دیداری جذاب و تماشایی با کارگردانی بسیار ضعیف تلویزیونی

بازی پرسپولیس و استقلال در کنار دربی سال ۵۲ که آن هم با برتری ۶ بر صفر سرخپوشان به پایان رسید، پرگل ترین شهرآورد تمام دوران رویارویی این دو تیم بود.

این دیدار پر از صحنه های دیدنی و زیبا بود که می توانست فرصتی را برای بیینده تلویزیونی فراهم آورد تا هم به جریان گل های بازی پی ببرد و هم گل ها را از نماهای مختلف به تماشا بنشیند. اما همه این خواسته های بجا با کارگردانی ضعیف مسابقه به سرانجام نرسید.

وقتی گلی به ثمر می رسید کارگردان به جای اینکه صحنه به ثمر رسیدن گل را از زوایای مختلف پخش کند از انجام این کار امتناع می کرد و مدام شادی تماشاگران را به تصویر می کشد و البته تصاویر بی کیفیت هوایی را. نشان دادن صحنه های گل آنقدر با تاخیر انجام می شد که گل بعدی رد و بدل می شد. نمونه ای که شاید در دنیا نظیر نداشته باشد.

دیگر ایراد کارگردانی تلویزیونی این دیدار، نماهای بسیار بسته بود که بیننده را از پی بردن به جریان گل و یا موقعیت خطرناک، ناکام می گذاشت.

برای این دیدار که حتی تماشاگران میلیونی در خارج از مرزها دارد و مهم ترین شهرآورد خاورمیانه هم به حساب می آید ای کاش تمهیدات گسترده تر و بهتری اندیشیده می شد تا این تماشاگران که سرمایه فوتبال هستند این همه عذاب نکشند.