گاهنامه «شکوفه های شهید» در نخستین شماره خود نامه ای از یک دخترک افغانستانی منتشر کرده که به دلیل سختی های زندگی در منطقه «نبل و الزهرای» حلب به همراه خانواده خود راهی ایران می شوند.

در این نامه آمده است: سلام! نام من سارا است. مادرم افغانستانی و پدرم سوری است. آن ها هر 2 پزشک هستند. وقتی در دانشگاه شهر اصفهان درس می خواندند، با هم عروسی کردند. من در ایران به دنیا آمدم، بعد آمدیم به کشور سوریه.

در منطقه «نبل و الزهرا» شهر حلب. وقتی که جنگ شروع شد، محاصره شدیم. چند سال در محاصره بودیم. پدر و مادرم به مردم کمک می کردند.

زمستان 2 سال پیش برف زیادی باریده بود. هیچ وسیله ای برای گرم شدن نداشتیم. شب ها خیلی سرد می شد. مادرم اول مرا داخل پلاستیک می پیچاند، بعد هم پتویی کلانی را رویم می انداخت تا در خواب یخ نزنم.

مادرم بعضی وقت ها مرا در بغل می گرفت و گریه می کرد. بعد هم می گفت: «نترس دخترم خدا مهربان است. روزی از این جنگ نجات پیدا می کنیم».

در آن روزها آب نداشتیم. برق نداشتیم. گاهی دو سه ماه غذای خوب نداشتیم که بخوریم. روزهای اول جنگ از صدای انفجار می ترسیدم. بعد کم کم عادت کردم.

وقت جنگ، دستانم را روی گوشم می گذاشتم و در گوشه خانه می رفتم؛ دعا می خواندم که جنگ زود تمام شود.

دوستان زیادی داشتم. تعدادی از آن ها فرزند شهید بودند. آن روزها آرزویم این بود که جنگ تمام شود. من و مادرم پیش مادربزرگم در افغانستان برویم.نزدیک خانه ما کوه بلندی بود. آدم های بد خانه های ما را از آنجا با گلوله توپ می زدند.

یادم است که پارسال چند روز مانده به سال نو همه گریه می کردند، می گفتند که یک آدم بسیار مهربان و شجاع شهید شده است. پدر و مادرم هم گریه می کردند. من هم گریه می کردم.

مادرم گفت: آن آدم خوب «علیرضا» نام داشت. چند روز بعد از شهادت وی، مادرم رفت برادر قشنگی برای من خرید. پدر و مادرم نام برادرم را «علیرضا» گذاشتند. پدرم می گفت آرزو دارم که او هم روزی فرمانده شود، مثل فرمانده «علیرضا توسلی»، خوشحال بودم.

همیشه با علیرضا بازی می کردم. چند ماه بعد همه چیز را جای خود گذاشتیم. دوستانم جا ماندند. با پدر و مادرم پای پیاده از کوه ها گذشتیم و رفتیم ترکیه و از آنجا هم به ایران رفتیم.

وقتی دوباره به ایران برگشتیم شنیدیم که هم وطنان دلیر مادرم با کمک دوستانشان خانه ما را آزاد کرده اند، آدم های بد را از کوه نزدیک خانه ما دور کرده اند، چندنفرشان هم شهید شده اند.

حال چند ماه است به سوریه برگشته ام،همه چیز خوب است، جنگ کمتر شده است، دوستان جدیدی پیدا کرده ام، دو سه نفر از آن ها فرزندان شهید هستند. اما دلم برای دوستان افغانستانی ام تنگ شده است.چند روز پیش جشن تولد هفت سالگی من بود، جای همه دوستانم خالی بود.

خصوصاً جای فرزندان شهدای هم وطن مادرم. من و مادرم همیشه برای آن ها دعا می کنیم. از خانواده های عزیز شهدا هم تشکر می کنم.

خدا کند هرچه زودتر جنگ تمام شود، پدر و دوستانم هم به خانه شان بازگردند.