زمان بندی مرگ رهبران طالبان توسط آمریکا

زمان بندی مرگ و زندگی رهبران طالبان از جمله راهبردهایی است که آمریکایی ها تلاش می کنند، با استفاده از آن اهداف خود را در منطقه و کشور افغانستان محقق کنند.

مشروعیت بخشیدن به حضور نظامیان آمریکایی و «ناتو» در منطقه و به ویژه افغانستان تنها یک روی سکه بهره برداری آمریکا از کشتن رهبران طالبان و خارج کردن مهره های سرشناس این گروه از میدان است، درحالی که روی دیگر سکه، از توانمند شدن آمریکایی در مقابله با دشمنان و رقبای منطقه ای و خارج کردن آنان از صحنه حکایت دارد.
انتشار خبر مرگ «ملا اختر منصور»، رهبر پیشین گروه طالبان توسط خبرگزاری ها در جولای سال 2015 میلادی که البته چند صباحی پس از مرگ وی، اعلام شد و به تبع آن بحران فقدان رهبری که ظرف یک سال برای چندمین بار این گروه را درگیر خود می کرد، تنها یک بُعد این قضیه بود.
بُعد بسیار مهم و کمتر دیده شده و حتی نادیده گرفته شده در چنین اخباری، زمان انتشار و اعلام خبر توسط بازیگران منطقه ای و بین المللی است که اصطلاحا به «مدیریت زمان» انتشار خبر نیز معروف است تا به واسطه آن میزان تحقق هدف یا اهداف به بالاترین سطح ممکن برسد.
"مدیریت زمان" یکی از مهمترین تاکتیک های نسل چهارم جنگ های جوامع بشری است که در آن عامل نیروی انسانی با در دست گرفتن کنترل زمان و مکان تلاش می کند، بهره بری از پیروزی های میدانیش را به بالاترین سطح برساند.

در نمونه بالا پیمان آتلانیتک شمالی «ناتو» به رهبری آمریکا با در دست گرفتن کنترل عامل مکان و زمان در میدان جنگ در کشور افغانستان تلاش کرد، از جنجال رسانه ای و جنگ روانی به راه افتاده درپی انتشار خبر مرگ رهبر طالبان، «حضور نظامی نامحدود خود در منطقه و به طور خاص در افغانستان» را به عنوان اصلی ترین هدف، با «توسل به استدلالی ظاهرا مستحکم» یعنی «مبارزه با تروریسم» محقق کند.

اینکه دولت آمریکا هفته گذشته به بهانه هدف قراردادن گروه های تروریستی تکفیری به ویژه «شبکه حقانی» اعلام کرد، تصمیم دارد، پایگاه  های نظامی جدیدی خارج از چارچوب توافقنامه های امنیتی و راهبردی امضا شده بین کابل و واشنگتن در افغانستان تاسیس کند، در همین راستا قابل ارزیابی است.
براساس توافقنامه های امنیتی و راهبردی بین دو کشور، به آمریکایی ها در قبال باز گرداندن امنیت به افغانستان و تامین آن، اجازه احداث 9 پایگاه نظامی در مناطق حساس و مهم افغانستان داده شده است، اما با وجود گذشت 2 سال از این توافقات و استفاده آمریکا از مجوزهای داده شده تاسیس پایگاه های نظامی در افغانستان که از آنها جهت تثبیت و توسعه نفوذ و حضور نظامی خود در افغانستان استفاده کرده، اما وضعیت کشور به لحاظ امنیتی، به مراتب بدتر از زمان پیش از امضای این توافقنامه هاست.
بنابراین تصمیم اخیر واشنگتن جهت ایجاد پایگاه های جدید نظامی به منظور مبارزه با شبکه حقانی، فارغ از اینکه مشخص نیست، بر اساس مد نظر گرفتن کدام نیاز و ضرورت امنیتی اتخاذ شده، در نخستین نگاه، به معنای توسعه قلمرو و گستره سلطه نظامی آمریکا در افغانستان است، علاوه بر اینکه این تصمیم، به دلیل عدم توجه به چارچوب  های حقوقی تعیین شده در توافقنامه های دو جانبه امنیتی و نظامی غیرقانونی بوده و غیر قابل اجراست.
دولت آمریکا طی دو دوره ریاست جمهوری «باراک اوباما» از حرب دموکرات تلاش کرده، بالاترین بهره بری را از راهبرد مدیریت زمان در انتشار اخبار میدانی و نظامی داشته باشد و با استفاده ابزاری از آن هدف های بیشتری را در منطقه و در کشور افغانستان محقق کند.
اعلام خبر مرگ «اسامه بن لادن»، رهبر سابق گروه تروریستی تکفیری «القاعده» در افغانستان، همچنین خبر دستگیری «صدام حسین»، دیکتاتور معدوم عراق و اجرای حکم اعدام وی و خبر کشته شدن «ملا محمد عمر»، رهبر سابق طالبان در افغانستان توسط کاخ سفید در زمان و مکان معین ملموس ترین نمونه های راهبرد مدیریت زمان در جنگ های مدرن است.
"باراک اوباما" با استفاده از این راهبرد بود که توانست، در عرصه داخلی با قدرت رقبای انتخاباتی اش را کنار بزند و برای 4 سال دیگر در سمت رئیس جمهور آمریکا کلید دار کاخ سفید باشد.
از سوی دیگر، آمریکا اعلام خبر کشته شدن ملا اختر منصور در حمله پهپادهای این کشور علیه یکی از مقرهای طالبان در افغانستان را با انتشار اخباری که ادعا می کرد، وی با جمهوری اسلامی ایران و روسیه در ارتباط بوده، همراه کرد تا پیام خود را به گوش دیگر شاخه ها و رهبران جان بدر برده طالبان برساند که کوچکترین گرایش و همسویی به سمت رقبای آمریکا در منطقه، رویگردانی از واشنگتن شمرده شده و مجازات آن قطعا مرگ است.