حق الزحمه جای عشق را در نویسندگی ایران گرفته است

مجید عمیق نویسنده و مترجم در آستانه روز قلم، با بیان اینکه این روز نباید صرفا به عنوان یک مناسبت در تقویم ها بماند، گفت: ما در طول سال فقط یک روز را به عنوان روز قلم انتخاب می کنیم و طبق عادت مرسوم، مراسمی برای آن برگزار کرده و در آن از پیشکسوتان تقدیر و تشکر می کنیم. درصورتی که اگر کارشناسان در کنار هم کارشناسی و هم اندیشی کنند و زیر ساخت های این روز را مشخص و روشن کنند که هدف از نامگذاری روزی به نام قلم برای چیست، بسیاری از مشکلات و مسائل مانند هسته اتم شکافته می شود.

عمیق بیان کرد: وقتی نمایشگاه کتاب برگزار می کنیم و به دنبال ترویج کتاب و کتابخوانی هستیم حکایت باکتری است که ۴۸ ساعت عمر می کند و حیات خود را از دست می دهد. مناسبت روز قلم هم به زودی فراموش می شود!

وی با بیان اینکه قلم به معنای تولید فرهنگ است، گفت: در دهه ۶۰ اهالی قلم با عشق می نوشتند اما امروزه برای حق الزحمه می نویسند. اگر نویسنده ای مطالب و داستان های مذهبی می نویسد ابتدا از نظر مالی کار را بررسی می کند و بر اساس آن نوع نوشتن خود را تعیین می کند و بر اساس ساختار و مهندسی  کار نمی کند. این اتفاق به فردگرایی منتهی می شود که امروزه در بسیاری از اهالی قلم رخنه کرده است. نتیجه این اتفاق، موازی کاری است. بنابراین، محتوای و درون مایه های اهالی قلم با حق الزحمه آغشته می شود و روح و لطافت مطلب از بین می رود. فردگرایی موجب عدم انسجام و هم فکری در بین اهل قلم می شود.

عمیق ادامه داد: در صدای و سیمای ما چند برنامه داریم که در آن به کتاب و اهل قلم  و مسائل مرتبط با آن پرداخته شود. برای اینکه تلنگری در این زمینه ایجاد کنیم باید یک روزنامه نقد فرهنگی تدارک ببینیم تا اهالی قلم مسائل خود را در آن مطرح کنند و مسئولان با مطالعه آن بتواند از مشکلات و دغدغه های اهالی قلم با خبر شوند و راهی برای حل آنها در نظر بگیرند. در این صورت می توانیم انتظار داشته باشیم که کاستی ها و ضعف ها آشکار شود و همه از وجود آن باخبر شوند.

این مترجم به نقش انجمن ها در حل مسائل اهالی قلم اشاره کرد و گفت: انجمن های قلم، نویسندگان و... سالی یک بار مجمع برگزار می کنند و تا دوره بعدی برگزاری آن هیچ گونه فعالیتی نمی کنند. صرفا عنوان انجمن به خود اختصاص داده اند و در طول سال فعالیت مستمری انجام نمی دهند. برای کشوری مانند ایران با مساحت بسیار زیاد و مردمان فرهیخته، گفتن این حرف ها درد است.

وی به راه حل برون رفت از این وضعیت اشاره کرد و گفت: شخصیت ها در راس همه امور و مسائل اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و... از میز خود کوچکتر هستند و میز خود را در آغوش گرفته اند. هر مدیری چهار سال فرصت دارد تا ایده و پیشنهادات خود را مطرح کند اما بعد از این مدت شخص دیگری می آید و ایده دیگری را مطرح می کند و همه چیز دوباره به حالت اول خود بر می گردد و آن شخص سیاست خود را از نو اجرا می کند. در صورتی که اگر ما در همه امور مهندسی داشته باشیم هم بودجه به نحو درستی مصرف می شود و هم کرامت حفظ می شود.