كاكا، بعثىها كوچه پشتىاند!
انقلاب كه پیروز شد 12 سالش بود. با پیروزى انقلاب سپاه خرمشهر را تشكیل دادیم و به خاطر هم مرز بودن با عراق هر روز درگیرى داشتیم. من وارد سپاه شده بودم و بهنام هم به جهت ارتباط من با برو بچههاى سپاه با آنها آشنا شد. شاد و سر زنده بود و با شیطنتهایى كه داشت خیلى زود توانست خودش را در دل بچهها جا كند. مردم خرمشهر و از جمله بهنام خیلى زود با صداى انفجار و تیراندازى انس گرفتند و این هدیهاى بود كه همسایه بعثى به ما داده بود.
حضور فعال بهنام در مسجد و ارتباطش با بچههاى سپاه باعث شد كه علىرغم سن و سال كمش با مفاهیم اسلامى و انقلابى آشنا شود. نمىدانم در درونش چه مىگذشت كه با توجه به جثه كوچك و سن كمش به جاى اینكه مانند همسن و سالانش به دنبال بازى و تفریح باشد، ترجیح مىداد در حال و هواى رزمندهها باشد. منتها من دوست نداشتم كه در جریان درگیرىها حضور داشته باشد چون تصور مىكردم درك درستى از جنگ و جان باختن نداشته باشد اما وقتى كه در جواب خبرنگارى كه از او سؤال كرده بود پیغامى براى مردم ندارى، گفت: من از پدران و مادران مىخواهم كه فرزندان خودشان را لوس بار نیاورند و بگذارند فرزندانشان به جبهه بیایند، فهمیدم كه خداوند درك و فهم مبارزه و جان باختن در راه خود را نه به من كه به شایستگى به نوجوانى چون او داده بود. در زمان حمله ارتش بعث به خرمشهر، تقریباً و بدون استثنا در همه درگیرىها حضور داشت. هر كارى كردم كه مانع حضورش شوم باز هم از من جلوتر بود و احساس مىكرد كه در آن زمان وظیفهاش دفاع است.
یادم مىآید یكى از روزها دشمن به شدت شهر را مىكوبید و اوضاع شلوغى بود. خیلى نگرانش بودم و مدام سراغش را از بچهها مىگرفتم. اما... بعد از یك ساعت برگشت با همان خنده كودكانه و شیطنت آمیزش فهمیدم كارى كرده! مىخواستم به او پرخاش كنم كه چرا بدون اطلاع من رفته، ولى خوشحالى سالم بودنش خشم را از بین برد. گفت: كاكا، كاكا، فهمیدم، فهمیدم. گفتم: چى شده بهنام؟ چى را فهمیدى؟ كجا رفته بودى؟ گفت: توى كوچه پشتىاند. گفتم: چهكار كردى بهنام؟ گفت: رفته بودم ردیابى بعثىها كه ببینم كجا هستند، داشتم توى كوچهها سرك مىكشیدم كه یك نفر یقه مرا گرفت! هنوز ندیده بودمش ولى فهمیدم عراقى است. یك دفعه سرم داد كشید كه كجا هستم و اینجا چى مىخوام؟ من هم تا دیدم وضعیت وخیم است شروع كردم به گریه كردن و به زبان عربى گفتم: یومّا یوما، مادرمو گم كردم! آن عراقى تا دید اینجورى است، محكم زد توى گوشم و هلم داد كه بروم و من هم با صداى بلندتر گریه كردم.
خیلى برایم جالب بود كه با این سن كمش بتواند اینطورى آن سرباز عراقى را گول بزند. منتها خوشحالىام را بروز ندادم، چون نمىخواستم كه این كارها را ادامه بدهد و با آن سن كم جانش به خطر بیافتد. خلاصه سریع به بچهها خبر دادم كه بعثىها كوچه پشتىاند. هیچ كس فكرش را هم نمىكرد كه این شناسایى، كار بهنام باشد. با این كار بهنام توانستیم تعدادى از پیادههاى دشمن را محاصره كنیم و جواب درستى به آنها بدهیم. دیگر اینكه بهنام چند روز بعد از این ماجرا در تاریخ 27 مهر 59 در خیابان آرش خرمشهر بر اثر اصابت تركش خمپاره به شهادت رسید و خون او و تمام همرزمانش سندى شد براى آزادى خونین شهر.
وقتى براى آخرین بار پیكرش را در سردخانه آبادان دیدم تمام خاطرات او برایم زنده شد. برایم جاى سؤال بود كه چقدر یك انسان كوچك مىتواند بزرگ باشد. و اكنون حدود ربع قرن است كه این بزرگ مرد كوچك من، در مسجد سلیمان در كنار دیگر همرزمانش، به خاك سپرده شده است.
به قلم برادرش داریوش محمدی راد
