توصیف کولهاس از میراث حدید

گروهی از دانشجویان زاها حدید هنرمندی که به تازگی درگذشت، در صدد طراحی پروژه ای با سک و امضای استاد برآمده اند.

گروهی از دانشجویان رشته معماری دانشگاه ییل، در پروژه طول ترم خود در کلاس زاها حدید، یک پروژه چندکاربری با تراکم بالا برای "بیشاپزگِیت گودیزیارد"، بزرگ ترین قطعه زمین توسعه نیافته مرکز لندن پیشنهاد داده اند.

این تیم دانشجویی با درک ساختار تندیس گون یادآور سبک و امضای حدید این مجموعه را به طراحی کرده اند که شامل یک برج متراکم، یک بلوک با ارتفاع متوسط، یک ایستگاه قطار که فاصله ی میان ساختارهای بلندمرتبه را به هم متصل می کنند و یک پارک که واسطه بینابینی راه آهن موجود و نقاط دسترسی مختلف به سراسر سایت است.

گروه درصدد پاسخ به طبیعت کلاژ مانند خط آسمان لندن، همراه با زبان فرمی نرم و سیال، این برج ها را به طور سینوسی از زمین برافراشته است؛ جایی که "تفاوت تراکم بین برج ها کاهش می یابد و با مقیاس شهری تداخل یافته و مخلوط می شود.

هر چهار تایپولوژی این پروژه، شخصیت منحصری دارد اما همگی به دنبال مخلوط شدن با زمین پیوسته ی آن هستند که به کاربری ها اجازه می دهد تا با کاربری های شهری تداخل داشته باشند. در این روش، کاربری های زیستی، اداری، تعاملی و حمل و نقل در مجموعه به یک همزیستی پیچیده خواهند رسید.

توصیف رم کولهاس از میراث زاها حدید در مصاحبه با نشریه "dezeen"

"من کار حدید را لزوماً به عنوان یک فرم محرک و هیجان انگیز، از معماری غرب و توسعه معماری غربی نمی دانم، اما اساساً سبکی متفاوت است، من فکر می کنم ممکن است این بزرگ ترین دستاورد او باشد. او نسبت به انتقادهای شدید به کارهای زاها حدید در کشورهایی چون قطر، ابراز خشم کرد و این عمل را به عنوان یک اهانت شدید دانست.

به طور کلی من از انتقاد کوته بینانه مطبوعات معماری، که به عنوان یک نوع سازمان عفو بین الملل از نظر قضاوت شرایط محلی بیش از وضعیت محلی عمل می کنند، ناراحت هستم و از این رو اساساً به سهم دیگر فرهنگ ها نسبت به آنچه که ما ظاهراً در غرب هستیم، نگاه خصمانه شده است.

زاها شخصی با یک نوع نادر از شجاعت و دلیری بود. این شجاعت ساختگی نبود بلکه یک شجاعت اجتناب ناپذیر بود. او تنها برای این راه ساخته شده بود و این تقریباً یک اتفاق طبیعی بود. در آن زمان همه ی ما در جست و جوی راه های جدیدی بودیم که می توانستید یک معمار شوید و این بسیار مهم بود. حدید به چیزی که از آن خود بود، دست یافت. البته در برخی از موارد ما با هم کار می کردیم، اما با هم کار کردن لزوماً تمایزی نسبت به زمانی که ما معلم و دانش آموز بودیم، نداشت. این رابطه و پیوستگی واقعاً ذاتی بود، حتی زمانی که او راه و روش خود را شروع کرد، رابطه ما به صورت اساسی باقی ماند. من فکر می کنم این رابطه بستری برای به اشتراک گذاشتن بلندپروازی، همدلی، رغبت، انگیزه و برای چالش کشیدن موارد مختلف بود.

من به کار او فکر می کنم، به خصوص زمانی که برای اولین بار مرکز علمی فائبو در ولفسبورگ آلمان را دیدم، بسیار هیجان زده شدم. من احساس می کنم که او به چیزی که از آن خود است و دلایلی قانع کننده برای تفکر در مورد چیزهای مختلف دست یافته است.

من واقعاً راه او را دوست دارم و شاید بزرگ ترین و منحصر به فردترین سهم او، این بود که بخشی از گذشته را برای ساخت آینده به صورت پیوسته و یکنواخت، به عنوان کار خود قرار داد.

بنابراین من کار حدید را لزوماً به عنوان یک فرم محرک و هیجان انگیز از معماری غرب و توسعه معماری غرب نمی دانم، اما اساساً سبکی متفاوت است، من فکر می کنم ممکن است این، بزرگ ترین دستاورد او باشد."

منبع: هنرآنلاین