آپاندیسیت اصلاح طلبان

پرویز امینی تحلیلگر مسائل سیاسی در یادداشتی نوشت: انتخابات هفتم اسفند در حال طی کردن پیچ آخر خود است و کم کم می توان درباره نتایج بخش هایی از آن صحبت کرد. با نهایی و اعلام شدن فهرست های انتخابات، وضعیت گروه های سیاسی در انتخابات روشن شده است.
جریان اصلاحات در وضعیتی وارد انتخابات مجلس دهم شد که به نوعی وابستگی، نسبت به دولت و حامیانش تن داده بود که در گفتگوهایی این وابستگی را به وضعیت «آپاندیسیت» تشبیه کردم. بنابراین قابل پیش بینی بود که اصلاح طلبان در انتخابات، موضع فعالی نسبت به شریک سیاسی خود یعنی دولت و حامیانش، خصوصا ضلع روحانی و هاشمی، نخواهند داشت و دست بالا را در تعیین فهرست انتخاباتی ندارند.

فهرست انتخاباتی موسوم به اصلاح طلبان در تهران، بیش از هر چیز رنگ حامیان دولت و رئیس جمهور را دارد. خصوصا که هویت اصلاح طلبی این فهرست در کنار طیف طرفدار لاریجانی در این فهرست، به شدت رنگ باخته است و آنچه آن ها را در این فهرست گرد هم آورده، به قول ویتگنشتاین، نه تنها قدر مشترک ذاتی آنها نیست، بلکه حتی شباهت خانوادگی بین آنها نیز نیست. تقلیل و تعدیل هویت یک جریان سیاسی تا آن حد که با کسانی در یک فهرست قرار گیرد که در منتهاالیه فکری آنها محسوب می شدند و با شعار «آزادی» در رد «اقتدارگرایی» آنها هویت سازی می کردند، به خودی خود تحقیرآمیز است. خصوصا اینکه پیشاپیش بر روی مدیریت لاریجانی بر مجلس آینده نیز به نوعی توافق شده باشد.
اما اقدام علی مطهری به عنوان یک فعال سیاسی «منفرد» و «محدود» در شکل دادن به فهرستی مستقل از این فهرستی که اصلاح طلبان نیز در آن حضور دارند، با نام «صدای ملت»، علی رغم این میزان تنزل هویتی در اصلاح طلبان، تحقیری مضاعف است. چرا که علی رغم اینکه اصلاح طلبان بر روی مطهری به عنوان بخشی از برند فهرست خود سرمایه گذاری کرده اند، اما وی را نتوانسته اند در چارچوب سیاست های خود مدیریت کنند و حتی وی حاضر نشده است جناب عارف را به عنوان مهمترین نامزد اصلاحات، در ائتلافی که ایجاد کرده است، بپذیرد. یعنی یک فعال سیاسی منفرد و محدود، بیش از کل جریان اصلاحات میدان دار انتخابات کنونی است. البته نتایج انتخابات در صورتی که نامزدهای اصلاح طلب نتوانند وارد مجلس شوند یا عارف نتواند نفر اول تهران یا حداقل نفر اول فهرست شود، بر این تحقیر خواهد افزود.
تحمل این میزان تحقیر با یک پراگماتیسم رادیکال نیز سخت قابل توجیه است. مسئله ای که به این انتخابات نیز محدود نخواهد شد و با قوت گرفتن جریان دولت و هاشمی در سیاست ایران، تشدید نیز خواهد گردید.