35 دقیقه بعد در عمق 35 متری
دوازده تیرماه سال 1367 یک ناو جنگی آمریکا به نام «وینسنس» به فرماندهی «ویلیام راجرز»، با شلیک دو فروند موشک، هواپیمای مسافربری «ایرباس» ایران را بر فراز خلیج فارس مورد هدف قرار داد و 290 مسافر این هواپیما به شهادت رسیدند. در میان سرنشینان هواپیما، 66 کودک زیر 13 سال، 53 زن و 46 تن تبعه کشورهای خارجی نیز حضور داشتند.
بخش فرهنگ پایداری تبیان
نخستین گروهی که به محل سقوط هواپیما در خلیج فارس رسید یک گروه غواصی از سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود که سرهنگ «منصور قاسمی» یکی از اعضای این گروه بود.
او ماجرا را این طور تعریف می کند: حدود 35 دقیقه بعد از حادثه به محل رسیدیم و به دلیل همراه نداشتن سیستم ردیابی (GPS)، محل دقیق سقوط هواپیما را پیدا نمی کردیم و چون هواپیما به علت انفجار در آسمان متلاشی و در منطقه ای وسیع پراکنده شده بود در آن لحظه خودمان هم فکر نمی کردیم دقیق آمده باشیم چون چیزی از قطعات هواپیما دیده نمی شد.
بعد از حدود 30، 40 دقیقه سردرگمی، بعضی قطعات سبک هواپیما و سوغاتی های مسافران روی آب شناور شدند و من یک چادر مشکی دیدم و به سمت آن رفتیم ولی صاحبش را پیدا نکردم و چون عملیات غواصی در آن لحظه امکان پذیر نبود در آن نقطه ماندیم تا سایر یگان ها و قایق ها آمدند.
چون اجساد همان لحظه به بالای آب نمی آیند به دنبال قطعات هواپیما گشتیم و بعدازظهر عملیات غواصی را در عمق 35 متری شروع کردیم و از روز بعد که تعدادی از اجساد روی سطح آب آمدند حدود 200 جسد را پیدا کردیم اما متأسفانه تعدادی از اجساد سایر شهدا به علت شدت انفجار در آسمان و سقوط در محدوده وسیع پیدا نشد.
مقام های آمریکایی پس از سرنگونی هواپیمای مسافربری ایران، برای توجیه این جنایت نابخشودنی، دلایل ضدونقیضی عنوان کردند و کوشیدند این اقدام خصمانه را یک اشتباه قلمداد کنند؛ اما با توجه به مجهز بودن کشتی جنگی وینسنس به پیشرفته ترین دستگاه های راداری و رایانه ای و همچنین مشخص بودن نوع هواپیمای در حال پرواز، مشخص شد که احتمال اشتباه وجود نداشته و این اقدام، کاملاً خصمانه بوده است.
بااین حال مقام های آمریکایی پس از چندی، در توهینی آشکار به ملت ایران، بر گردن ویلیام راجرز فرمانده ناو وینسنس مدال شجاعت انداختند و بدین گونه حمایت رسمی خود را از این جنایت اعلام کردند.
منبع: روزنامه هفت صبح
