تبیان، دستیار زندگی
حمیدرضا نظری از رزمندگان دوران دفاع مقدس داستانی3 اپیزودی به رشته تحریر در آورده که در ادامه می خوانید:
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

داستانک های دفاع مقدس؛

وخدایی که لبخند را دوست دارد؛ بی نقطه؛ بی سرخط!

حمیدرضا نظری از رزمندگان دوران دفاع مقدس داستانی3  اپیزودی به رشته تحریر در آورده که در ادامه می خوانید:

بخش فرهنگ پایداری تبیان
داستانک های دفاع مقدس

... وخدایی که لبخند را دوست دارد؛ بی نقطه؛ بی سرخط!

سرباز، با چهره ای برافروخته، درحضور افراد گردان برسر فرمانده فریاد زد که دلش برای نوزادش تنگ شده و نیاز به مرخصی اضطراری دارد. و اما فرمانده، تنها یک لبخند زد و درسکوت سرش را پایین انداخت. او به خاطر موقعیت حساس منطقه و تحرکات غیرطبیعی دشمن درپشت خاکریزها، همه مرخصی ها را لغو کرد و همین موضوع، خشم سرباز را برانگیخته بود: "با شما هستم جناب فرمانده؛ می شنوی چی می گم؟!" و فرمانده

هیچ چیز نمی شنید و تنها به ماموریتی می اندیشید که شاید...

...شب از نیمه گذشته بود و در سوسوی نورستارگان درخاکی آبستن حوادث، فرمانده همراه با سرباز و یک گروهبان جوان و کشتی گیر، با گوش شکسته، درماموریتی خطرناک هرلحظه به نوارمرزی نزدیک و نزدیک تر می شدند... لحظات به کندی می گذشت. سکوت درهمه جا بال گسترده بود و تنها زوزه ملایم باد وحشی درفضا پراکنده می شد و به گوش می رسید.

حضورفرمانده درکنارسرباز، دلهره او را دو چندان کرده بود؛ آیا فرمانده کینه او را به دل گرفته و ممکن است در یک لحظه غافلگیرانه از او انتقام بگیرد و...  هرسه مرد، دریک خط و به موازات هم حرکت  می کردند که پس از عبور از یک خاکریز، در فاصله ای اندک از نیروهای دشمن، به ناگهان دردل تاریکی و دریک لحظه تکان دهنده فرمانده به سوی سرباز هجوم برد و با همه توان، پایش را ازجا بلندکرد و با قدرت هرچه تمام تر او را به زمین زد. گروهبان جوان هرگز باور نمی کرد که فرمانده دست به چنین کاری بزند. او از فرط درد درون، چشم هایش را برشب وسکوت خوف انگیز بست و...

سرباز با عصبانیت از زمین بلند شدتا باز هم فریاد بزند، که لبخند مهربان فرمانده او را درجا میخکوب کرد. فرمانده عرق ازپیشانی زدود و به آرامی و با احتیاط، خاک زیرپای سرباز را کنار زد تا گروهبان ناباورانه چشم بگشاید: " یاامام رضا؛ مین!! "

فرمانده برای خنثی سازی مین رعب انگیز، برخاک خدا بوسه زد و سرباز، شرم زده سرش را پایین انداخت تا از تیررس نگاه قاطع ومهربان فرمانده اش به دور بماند.

...لحظاتی بعد، درنوای دلنواز پرنده ای ره گم کرده و همزمان با صدای گریه نوزادی زیبا، صدای انفجاری وحشتناک، سکوت شب را شکست و از فرمانده یک گردان، برای همیشه، تنها لبخندیک مرد به یادگار ماند؛ لبخندی  به گرمی همه آیات زیبا و روح بخش خدایی که همواره لبخند را دوست دارد؛ لبخندی لذتبخش و جاودان که هرگز به پایان خط نمی رسد؛ بی نقطه؛ بی سرخط!

قسمت دوم

یک صدای دلنواز در دو سوی سکوی مخالف ایستگاه مترو، دو مردغریبه، چشم درچشم هم  دوخته اند.

چهره ها آشناست و اما ذهن یاری نمی کند تا آن دو به راحتی یکدیگر را به خاطرآورند...  لحظات به کندی می گذرند و چیزی به زمان رسیدن قطار به ایستگاه باقی نمانده است. مرد یک- که کهنه سربازی میانسال است- در حالی که سعی می کند مانع سرفه های جگرخراش و دردآورش شود، به حافظه اش رجوع می کند تا شاید از مرد روبرو خاطره ای بیابد. او آب دهانش را فرو می دهد و تصاویری گنگ از گذشته نه چندان دور، درمقابل دیدگانش به نمایش در می آید"... شب است و مرد یک، درخلوت یک کوچه باریک وسیاه، بی توجه به کیف دستی اش، به آرامی درحال عبوراست...."

ازدور صدای ممتد سوت قطار به گوش می رسد. مرد دو هم به چهره آشنای روی سکو مقابل چشم دوخته تا شاید نشانه و یادی از او در خاطرش نقش بندد...

"شب است وچشم های حریص مرد دو، درخلوت یک کوچه باریک و سیاه، کیف چرمی مرد یک راجست وجو می کند که چند قدم جلوتر از او درحال راه رفتن است. مرد دو، دیگر تحمل دیدن چهره رنگ و رو پریده و نگاه گرسنه کودکانش را درگوشه ای از ویرانه های شهر ندارد و هرچه سریع تر باید کاری بکند. ترس برهمه وجود او غلبه کرده است. دیگرلحظه موعود فرارسیده است. او با نگاهی هراسان درحالی که ضربان قلبش شدت گرفته، بااحتیاط به اطراف نگاه می کند و در یک لحظه غافلگیرکننده..."

قطار مترو، ازدهانه تونل می گذرد تا چند لحظه بعد، درایستگاه توقف کند. تصاویری روشن وشفاف درمقابل دیدگان مرد یک شکل می گیرد و چهره او را برافروخته می سازد...

"دردل سیاهی شب، مرد یک، چند قدم مانده به مقصدش، دستش را به سمت جیب کاپشن خود می برد تا کلید خانه را بیرون بیاورد که ناگهان مرد دو از پشت سر، با سرعت تمام  کیف دستی اش را می رباید و باشتاب پا به فرار می گذارد..."

همزمان با توقف کامل قطار، صدای فریاد مرد یک، نگاه همه مسافران را به سوی خود فرا می خواند: " بگیرینش! خودشه؛ دزد!.."

کسی به صدای او توجهی نمی کند. برای سوارشدن به قطار و فرار، بیش ازچند ثانیه فرصت نیست. مرد یک، احساس می کند درد سینه راه نفس اش را بسته است ": آهای مردم، نذارین فرار کن! "

او لنگ لنگان و سرفه کنان، با شتاب تمام ازسکو فاصله می گیرد و خودش را به پله برقی ایستگاه می رساند تا هرچه سریع تر برسکوی جهت مخالف حاضرشود، اما به ناگهان پای راستش از بدنش جدا و او با صدایی مهیب و رعب انگیز، در پایین پله برقی به شدت  نقش زمین می شود؛ انگار صدای انفجار وحشتناک یک مین در پایین ترین و نزدیک ترین  نقطه  ازیک خاکریز دشمن در سال های دور، پای راست یک کهنه سرباز میانسال را به شدت به لرزه در می آورد و...

مسافران در واگن ها جابجا می شوند و قطار به حرکت درمی آید و هرلحظه دور ودورتر می شود... آیا دزد ازدست او خواهد گریخت؟! آیا مرد مالباخته بازهم باید درحسرت انتقام باقی بماند؟!

و اما مرد دو، مردد و خسته است؛ خسته ازیک عذاب درونی که همچون خوره مدت هاست که همه وجودش رانشانه رفته است. مرد یک، درست زمانی به روی سکو می رسد که صدای دلنواز"اذان" از بلندگوی ایستگاه، قدرت حرکت را ازگام های اوگرفته و عرق سردی برپیشانی اش نشانده است؛ برخلاف انتظار او، دزد ازجایش تکان نخورده و همچنان درجای قبلی خود ایستاده است؛ درحالی که درمیان نوای روح بخش بلندگو، به آرامی اشک می ریزد. مرد یک، نمی تواند این موضوع ساده را باورکند... او مردد است که چه باید بکند؛به بغض کهنه و درگلو مانده و انتقام و آرزوی چندین ساله اش پاسخ بگوید و با همه توان بر صورت دزد سیلی بزند و یا......

*****

...دقایقی بعد، سکوت برهمه جا حاکم است و مسافران به دو مرد می نگرند که در دوسوی سکوی ایستگاه مترو، باز هم چشم درچشم هم دوخته اند و با اشک چشم و درسکوت تمام، همدیگررا نظاره می کنند...

زمان به سرعت می گذرد. لحظاتی بعد، با رسیدن دو قطار به طور همزمان، مردی با تکیه بر یک پای جداشده، برای مردی شرم زده در آن سوی سکو، دست تکان می دهد و با چهره ای بغض کرده، به رویش لبخند می زند...

قسمت سوم

در بالاترین نقطه...

باگشوده شدن درب قطارمترو، زن و مردی میانسال به آرامی وارد واگن می شوند. سرفه های مداوم مرد و چهره بیمارش، ازدرد نهان او خبر می دهد. پسرجوانی ازمرد فاصله می گیرد و درگوش دیگری نجوا می کند: "شیمیاییه!"

دختربچه ای از جا بلند می شود وصندلی اش را به مرد هدیه می دهد تا او به فاصله تنها یک ایستگاه بنشیند و خستگی درکند. لب های خشکیده مرد، نشان ازتشنگی همیشگی او دارد؛ گویی سال هاست یک جرعه آب خنک ننوشیده است...  قطاربه طرف ایستگاه آخرحرکت می کند و زن با چشمانی نمناک به مرد بیمارش می نگرد تا پرنده خیالش به پرواز درآید و او را  به گذشته های نه چندان دور ببرد...

*****

"شب است و زن درخواب، دچار کابوس می شود؛ سرباز جوان و مسلحی را می بیند که وحشت زده به فرمانده اش چشم دوخته است؛  فرمانده ای که برای خنثی سازی یک مین رعب انگیز، برخاک خدا بوسه می زند و به ناگهان مین در دست هایش منفجر و پای سرباز و تکه هایی از بدن فرمانده به سوی آسمان منطقه پراکنده می شود و...  زن، وحشت زده چشم می گشاید و فریاد می زند: "یاحسین مظلوم! "دست زن به طرف لیوان و پارچ روی میز اتاق دراز می شود و جرعه ای آب خنک می نوشد...

*****

...درترمینال مسافربری، زن درکنار سرباز به انتظار اتوبوس ایستاده است. مرد، ساک مسافرت به دست دارد و برای دیداریارانش لحظه شماری می کند: " جبهه که راه دوری نیست، به زودی برمی گردم؛ صحیح وسالم! مواظب خودت و بچه مون باش!

****

...قطار مترو به ایستگاه پایانی می رسد و زن به خود می آید و دیرتر از دیگران از قطار پیاده می شود. مسافران باشتاب هرچه تمام تر به سوی پله های برقی ایستگاه هجوم می آورند و زن آخرین نفری است که باید از ایستگاه خارج شود، اما در پایین ترین نقطه پله برقی با دیدن صحنه ای، پاهایش بی رمق می شود و از حرکت می ایستد؛ در بالاترین نقطه پله برقی، مردی تک و تنها، با چشم های بسته و در آرامش کامل، در حالی که لبخندی زیبا بر لب دارد محکم و استوار، بر سنگفرش ایستگاه زانو زده است؛ کهنه سربازی که دیگرصدای سرفه اش به گوش کسی نمی رسد و هیچ پسرجوانی از او فاصله نمی گیرد...

*****

ایستگاه، خلوت است وتنها ازدور، صدای روح بخش اذان شنیده می شود... با آمدن قطاربعدی به ایستگاه وگشوده شدن درب واگن، مردی دیگر به آرامی وارد می شود؛ مردی میانسال که شباهت زیادی به یک گروهبان جوان و کشتی گیر، با گوش شکسته دارد...

قطار پس از یک بوق ممتد، از ایستگاه فاصله می گیرد و به آرامی در سیاهی تونل فرو می رود و هر لحظه از دیده ها، دور و دورتر می شود.

سرفه های مداوم مرد و چهره بیمارش، ازدرد نهان اوخبرمی دهد. پسرجوانی ازمرد فاصله می گیرد ودرگوش دیگری نجوا می کند: "شیمیاییه!... "

مرد به سختی رویش را برمی گرداند و به آن دو جوان لبخند می زند؛ لبخندی صاف و صمیمی و مهربان و دلنواز؛ لبخندی  به گرمی همه آیات زیبا و روح بخش خدایی که همواره لبخند را دوست دارد؛ لبخندی لذتبخش و جاودان که هرگز به پایان خط  نمی رسد؛ بی نقطه؛ بی سرخط!


منبع: دفاع پرس