هوادار است و حالا که دری به تخته خورده ، باید حداقل بخاطر دل همان هوادار هم که شده از مسوولیتش غافل نشود و هوای استقلال را داشته باشد .
ای کاش استقلال قربانی امیال آنان که تنها خود را در نظر گرفتند و دیگران را هیچ انگاشتند ، نمی شد.
ای کاش هایی که تا پیش از 11 فوریه ی لعنتی ! هر کدامشان می توانست قهرمان سابق آسیا را دوباره به آقایی پرچم آبی در قاره ی کهن امیدوار کند اما حالا چیزی جز یک رویای پوسیده و دل آزار نیست.
محمد حیرانی
گزارش تصویری از جشن قهرمانی استقلال
