به بهانه ناکامی انگلیس و اسپانیا

با شروع رقابت‌های یورو 2016 نام اسپانیا و انگلیس به عنوان مدعیان جام پانزدهم بر سر زبان‌ها افتاد و به خیال بسیاری از فوتبال‌دوستان کیفیت لیگ‌های داخلی این 2 کشور توجیهی بود منطقی برای موفقیت سه‌شیرها و لاروخا در فرانسه.

جام شروع شد و همه منتظر شروع قدرتمند انگلیس متحول شده و اسپانیای همیشه مدعی بودند اما هر 2 تیم ناامید‌کننده جام را آغاز کردند و در نهایت هم این شروع نامطمئن با پایانی تلخ همراه شد تا هم اسپانیا وداع زودهنگامی با جام پانزدهم داشته باشد و هم انگلیس. سال‌های سال است که فوتبال انگلیس به داشتن پویاترین و بهترین لیگ دنیا به خود می‌بالد اما با همین لیگ تیم ملی انگلیس ناکام مطلق جام ملت‌های اروپا بوده و هرگز دستش به جام قهرمانی معتبرترین تورنمنت قاره سبز نرسیده است. 
در حالی حسرت قهرمانی در رقابت‌های یورو به دل انگلیسی‌ها مانده که در 19 دوره لیگ قهرمانان اروپا حداقل یک پای فینال تیم‌های انگلیسی بوده‌اند و لیگ برتر جزیره با 12 قهرمانی و 7 نایب قهرمانی یکی از 3 لیگ موفق در معتبرترین تورنمنت باشگاهی قاره سبز بوده است. اما در این دوره از رقابت‌های یورو یک‌بار دیگر این واقعیت نمایان شد که لیگ برتر به هیچ عنوان پشتوانه خوبی برای فوتبال ملی انگلیس نبوده و نیست. 65.2 درصد از بازیکنان شاغل در لیگ برتر بازیکنان غیرانگلیسی هستند و اگر اتفاق خاصی رخ ندهد فصل آینده این عدد می‌تواند به 70 درصد هم برسد.
 در اسپانیا هم شرایط تا حدود زیادی شبیه به انگلیس شده است. رئال‌مادرید، بارسلونا، اتلتیکومادرید و سویا در سال‌های اخیر در رقابت‌های مختلف اروپایی خوش درخشیده‌اند تا لالیگا به موفق‌ترین لیگ اروپا در لیگ قهرمانان و یورو لیگ تبدیل شود. در این سال‌ها اسپانیایی‌ها همیشه با غرور از موفقیت‌های بی‌پایان خود در رقابت‌های باشگاهی سخن گفته‌اند اما فراموش کرده‌اند که مسی، سوارز، نیمار، رونالدو، بیل، خامس، بنزما، گریزمان، گودین، فیلیپه لوئیز و یا عادل رامی هیچ کدام پاسپورت اسپانیایی ندارند. 
حدود 15 سال پیش لاماسیا بازیکنانی مثل فابرگاس، رافینیا، بارترا، بوسکتس، ژاوی، اینیستا، پدرو و پیکه را به فوتبال اسپانیا هدیه داد اما حالا لاماسیا هم به بهشت فوتبال غیر بومی‌ها تبدیل شده و 52 درصد از استعدادهای این مدرسه بازیکن‌سازی را غیراسپانیایی‌ها تشکیل می‌دهند و با خداحافظی اینیستا شاید دیگر هیچ وقت شاهد هنرنمایی محصولات لاماسیا در ترکیب ماتادورها نباشیم. در مرحله یک‌هشتم نهایی رقابت‌های یورو دیدیم که یک لیگ بزرگ نمی‌تواند تضمینی برای موفقیت‌های بزرگ در رده ملی باشد؛ این را هم اسپانیا ثابت کرد، هم انگلیس و هم ایتالیا! 
ایتالیای 2016 ساخت آنتونیو کونته است نه ساخت یک لیگ پر زرق و برق. ایتالیا در حالی این روزها به عنوان بهترین تیم یورو می‌درخشد که این درخشش برای ایتالیایی‌ها خیلی ضروری بود. پس از یک سکته ناقص در 2014 و افت قابل توجه رقابت‌های سری A، فوتبال ایتالیا لازم بود که نشان دهد ممکن است ستاره‌ها دیگر به لیگ این کشور نیایند و نماینده‌هایش نیز به جز یووه فاصله زیادی تا سطح بین‌المللی داشته باشند اما فوتبال ملی این کشور همانی است که انتظار می‌رود. فوتبال در ریشه ایتالیایی‌ها جریان دارد و این مسئله به ستاره و چمپیونز لیگ و این مسائل ارتباطی ندارد. 
جی‌جی بوفون به عنوان رهبر درون زمین و آنتونیو کونته به عنوان رهبر خارج از زمین، نقشی غیر قابل انکار در موفقیت ایتالیا ایفا می‌کنند. 2 فردی که به تنهایی می‌توانند هزاران نفر را عاشق فوتبال کنند. فارغ از این‌که ایتالیا مقابل آلمان چه نتیجه‌ای بگیرد، کونته و تیمش بار دیگر توانستند قلب‌ها را فتح کنند. تیمی که پیش از شروع رقابت‌ها بسیاری نسخه نابودی‌اش را پیچیده بودند، امروز در گروه مرگ سرگروه شده، مدافع عنوان قهرمانی را حذف کرده و با انبوهی از دلربایی‌ها به یک‌چهارم نهایی رسیده است. مجموعه این 2-5-3 مدرن و کلاسیک که به خوبی هم از طرف بازیکنان معمولی ایتالیا در مقابل ستارگان پرآوازه اسپانیا درون زمین پیاده گردید باعث شد تا بتوان اذعان کرد، کار کونته و ساختن ایتالیایی زیبا و دوست‌داشتنی با این بضاعت، محشر است!