خدای قصه یکی بود

حسن بیاتانی - بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

و قصه خواست ببیند یکی نبودش را	بنا کند پس از آن گنبد کبودش را
خدای قصه یکی بود و سخت تنها بود	یکی نبود و خدا در دلش سخن ها بود
یکی نبود که جانی به داستان بدهد	و مثل آینه او را به او نشان بدهد
یکی که مثل خودش تا همیشه نور دهد	یکی که نور خودش را از او عبور دهد
یکی که مَطلع پیدایش ازل بشود	و قصه خواست که این مثنوی غزل بشود
نوشت آینه و خواست برملا باشد	نخواست غیر خودش هیچ کس خدا باشد
نوشت آینه و محو او شد آیینه	نخواست آینه اش از خودش جدا باشد
شکفت آینه با یک نگاه؛ کوثر شد	که انعکاس خداوندی خدا باشد
شکفت آینه و شد دوازده چشمه	و خواست تا که در این چشمه ها فنا باشد
و چشمه ها همه رفتند تا به او برسند	به او که خواست خدا چشمه ی بقا باشد
نگاه کرد، و آیینه را به بند کشید	که اصلاً از همه ی قیدها رها باشد
خدا، خدای جلالت خدای غیرت بود	که خواست، آینه ناموس کبریا باشد
نشست؛ بر رخ آیینه اش نقاب انداخت	و نرم سایه ی خود را بر آفتاب انداخت
در این حجاب، جلال و جمال "او" پیداست	"هزار نکته ی باریک تر ز مو اینجاست"
نشاند پیش خودش یاس آفرینش را	و داد دسته ی دستاس آفرینش را
به دست او که دو عالم، غبار معجر او	و داد دست خدا را به دست دیگر او
به قصه گفت ببیند یکی نبودش را	بنا کند پس از این گنبد کبودش را...

**

رسید قصه به اینجا که زیر چرخ کبود	زنی، ملازم دستاس، خیره بر در بود
چرا که دست خداوند، رفته بود از فرش	انار تازه بچیند برای او در عرش
کمی بلندتر از گریه های کودکشان	درخت های جهان در حیاط کوچکشان
کنار باغچه، زن داشت ربنا می کاشت	برای تک تک همسایه ها دعا می کاشت
و بی قرارتر از کودکی که در بر داشت	غروب می شد و زن فکر شام در سر داشت
چه خانه ای ست که حتی نسیم در می زد	فدای قلب تو وقتی یتیم در می زد
صدای پا که می آمد تو پشت در بودی	به یاد در زدن هر شب پدر بودی
فقیر دیشب از امشب اسیر آمده بود	اسیر لقمه ی نانت فقیر آمده بود
صدای پا که می آید... علی ست شاید... نه...	همیشه پشت در اما...کسی که باید... نه...
نسیمی از خم کوچه، بهار می آورد	علی برای حبیبش انار می آورد
خبر دهان به دهان شد انار را بردند	و سهم یک زن چشم انتظار را خوردند
ز باغ سبز تو هیزم به بار آوردند	انار را همه بردند و نار آوردند
قرار بود نرنجی ز خار هم... اما...	به چادرت ننشیند غبار هم... اما...
قرار بود که تنها تو کار ِخانه کنی	نه این که سینه سپر، پیش تازیانه کنی
فدای نافله ات! از خدا چه می خواهی؟	رمق نمانده برایت...شفا نمی خواهی؟
صدای گریه ی مردی غریب می آید	تو می روی همه جا بوی سیب می آید
تو رفته بودی و شب بود و آسمان، بی ماه	به عزت و شرف لاإله إلاالله
خدای قصه یکی بود و سخت تنها بود	یکی نبود و خدا در دلش سخن ها بود
و قصه رفت بگرید، یکی نبودش را	سیاه پوش کند گنبد کبودش را