جوانان تلگرامی کوروش!

نسل جدید تعامل خاصی با شبکه های اجتماعی دارد و آن را نه فقط برای زندگی مجازی که به عرصه زندگی حقیقی خود کشانده است

حوالی ساعت 5 بعد از ظهر روز سه شنبه 18 خرداد بود که رفته رفته تعداد نوجوانان دختر و پسر در مجتمع کوروش قابل توجه شد. این اتفاق راخبرگزاری های زیادی اعلام کردند و درباره آن به بحث و گفتگو پرداختند.
گردهمایی دختران و پسرانی که سن شان کمتر از 18 سال بود و با شادمانی بسیار و طبق قرار قبلی، در مجتمع کوروش حضور یافته بودند.
هنوز دقایق زیادی از حضور این دختران و پسران نگذشته بود که ازدحام جمعیت بیشتر شد و همین امر موجب شد تا به تدریج به سمت بیرون از مجتمع و معابر اطراف بروند تا به این ترتیب مورد توجه عابران و مردم حاضر در خیابان قرار گیرند.
این گردهمایی یا به عبارتی قرار تلگرامی این عده از نوجوانان یا بهتر بگویم دختران و پسران دهه هفتاد و هشتادی، به بهانه اتمام سال تحصیلی و رها شدن از فصل مدرسه و امتحانات بوده است.
تجمع دختران و پسران را با چشم می شد گسترده تخمین زد و برخی سایت ها و کانال های خبری نیز تعدادشان را بیش از دو هزار نفر اعلام کردند. ظاهرا هم آنها خوشحال بودند و مشغول بگو و بخند و هر از گاهی صدای کف و سوت از بین شان شنیده میشد تا اینکه نیروهای پلیس به دلیل ازدحام و ترافیک ایجاد شده، در محل حاضر شده و این گردهمایی را متفرق کردند.

اما نکته ای فراتر از همه اینها وجود دارد و آن به نقش شبکه های اجتماعی در زندگی جوانان و نوجوانان مربوط می شود. اینکه چه میزان از وقت و زندگی آنها به گردش در شبکه های اجتماعی می گذرد. به نظر می رسد گردهم جمع شدن بیش از هزار جوان در مجتمع کوروش یا هر جای دیگر، نشان میدهد که همین تعداد جوان هر روز و هر ثانیه از اوقات شبانه روز خود را در شبکه های اجتماعی در کنار یکدیگر به سر می برند و این می تواند یک فاجعه تلقی شود حتی اگر با خوش بینی به این داستان بنگریم.
شبکه های اجتماعی یک دنیای بزرگ و بی حد و مرز هستند که همه چیز در آنها یافت می شود. محیطی که شاید گه گاهی تفرج گاه مناسبی برای جوان و نوجوان ما نباشد. اتفاقی که نسل امروز علاقه عجیبی به آن دارد و کنترل خاصی هم نسبت به آن وجود ندارد.
ما با نسلی مواجهیم که  نیازهایشان، باورهایشان و مطالبات شان شاید متفاوت با هر نسل دیگری باشد و همین امر موجب می شود تا قدری جدی تر به این نسل و رفتارهایشان نگاه کنیم.
پیش از این و در سال های قبل، برخی تجمعات غیرسیاسی و صرفا اجتماعی آن هم برای ابراز شادی و نشاط در گروه های سنی بالاتر همچون تجمع آب بازی در پارک های تهران رخ داده بود اما گردهمایی دهه هشتادی ها از طریق ارتباطات فردی و با کمک شبکه های اجتماعی، نخستین بار بود که رخ می داد

این اتفاق، اگرچه به ظاهر ساده باشد ، اما می تواند هشداری باشد برای همه ما و آینده جامعه ای که در آن زندگی می کنیم.
آنچه مشخص است اینکه نوجوانان و جوانان امروزی با توجه توسعه عصر ارتباطات و تکنولوژی های نوین ارتباطی، جنس نیازهایشان و نحوه نگاهشان به زندگی، تغییر کرده است.
مدت هاست که کارشناسان اجتماعی از بلوغ های زودرس فردی و کاهش سن بلوغ دختران و پسران در ایران صحبت می کنند و هشدار برای برنامه ریزی در مورد آن می دهند اما واقعیتی که در حال وقوع است قدری تکان دهنده و دلهره آور است.

تجمع مجتمع کوروش می تواند علامتی باشد مبنی بر اینکه علاوه بر بلوغ فردی، سن بلوغ اجتماعی نوجوانان نیز کاهش یافته و آنها با جسارت تصمیم میگیرند که کجا بروند و چگونه تفریح کنند.
این گردهمایی حرکتی هدفمند و برنامه ریزی شده نبود و تنها موقعیتی بود برای تخلیه انرژی و هیجانات فراوان نوجوانانی که می بایست این هیجاناتشان به سمت و سوی دیگری سوق پیدا می کرد.
نسلی که در پیش روی ماست، نسلی بزرگ شده در دنیای ارتباطات است. نسلی که بسیاری از ابعاد زندگی اش را فضای مجازی شکل داده. نسلی که رفاه زده است و اغلب اوقات والدین اش را تسلیم خواسته های خود کرده و می خواهد تصمیم گیرنده باشد. نسلی که عمده وقتش با غوطه خوردن در اینستاگرام سپری می شود و در جستجوی گوشی موبایل بهتر است.
به راستی به کدامین سمت و سو می رویم؟ آیا هنوز وقت آن نرسیده که به طور جدی و جدی تری به این مسایل نگاه کنیم؟
نسل جوان ما نیازهای متعددی دارند که باید پاسخ درستی به آنها داده شود. پاسخی که بخش مهمی از آن در خانواده خلاصه می شود و با روش تربیتی و نگرشی که والدین به فرزندشان می دهند و سپس این فضا با فضای آموزشی فرزند تلفیق می شود که اگر در مسیر درستی قرار گیرد قطعا نتیجه خوبی را به دنبال خواهد داشت
آنچه مشخص است اینکه نسل نوجوان و جوان نیاز به حضور در محیطی دارند که به شادی و تخلیه هیجانات خود بپردازند.
آنها می خواهند حس تعلق اجتماعی خود را ارائه کنند؛ خودی در جامعه نشان دهند و خود را مطرح کنند.
اما وقتی حس کنند که در جامعه امکان مطرح شدن را ندارند و در هیچ جا نمی توانند این فرصت را داشته باشند، ناچارا در محیطی مثل مجتمع کوروش گرد هم می آیند.
به راستی، ایجاد فضایی برای حضور سالم نوجوانانی که می خواهند ساعتی را باهم باشند و بخندند و انرژی بگیرند چه اشکالی دارد؟ چرا نباید باور کنیم که یک جوان نیاز به شادی دارد و در جست و جوی فرصتی است که خود را مطرح کند؟
باید با سالم سازی فضا، نیازهای نوجوانان کنترل و هدایت شود. لازم و ضروری است که برای برآورده کردن خواسته ها و انتظارات نسل جوان و نوجوان برنامه ریزی اساسی و ریشه ای صورت گیرد.