جنجال های امتیاز آور

حالا دیگر هفته ای نیست که حاشیه بر متن فوتبال ایران ارجحیت نداشته باشد. مهمترین چالش پیش رو هم، طلب اکثر تیم ها از داوران است. موضوعی که کم و بیش شاید در اکثر لیگ های فوتبال جهان جریان داشته باشد اما آنچه باعث تفاوت اساسی لیگ ما با آنها می شود نوع برخورد با اعتراضات است و تاثیر مستقیمی که این جریان بر ساختار می گذارد.

امیر قلعه نویی و علی دایی از پیشقراولان این سبک به حساب می آیند.مردانی که نود دقیقه کنار زمین با داد و فریاد بیشترین تاثیر را در قضاوت داورها دارند. اما سبک دیگری از مربی گری هم در همین فوتبال وجود دارد که مربی سعی می کند با حفظ آرامش خویش، در کار داور دخالت نکند و اصولا با شلوغ بازی، تمرکز تیم خود و قاضی مسابقه را بر هم نزند. مجید جلالی نمونه شاخص این سبک است. مربی غالبا آرام که صدایش به سختی کنار زمین شنیده می شود. یحیی گلمحمدی و حسین فرکی هم تقریبا از این جنس هستند. اما حالا چه اتفاقی افتاده که همین مجید جلالی که به شخصیت آرام و معلم وار در فوتبال ایران شهیر است در بازی با پرسپولیس نود دقیقه همان کاری را می کند که پیش از این عدم انجامش، از فضیلت های او به حساب می آمد؟ جلالی پس از سال ها سکوت اینک لاید به یک نتیجه گیری جامع رسیده؛ اگر سکوت کنم و آرام باشم به راحتی سرم کلاه می گذارند.
زنگ خطر برای فوتبال ایران زمانی به صدا در آمد که مجید جلالی عوض، عوض کردن سبک مربیان دائما معترض ما،خودش شبیه این جریان افراطی شد. برای عادل فردوسی پور محل تعجب بود که چرا جلالی این همه کنار زمین بالا و پاوین می پرد و با هر سوت داور با خروج از محوطه قانونی بعضا به درون زمین هجوم می آورد.
جلالی می بیند ثمره فریاد و اعتراضش اگرچه اخراج از کنار زمین است اما می تواند به راحتی رای داور را (ولو اشتباه باشد) برگرداند. اتفاقی که نمونه عینی اش در نبرد با پرسپولیس رخ داد و این فریادهای سرمربی سایپا بود که قاضی مسابقه را دچار تردید کرد و دست آخر او با تمکین از حرف کمکش، در آن صحنه خاص با عوض کردن سوتش، توپ را به نفع سایپا به گردش در آورد. اگر جلالی مثل سابق ساکت و آرام بود آیا زرگر نظرش را تغییر می داد؟ با توجه به مکان آن ضربه ایستگاهی شاید سایپا گل دوم را می خورد و عملا بازی را واگذار می کرد. جلالی اخراج شد اما پس از همین اخراج بود که به گواه گزارشگر بازی، قاضی  در همه توپ های 50 به 50 به سود سایپا رای داد و دست آخر در صحنه مشکوک گل، مرعوب اتفاقات شد و چون کمکش، پرش بازیکن شماره30 سایپا را روی پهلوی لوبانف، خطا تشخیص نداد، داور هم گل را صحیح اعلام کرد.
اگرچه جلالی در پایان بازی برای دفاع از کاراکتر ساخته شده اش اعتراف کرد مقداری زیاده روی کرده اما تردید نکنید او دست کم در بازی های بزرگ همین مشی را پیش می گیرد چون جواب می دهد.
وقتی جریانی که اهل" شلوغ بازی" کنار زمین نیست و به "هر" رای داور اعتراض نمی کند و مهمتر از آن در خاتمه پیکار، کمیته داوران را متهم به جانبداری از یک "تیم خاص" نمی کند، حمایتی از خویش و سبکش نمی بیند و لاجرا خودش را تغییر می دهد.
در هفته بیستم و در نبرد نفت و استقلال، اکبریان به اشتباه خطای پنالتی سید جلال حسینی را تشخیص نمی دهد و بعد از آن پرویز مظلومی در مصاحبه ای عجیب دم از چرخش داوران به سود یک تیم خاص حرف می زند اما نه کمیته داوران واکنشی "مناسب" نشان می دهد و نه کمیته انضباطی برخلاف لیگ های معتبر جهان که اینگونه اظهارنظرها را با محرومیت های چند جلسه ای پاسخ می دهد، وارد معرکه شد.
نتیجه اعتراض مظلومی هم این می شود که ناگهان همان جریان داوری در بازی استقلال و گسترش همه اشتباهاتش به صورت سهوی به نفع آبی ها می شود. طبق نظر کارشناسان، قبل از زدن گل نخست، داور می بایست خطای روزبه چشمی را در میانه میدان می گرفت. یا در صحنه دیگر، کمک داور یک موقعیت تک به تک داریوش شجاعیان با رحمتی را به اشتباه آفساید اعلام کرد.
بدون شک این اشتباهات داوری عمدی نیست بلکه جریان غوغا سالار با هجمه ای که علیه داوران به راه می اندازد،سوت ها را به راحتی به سود خودش بر می گرداند. اشتباهات داوری در هفته بیست و یکم دقیقا در راستای مصاحبه هفته قبل پرویز مظلومی بود. زرگر که به راحتی در دیدار پرسپولیس و سایپا دو کارت زرد متوالی به بنگستون داد و نشان داد بدون ملاحظه کاری خطاهای بزرگ را با کارت زرد جریمه می کند در نیمه نخست به راحتی از اخراج مجید ایوبی صرف نظر کرد تا سایپا مجبور نباشد 60 دقیقه 10 نفره بازی کند. اینکه برانکو در جریان مربیان شلوغ کار نیست و حتی بعد از مسابقه نمی داند چگونه باید در مورد اشتباهات داوری حرف بزند، ثمره اش این می شود که به گواه اعتراف فریدون اصفهانیان، اکثر اشتباهات فاحش نیمفصل نخست به ضرر پرسپولیس از آب در آمد.
مجید جلالی سرانجام تغییر سبک داد و تردید نکنید دیر یا زود یحیی و حسین فرکی هم کم کم  اهل اجرای "پانتومیم با صدا" کنار زمین می شوند و یاد می گیرند چگونه با مصاحبه های آنچنانی که هیچ محرومیتی در پی ندارد جریان داوری را تحت فشار قرار دهند.
قطعا برانکو هم اینگونه می شود و هیچ گله ای بر آنان نیست چون ساختار آماتور گونه فوتبال ما آنان را خواه ناخواه به این سمت و سو هل می دهد. فوتبالی که اگر در آن سکوت کنی کلاه بر سرت نمی گذارند بلکه گونی را از سر بر پیکره ات می کشند.