زمزمه ای در گوش زمین

ارتباط عبد و معبود یک رابطه کاملاً خصوصی ، لذت بخش و زیباست که هیچ کس را جز خداوند و بنده اش در آن راهی نیست.

در جریان این بندگی , عبد گیرنده لطف است و خداوند دهنده بی منت که هیچ توقعی از بنده خود ندارد غیر اینکه جز او و زیبایی هایش هیچ کس و یا هیچ چیز در قلب بنده اش جای نداشته باشد.
انسان زیباترین مخلوق خداست، و تنها مخلوقی است که دارای فطرت ، عقل و اختیار است. سایر مخلوقات خداوند هم برای معبودشان بندگی می کنند، اما بندگی انسان برای خداوند یک رابطه زیبا و عاشقانه است. زیباترین جلوه بندگی ، بندگی پروردگار است و هیچ کس دوست ندارد بنده کسی و یا چیز غیر او باشد. درست است که گاهی اوقات جهالت و یا تنبلی باعث می شود که فرد از این رابطه زیبای بندگی کمترین لذت را ببرد و یا احکام دین را سخت و طاقت فرسا تصور کند و بندگی خداوند را مغایر آزادی خود بداند و یا گرفتار بندگی اغیار شود در حالی که خود نمی داند بندگی خداوند عین آزادگی است.

عبادت جلوی زیبای بندگی

عبادت اولین قدم در راه رسیدن به جلوه های زیبای بندگی است و نماز بزرگترین جلوه عبادت و سجده زیباترین مرحله در نماز. هر کس بتواند به درجه از ایمان و یقین برسد و قلبش فقط مشغول خداوند باشد به زیبایی های این رابطه نزدیک شده است. زمانی که عبد به عبادت معبودش می نشیند تمام عناصر هستی و تمام زیبایی های درونی وبیرونی را مدیون معبود و مولای خود می داند و از این جهت در مقابل معبود خود خشوع می نماید و سر بر آستان او می نهد. مرحوم آیت الله مجتهدی تهرانی در تفسیری زیبا از سجده انسان در مقابل پروردگار می فرماید: «زیباترین حس سجده این است که تو در گوش زمین پچ پچ می کنی امادر آسمان صدایت را می شنوند.»

محبوب پیشگاه معبود

زیباترین رابطه ای که میتواند میان معبود و بنده اش برقرار باشد این است که عبد محبوب معبود خویش واقع گردد. البته باید ذکر کرد که خداوند جمیل و کریم به قدری مهربان است که حتی بندگانی که از وی روی گردانندرا هم دوست می دارد در حدیث قدسی آمده است که خداوند می فرماید:« اگر آنان که از من روی گردانند می دانستند میزان اشتیاق و محبت مرا به خودشان از فرط اشتیاق جان می باختند.(1)
اوج زیبایی  این رابطه زمانی است که میان عبد و معبود رابطه ای دو سویه و متقابل برقرار باشد. رسیدن به این رابطه مستلزم انجام اموری است که ذات اقدس الهی آن را می پسندد و مورد رضایت اوست که عبارت است از عمل به اوامر و برآورده کردن خواسته های  او تا فرد بتواند به این وسیله خود را کم کم به او نزدیک کند و همچنین باید از اموری که کراهت داشته و مورد غضب و لعن الهی است اجتناب کرد و روی گردان بود، و این روش را تا پایان عمر سر لوحه قرار داد تا بتوان در آغوش معبودی زیبا جای گرفت.

امید به بخشش و رحمت

زمانی که انسان بتواند رابطه بندگی را میان خود و معبودش برقرار سازد آنگاه می توان امید به بخشش و رحمت الهی داشت. خداوند زمانی که  زیبایی رابطه خود و معبودش را نظاره کند بالاترین هدیه که به او می بخشد دلگرمی و امید به بخشش است. انسانی که امید به بخشش و رحمت الهی داشته باشد به سلاحی بازدارنده مسلح شده است که او را در برابر گناه و طغیان مصون می دارد.

امید به پاداش الهی

زمانی که انسان توانست در زیبایی بندگی غوطه ور شود و از بندگی خود لذت ببرد خداوند پاداش های دنیوی و اخروی را برای او در نظر خواهد گرفت که بزرگترین این پاداش همان سعادت درک زیبایی بندگی خداوند و رسیدن به درجه رضایت الهی است.

ماه بندگی

ماه رمضان ماه بندگی است، ماهی که پروردگار بندگانش را به میهمانی فراخوانده تا رشته محبت خود و بندگانش را محکم تر سازد و بنده ای که برای رضایت پروردگارش روزهای گرم تابستان را روزه می گیرد و به عبادت مشغول است تا به همگان ثابت کند که میان او و معبودش هیچ چیز وجود ندارد جز زیبایی. و او تمام این سختی ها را تحمل می کند تا نگاه زیبای پروردگارش را داشته باشد که این نگاه تمام سختیها را به حلاوت و شیرینی بدل خواهد کرد.
پی نوشت:
1) تذکره المتقین، ص 134