زیبایی حتی در جوی پر از موش

تهران، شهریست بزرگ با زیبایی ها و زشتی های خاص خودش، اصلا انگار که دنیاییست متفاوت با بقیه شهرها.

آن زمانی که تصمیم گرفتند تهران را به صورت یک شهر پیشرفته بسازند، طرح های زیادی بررسی شد، اما نقشه ای که پذیرفته شد و شکل کنونی تهران را تشکیل داده، شهری بود که دو خیابان بزرگ و اصلی داشت ( ولیعصر و شریعتی)، قرار بر این شد که در دو طرف این خیابان ها نهال درخت کاشته شود و دو جوی آب برای صفای بیشتر خیابان ها، از شمیران به سمت جنوب کشیده شود.

آن زمانی که کارگران و مهندسان، این نهرهای آب را می ساختند و تصور می کردند که چه صفایی کنند، آیندگان... هرگز به ذهنشان هم نمی رسید که هنوز چند دهه از ساخت این نهرها نگذشته باشد، که جوی با صفا، تبدیل به تونل وحشت شده و این نهرهای آب، تبدیل به مامن و ماوای موش شود.
امروزه کسی از جوی های آب این دو خیابان اصلی شهر تهران، توقع صفا و ملایمت ندارد، اما اگر دید زیبا بین داشته باشید و نگاهتان را قشنگ کنید، می توانید زیبایی را در داخل این نهارهای پر از آشغال و موش، پیدا کنید.

موش که چه عرض کنم، حیوانات غول پیکری که از قضا سم هایی که شهرداری برای نابودیشان می ریزد، بهشان ساخته و به مثابه ویتامین و تقویت کننده عمل کرده و آنها را به اندازه ی کرده که هیچ گربه ای جرات نزدیک شدن به آنها را ندارد!

امروزه کسی از جوی های آب این دو خیابان اصلی شهر تهران، توقع صفا و ملایمت ندارد، اما اگر دید زیبا بین داشته باشید و نگاهتان را قشنگ کنید، می توانید زیبایی را در داخل این نهارهای پر از آشغال و موش، پیدا کنید.

نگاه زیبابین

خیلی از انسان ها بر این عقیده اند که باید به دنبال زیبایی های زندگی گشت و آنها را به دیگران نشان داد، خیلی راحت، همیشه دوربینی به دست دارند و عکس های زیبایشان را با دیگران شریک می شوند.
داستان ما از جایی شروع شد که یک انسان زیبا بین ، در حال حرکت در خیابان بود و مراقب، که روی زمینی که به تازگی یخ های آن آب شده، زمین نخورد که با صحنه ی زیبایی مواجه شد.
این دوست زیبابین، از کنار زیبایی عبور نکرد، ایستاد و به ان نگاه کرد.
در جوی آبی که به معدن زباله و ماوای موش تبدیل شده، بر اثر چک چک آب از ناودان بالای سر، بلورهای زیبای یخ تشکیل شده بود.

کریستال های زیبایی که مانند کریستال های برف، هر کدام شکل های متقارن و زیبایی دارند.

این دوست زیبابین، از کنار زیبایی عبور نکرد، ایستاد، به آن نگاه کرد، لذت برد، آدم هایی که از کنارش رد می شدند را متوجه این زیبایی کرد و از آن عکس گرفت و ماندگارش کرد. چه شکری بالاتر از دیدن زیبایی و لذت بردن از آن، شما را به دیدن این زیبایی دعوت می کنم.