روش جدید محققان برزیلی برای کاهش عوارض شیمی درمانی

دانشمندان مرکز ملی تحقیقات مواد و انرژی(CNPEM) و دانشگاه ایالتی کمپیناس یک رویکرد جدید را توسعه داده اند که از نانوذرات سیلیکا برای حمل داروی کورکومین به منظور درمان سرطان پروستات استفاده می کند.

این ذرات با ویتامین فولات پوشش داده شده اند که به طور طبیعی به سمت سلول های تومور کشیده می شوند.

نتایج این تحقیق تاکنون بسیار چشمگیر بوده است. این نانو ذرات در آزمایشات درون آزمایشگاهی حدود 70 درصد سلول های تومور پروستات را از بین بردند و تنها 10 درصد از سلول های سالم این بافت آسیب دیدند.

سلول های تومور به دلیل متابولیسم منحصربفردشان از 200 برابر گیرنده فولات بیشتر بر روی سطح خود نسبت به سلول های سالم برخوردارند. از این رو، نانوذرات پوشش یافته با این ویتامین به سمت سلول های هدف خود کشیده شده و با سلول های دیگر کاری نداشتند.

دلیل انتخاب سیلیکا و فولات این بود که برخی داروها در زمان انتقال با آب، مایعات زیستی و خون، غیرقابل حل باقی می مانند و آن ها این مشکل را حل می کنند.

محققان سپس روشی را برای قرار دادن دارو در منافذ نانوذرات سیلیکا در زمان تولید ترکیب ابداع کردند. مولکول های دارو بیشتر بین منافذ قرار می گیرند زیرا نسبت به محلولی که در آن پراکنده می شوند، محیط های باثبات تری هستند.

علاوه بر آن، سیلیکا یک پایه جامد است زیرا اجازه می دهد واکنش ها بر روی سطح آن به سادگی رخ دهند که آن را نسبت به لیپوزوم ها برتر کرده است. این مواد معمولا برای پوش دهی داروهای مختلف سرطانی استفاده می شوند اما اجازه نمی دهند ویتامین فولات بر روی سطح آن ها قرار بگیرد.

محققان همچنین تغییراتی در ساخت مولکول های نانوذرات ایجاد کردند تا با مولکول های دارو سازگاری داشته باشند. در این روش، آن ها از محلول جدا شده و مقادیر بیشتری از دارو را که در منافذ آن ها قرار دارد، با خود حمل می کنند.

دانشمندان اکنون در حال بررسی موانع این روش در زمان آزمایش در محیط آزمایشگاهی هستند. موانع اصلی با پروتئین هایی مرتبط بودند که در خون وجود دارند و در تماس با سیلیکا، سطح خود را پوشانده و از شناسایی فولات جلوگیری می کنند.

محققان برای غلبه بر این مانع بر کاربردی کردن نانوذرات با دستکاری سطح مولکول ها متمرکز شدند تا آن ها بتوانند چندین کارکرد را در یک زمان بدست بیاورند. به گفته دانشمندان، با درک تعاملات بین پروتئین های موجود در خون و سطح نانوذرات، آن ها خواهند توانست روش هایی را برای جلوگیری از تحت تاثیر قرار گرفتن مواد افزودنی و از بین رفتن عملکرد آن ها ایجاد کنند. به این شکل، عملکرد نانوذرات مسدود نشده و می توانند جایگزینی قابل دوام برای شیمی درمانی بدون بیشتر عوارض جانبی آن باشند.

این تحقیق در مجله Langmuir منتشر شده است.