تبیان، دستیار زندگی
اهانت راحت ترین کار است. از این رو وقتی هواداران پرسپولیس به صورت ناگهانی عکس های طارمی و رضاییان را در ترکیه می بینند خشمگین می شوند و قبل از آنکه همه چز را درست سبک و سنگین کنند اهانات می کنند. حجم فحاشی ها آنقدر بالا بود که این دو بازیکن چاره ای جز پاک
عکس نویسنده
عکس نویسنده
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

زمان در مورد جدایی طارمی و رضاییان قضاوت می کند

اهانت راحت ترین کار است. از این رو وقتی هواداران پرسپولیس به صورت ناگهانی عکس های طارمی و رضاییان را در ترکیه می بینند خشمگین می شوند و قبل از آنکه همه چیز را درست سبک و سنگین کنند اهانت می کنند. حجم فحاشی ها آنقدر بالا بود که این دو بازیکن چاره ای جز پاک کردن همه عکس هایشان در اینستاگرام نداشتند ...

مهدی طاهر خانی - بخش ورزشی تبیان
رضاییان و طارمی

هوادار احساس می کند تحقیر شده و می خواهد یک جوری عصبانیتش را نشان دهد. اینجاست که سیاست کف خیابان رخ می دهد. هر وقت ما به ته خط می رسیم به کف خیابان می رویم و از قضا بزرگترین اتفاقات تاریخ زمانی برای مان رخ داد که صدای مان در کف خیابان شنیده شد.
اما اگر 4 دهه قبل برای اصلاح مملکت کف خیابان ها ریختند حالا برای جدا شدن دو جوان که تا همین دو سال پیش از هر 100 عابر یک نفر هم آنها را در خیابان نمی شناخت اما حالا سیاست اعتراض خیابانی برای آنها شکل می گیرد!
بدون تردید این نوع از اعتراض فقط از شان اعتراض خیابانی می کاهد.مگر چه اتفاقی افتاده؟چه شده است؟ همین رامین رضاییان و طارمی مگرعرضه قهرمان کردن پرسپولیس را داشتند که حالا در نبودشان هواداران این تیم اینگونه برآشفته اند؟البته نوع جدا شدن آنها تاثیر به سزایی در خشم هواداران دارد. یکی به صورت قاچاقی و دزدکی با فسخ یک طرفه قرارداد رفت تا به زعم خودش در تیم انتهای جدول ترکیه پیشرفت کند، آن یک هم با رفتنش به باشگاه به نوعی به هواداران قول داد که می ماند اما وقتی بوی پول به مشامش خورد پایش سست شد و ماند. این دومی همانی است که دو سال قبل وقتی به عنوان یک بازیکن ناشناس لیگ یکی قرارداد بست در پایین ساختمان باشگاه، انگشتش استمپ شده اش را بیست دقیقه مقابل دوربین عکاسان گرفته بود و نیشش تا بناگوش باز بود تا نشان دهد از شدت خوشحالی در حال ضعف است. بله سرعت صعود و سقوط آدم ها به همین سرعت است.
و حالا پرسپولیس هیچ چیز از دست نداده و نمی دهد. بزرگترین ضرر این معامله مشمول کسانی شد که شاید در بهترین حالت 800 میلیون بیشتر برای یکسال عایدشان شد آما موج حمایت دست کم 30 میلیون هوادار را از دست دادند.  دیگر کسی برای آنها سوت و کف نمی زند. اینستاگرامشان به عدد یک میلیون فالوئر نمی رسد.به بهای پیشرفت در تیم سیزدهم ترکیه، همه پل های پشت سرشان را خراب کردند که مثلا آینده خود را بسازند.
زمان در گذر است،  همین که لیگ شانزدهم شروع شود همه از یادشان می رود که روزی طارمی و رضاییان در این تیم بازی می کردند حتی اگر جانشینان آنها هم بد باشند اما پرسپولیس آنقدر بزرگ است که جای این کوچک ها باعث ریزش هوادار نشود. اینجا تیم برانکو با استقبال 60 هزار نفری بازی هایش را برگزار می کند آنجا در بهترین حالت شاید 10 هزار نفر استادیوم 15 هزار نفری آنها را پر کند. تازه اگر به این دو بازی برسد.
طارمی و رضاییان بدترین شکل ممکن را برای جدایی انتخاب کردند اما حق انتخاب داشتند و باید به انتخاب شان احترام گذاشت. با توهین و ناسزا و اعتراض خیابانی فقط باعث دلسردی می شویم. زمان مشخص می کند که این دو برای کسب در آمد بیشتر آیا راه درستی را رفتند یا نه. هیچکس سه ماهه بزرگ و بالغ نمی شود. همین چند ماه قبل بود که مهدی طارمی 24 ساله در آخرین داربی برای زدن پنالتی اتفاقا با همین رفیق شفیق امروزش بحث و قهر کرد و شهوت هت تریک باعث شد هرگز به آن چیزی که مرحوم همایون بهزادی و ایمون زاید به راحتی رسیدند، نرسد. او هرگز به عدد سه نرسید و قهر و بچه بازی های آن روزش نشانه ای روشن بود برای همه هواداران که این بچه هنوز در حال و هوای آماتور لیگ یک است. امروز هم یکی دیگر از بچه بازی هایش را نشان داد اما باید به همین بچه بازی هم احترام گذاشت همانطور که برانکو دست آخر اجازه داد او پشت آن ضربه پنالتی برود و برای سومین بار بفهمد اهل پنالتی گل کردن نیست.
حالا هم اتفاقی نیافتاده.هواداران خونسرد باشند، معجزه زمان خودش همه چیز را درمان می کند. صدها بازیکن در تاریخ پرسپولیس آمدند و رفتند اما اگر قرار به انتخاب اسطوره باشد به زور به 10 نفر می رسیم. اسطوره سازی ماشین ندارد که سری به سری و صد تا به صد تا بیرون بیاندازد. باید یک دهه بگذرد. همه از این آزمون ها رد شوند و آن وقت بعد از سنباده کاری و آبکاری مشخص می شود چه کسی اسطوره است و در ذهن مردم می ماند و چه کسانی به دست فراموشی سپرده می شوند.
طارمی و رضاییان فعلا یک سوم دوران اوج نیکبخت واحدی اسم و رسم و هوادار ندارند، او علی رغم بازی در دو تیم هرگز اسطوره نشد. فوتبال خوب، تکنیک ناب مستلزم اسطوره شدن است اما هرگز کافی نیست. هنوز راه زیادی تا پایان کار این دو بچه باقی مانده شاید سرنوشتشان چیز دیگری باشد، کسی چه می داند. فعلا به بیزنس آنها احترام بگذارید. روزگار پیشیمانی زمانش چندان دور نیست.