شهادت صالح دعای لحظه عقدم شد

«شهید عبدالصالح زارع بهنمیری» از مدافعین حرم بابلسری است که بسیجیان و اهالی راهیان نور، غالباً خادمی او را در فکه به یاد دارند.

«سمیرا (زهرا) کمالی» همسر شهید  از آغاز و استمرار زندگی می گوید که با متبرک به عطر گل یاس شده بود و بوی شهادت گرفته بود:
قبل از ازدواج هیچ آشنایی با هم نداشتیم. خاله آقا صالح که همسر شهید است، ساکن شهرک ما بود. پسرخاله اش عضو هیأت مدیره شهرک است که پدرم با آنها همکاری داشت. او به مادرش گفته بود تصور می کنم آقای کمالی دختر دارد... آنها از این موضوع هم مطمئن نبودند، چه اینکه من چند ساله ام!
مادر آقا صالح با مادرم تماس گرفت و در مورد من اطلاعاتی گرفت. بعد خاله اش به خانه ما آمد، با مادرم صحبت کرد و بعد از آن به خواستگاری رسمی آمدند.

خواستگاری تک تیرانداز

در جلسه خواستگاری بیشتر او حرف می زد. برای من هم مادیات مهم نبود، در این موارد زیاد حرف نزدیم. روی حجاب خیلی تأکید می کرد و به ولایت علاقه عجیبی داشت. بسیار بسیار فرمایشات امام خامنه ای برایش مهم بود. در مورد شغلش حرف زد و حتی سختی های آن. اینکه ممکن است به مأموریت برود یا از لحاظ زمانی گاهی دیر به خانه بیاید و...
بعدها اما تنها یک بار به مأموریت رفت آن هم داخل ایران که یک دوره آموزشی در اصفهان بود. صالح هم آموزش می دید و هم به بقیه آموزش می داد. تک تیرانداز ماهری بود.
پدرم می گفت زندگی در شهر دور به اختیار خود شماست، اما مادرم بسیار مخالف بود. از آنجا که مادرم هم از خانواده اش در اصفهان جدا شده و سختی دوری را چشیده بود، نمی خواست من هم از او دور شوم و همان مسیر برای من هم تکرار شود. البته خود من هم هیچ گاه تصور نمی کردم بتوانم به شهر دیگری و دور از خانواده بروم. وابستگی زیادی به خانواده داشتم و باورم نمی شد که راضی شوم به یک شهر دور با فرهنگ و آداب متفاوت و حتی زبان دیگر بروم! جمع بندی نظرات خانواده ما، جواب منفی بود که به خانواده آقای زارع اعلام شد.
از نظر بقیه همه چیز تمام شده بود، اما واقعاً برای من نه! برای اولین بار بود که کسی این همه به دلم نشسته بود. قبل از آن حتی رغبت دیدن خواستگارها را نداشت. البته قصد جدی هم برای ازدواج نداشتم. یادم هست که آقا صالح هم اولین بار که آمدند، برنامه ام همین بود که جواب رد بدم! اما بعد از آنکه باهم صحبت کردیم، قصه تغییر کرد... حالا این من بودم که دلم می خواست «صالح» مرد زندگی ام باشد.

تمام دو ماه محرم و صفر لحظه ای فراموشش نکردم. با اینکه در جلسات ابتدایی شماره تلفن همراهش را داده بود که اگر سؤالی داشتیم بپرسیم، اما نه من و نه او از آن استفاده ای نکردیم. به ظاهر با جواب منفی خانواده باید همه چیز تمام می شد اما بهمن ماه، روز اول ربیع الاول، آقا صالح دوباره آمد!

مادرش می گفت با وجود اینکه من هم موضوع را فراموش کرده بودم و حتی دنبال گزینه های دیگر می گشتم، اما صالح گفت «دوباره به همانجا برویم، توکل به خدا!»
 حالا دیگر بیشتر خانواده ها باهم صحبت کردند. این بار پدرم گفت «با موقعیت نظامی آقا صالح، حتی ممکن است دائماً بین شهرهای مختلف در رفت و آمد باشد.» پدر خودش نظامی است و شرایط این زندگی را می دانست و حتی برایم توضیح می داد. او مطمئن بود من آدم روزهای سخت نیستم و واقعاً تحمل سختی و مشقت را ندارم. تمام اینها را که کنار هم می گذاشت، می گفت «تو حتی تحمل ذره ای شرایط سخت را نداری... پس جوابمان «نه!» است.»

راستش با پدرم مخالفت نمی کردم، شاید حیا مانع می شد، نمی دانم. اما در دلم می گفتم «تحمل می کنم... اینها مهم نیست، تحمل می کنم.» اما آنها متوجه شدند که باوجود سکوت، جوابم منفی نیست!
این بار قضیه جدی تر شده بود. حالا با مشکل دیگر مواجه بودیم به نام مهریه! آقا صالح از همان ابتدای خواستگاری به من گفته بود که «من نمی توانم مهریه بالا را پرداخت کنم و چون مهریه به گردن من باقی می ماند، نمی توانم کاری را که نمی توانم انجام دهم، قول بدهم.» نظرش روی 14 سکه بود، اما پدرم اصلاً قبول نمی کرد! تمام اقوام ما اصفهانی بودند و... واقعاً به دل من هم مبالغ بالا نبود! حتی یک سکه اش را هم نمی خواستم، اما رسم و رسومات بود و مخالفت جدی پدر و پدربزرگم! 14 سکه بیشتر به طنز شبیه بود برایشان.

بعدها آقا صالح می گفت «نمی دانم چه شد که قبول کردم با 100 سکه به عقد هم درآمدیم!»

ازدواجی سخت با عاقبتی خوب

قبل از عقد به خاطر تردیدهای زیاد خانواده که حتی به من هم سرایت کرده بود، از آیت الله ناصری درخواست استخاره کردیم؛ «شرایط سختی دارد، اما عاقبتش خیلی خوب است.»
حتی پدر به طور اختصاصی با آیت الله ناصری صحبت کرد. انگار سختی هایی که به ذهنش می رسید را برای ایشان شمرده بود. بابا می گفت هرچه می گفتم، ایشان فرموده بودند «اما عاقبتش خوب است...»
شرایط سخت به عاقبت بخیری اش می ارزید. تردیدها برطرف شد و آقا صالح شد داماد خانواده ما! آن هم بعد از 5 ماه در اسفندماه سال 92. دایی آقا صالح که روحانی بود عقد ما را خواند.
بار دوم که برگشتند، یکی از سؤال هایی که فکر مرا به خودش مشغول کرده بود و دلم می خواست پاسخ آن همانی باشد که در ذهن دارم این بود که پرسیدم «آیا جای امیدواری هست که شغل شما به تهران منتقل شود؟» یادم هست که صالح با حالت خاصی گفت «دنبال انتقالی هستم، اما هیچ قولی نمی دهم!» برایم جالب بود. حتی برای دلخوشی من هم حاضر نبود وعده واهی بدهد.

خواسته داماد در لحظه عقد

فکر می کنم همسرم تنها یک آرزو در دنیا داشت و برای آن بسیار تلاش می کرد. قبل از عقد به من گفت دعایی دارم که حتماً وقت عقد آن را برایم بخواه. وقتی برای عقد رفتیم، با فاصله از هم نشستیم. آن لحظات تمام دغدغه ام این بود که با این فاصله چطور به او بگویم که چه دعایی داشت؟ حتماً او هم نمی توانست با صدای بلند خواسته اش را بگوید. تا لحظاتی دیگر خطبه عقد جاری می شد و من از خواسته صالح بی خبر بودم! نمی دانستم چه کنم.
در همین اثنا، خواهر آقاصالح جلو آمد و یک دستمال کاغذی تاشده به من داد و گفت این را داداش فرستاد. دستمال را باز کردم، روی دستمال برایم دعایش را نوشته بود: «دعا کن من شهید شوم...» یادم هست که قرآن در دست داشتم، از ته دل دعا کردم خدا شهادت را به صالح بدهد و عاقبتش به شهادت ختم شود، اما واقعاً تصور نمی کردم این خواسته قلبی به این سرعت محقق شود... من گفته بودم عاقبتش، که به حساب ذهن من، تا این عاقبت سال های سال فرصت داشتم... فکرش را نمی کردم که به این زودی داشتن صالح به آخر برسد.

به عشق یاس اطهر (س) زهرا نام گرفتم

با اینکه نام شناسنامه ای من «سمیرا» است، اما بعد از جاری شدن عقد، آقا صالح گفت که دوست دارد مرا زهرا صدا بزند! علاقه عجیبی به حضرت زهرا (سلام الله علیها) داشت آنقدر که تمام مدت فاطمیه و حتی دهه بین 2 فاطمیه اول و دوم را هم پیراهن سیاه به تن می کرد.

بعد از ازدواج، حتی خود من هم باورم شد که نامم زهراست. انگار با این اسم خیلی زود انس گرفته بودم. همین قدر که صالح این اسم را دوست داشت کافی بود تا من هم شیفته نام جدیدم شوم. آنقدر که وقتی کسی نام زهرا را صدا می زد، ناخودآگاه برای جواب دادن برمی گشتم. انگار اسم خودم را فراموش کرده بودم.
صالح در خانه پدر و مادرم به احترام آنها، مرا «سمیرا» صدا می زد و در بقیه مکان ها «زهرا». هنوز هم وقتی نامم را می پرسند، می گویم «زهرا کمالی».
 همسرم بجز نام «زهرا»، گاهی هم «خانم» خطابم می کرد. من خیلی کم «صالح» می گفتم و اغلب «آقا صالح» صدایش می زدم. احساس می کردم خودش هم دوست دارد اینطور صدازدن را. البته از حق نگذریم شاید دلم نمی آمد کمتر از «آقا» خطابش کنم. مرد زندگی من یک «آقای» به تمام معنا بود؛ «آقا صالح».

یاس های صالح

تولدم 14 آذر ماه 69 است. ماهی که گل یاس در آن به بار می نشیند. یادم هست سال اول بعد از ازدواج، اصلاً روز تولدم را به خاطر نداشتم که صالح با یک گلدان گل یاس به خانه آمد و برایم تولد گرفت. جشن تولد دو نفره من و صالح... خیلی ذوق زده شدم. مخصوصاً اینکه خودم هم یادم نبود که روز تولدم است. بعد هم با اصرار از من خواست که باهم به بازار برویم تا هدیه تولدم را بخرم. تنها به بازار رفتن را دوست نداشت، می گفت دلم می خواهد هدیه ات با سلیقه خودت انتخاب شود.
اما گلدان گل هایی که صالح می خرید، چیز دیگری بود.... هدیه گلدان های گل، خیلی خوشحالم می کرد... اختصاصی به آن گلدان هایم رسیدگی می کردم تا کمترین آسیبی نبیند. خب، هدیه صالح من بود...
حالا از او برایم «محمد حسین» یک ساله به یادگارمانده که زمان شهادت پدرش تنها 7 ماه داشت!

منبع: خبرگزاری فارس(با تخلیص)