پایت را روی چه چیز می گذاری؟
فقط رویش راه می رویم، پایمان را روی صورتش می گذاریم و ازش رد می شویم، مثل همه چیزهایی که از کنارش، فقط رد می شویم، حتی لحظه ای هم تامل نمی کنیم که نگاهی بهش بیندازیم. تازگی ها هم که حتی رویش نمی نشینیم و دستی به سر و کله اش نمی کشیم.
زیر پایمان را می گویم، همان که یک بوستان بزرگ از گل های زیباست، رنگ رنگ، طرح طرح، در تمام دنیا تک است، بگذریم که تازگی ها چین و ترکیه هم برای ما قد علم کرده اند، ولی هنوز هم که هنوزه، در تمام دنیا، فرش ایرانی تک است.
ما که دنبال زیبایی های زندگی هستیم، آیا تا به حال نگاهی به زیر پایمان انداخته ایم؟ اصلا دیده ایم فرشی که از کودکی روی آن بزرگ شدیم چه طرح و نقشی دارد؟ اگر هنر زیبا شناختی ایرانیان نبود، یک فرش با طرح و رنگ ساده که بسمان بود!
گل و مرغ هایی که روی فرش بافته می شود، داستان های مختلف، باورهای اسطوره ای ایران زمین، گل های همیشه بهار، طرح های ایرانی فرش ها، رنگ های زیبا و زنده ی آن، همه و همه، قرن هاست که برای لذت بردن من و تو ایرانی به رنج بافته می شود.
چرا از همه چیز غافل شدیم؟ نه تنها نگاهی به بوستان زیر پایمان نمی اندازیم که جذب طرح های بی محتوای روز شده ایم، فرش ایرانی هویت ماست، سند حس زیبا دوستی ایرانیان است که قدمتی به تاریخ ایران دارد، نامردیست که فراموشش کنیم.
بافته هایی از عشق ، کار دست هنرمندان ایرانی، یادم می آید سال ها پیش، وقتی یک هنرمند خارجی از کارگاه های بافت فرش بازدید می کرد و زحمت و هنر بافندگان فرش را دید، با صدای بلند گفت: من دیگر با کفش روی فرش راه نمی روم!
زندگی زیباست، بیاییم ببینیمش، این بار از زیر پایمان شروع کنیم، رنگ ها و نقشه های زیبای فرش را ببینیم، از طرح های آن لذت ببریم، به نمایشگاه های فرش و بازار ها سری بزنیم و به ایرانی بودن خودمان افتخار کنیم.
